ترویج فرهنگ عمیق و پربار شیعی همواره از بهترین گزینه‌ها برای مقابله با هجمه علیه مقدسات بوده است. اهمیت این نکته، موضوعی است که در گفت‌و گویی با حجت‌الاسلام و المسلمین «علیرضا پناهیان» مدرس حوزه و دانشگاه به شرح آن پرداخته شده است.
به نظر شما چرا از میان ائمهٔ بزرگوار ما و در واقع معصومین ما هجمه‌های این دو سه ماه روی امام هادی (علیه‌السلام) متمرکز شده است؟
در ابتدا اجازه دهید یک پاسخ کلی خدمت شما عرض کنم و آن اینکه اساساً وقتی دشمنان با توجه به برخی جزییات به مقدسات ما حمله می‌کنند و تک‌تک امامان ما را مورد هجمهٔ خاص قرار می‌دهند، این نشان دهندهٔ این است که دین اسلام و به تعبیر دقیق‌تر اسلام ناب جایگاه بسیار خوبی در میان مردم جهان پیدا کرده و طبیعتاً هر قدر بر عزت اسلام افزوده بشود، به مقدسات دینی ما با توجه به برخی از جزییات خاص بیشتر هجمه خواهد شد.
نکتهٔ دوم اینکه این نشان دهندهٔ زبونی آن‌ها است که در مقام هجمه از روش‌های توهین و تمسخر استفاده می‌کنند و اینکه برای مقابله کردن راه چارهٔ دیگری برای خودشان پیدا نمی‌کنند.
شاید یک دلیل دیگر هم این باشد که در حقیقت تشیع از زمان امام هادی (علیه‌السلام) به بعد رونق ویژه‌ای پیدا کرد و سخت‌ترین امتحان‌های خود را پشت سر گذاشت. شیعیان به جایی رسیده بودند که امامت امام جواد (علیه‌السلام) را در ۹ سالگی پذیرفتند و توانستند از امتحان ولایت‌عهدی امام رضا (علیه‌السلام) عبور کنند. چون می‌دانید بعضی‌ها در همان مقطع ۷ امامی شدند. حصر‌ها و محدودیت‌های امام هادی (علیه‌السلام) را توانستند بپذیرند و از این مرحله عبور کنند.
در این زمان می‌توان گفت شیعه به بلوغ خاصی رسیده که چند سالی، یعنی بسیار کمتر از نیم قرن بعد از زمان امام هادی (علیه‌السلام) دوران غیبت آغاز می‌شود. سند بسیار با عظمت زیارت جامعه مربوط به امام هادی (علیه‌السلام) است که می‌توان آن را مانیفست شیعه نام‌گذاری کرد و برای شیعیان چیزی بیشتر از مانیفست و مرام‌نامه است و در واقع جمع‌بندی کنندهٔ تمام آموزه‌های ولایی است که در زمان ائمهٔ هدی و قبل از آن و قبل از امام هادی (علیه‌السلام) بیان شده بود. نقش ویژهٔ امام هادی (علیه‌السلام) در نهایی کردن جامعهٔ شیعی اعم از فکر و فرهنگ تا احکام و آداب و رسوم نقش ویژه‌ای است. چه بسا دشمنان با توجه به این نقش ویژه هدفشان را مورد هجمه قرار دادند.
حضرت‌عالی می‌فرمایید که گفتمان امام هادی (علیه‌السلام) در واقع قلب گفتمان غرب را هدف گرفته وبه همین دلیل هجمه‌ها به سوی این بزرگوار است؟
عرض بنده این است که در حال حاضر مهم‌ترین تهدید برای تمدن غرب، قرائت شیعی از اسلام است و امام هادی (علیه‌السلام) در نهایی کردن این قرائت که قرائت اصیل اسلامی است و مبین اسلام ناب، نقش ویژه‌ای داشتند، از این رو آن‌ها با اسلام آمریکایی و اسلام غیر ولایی کاری ندارند، مشکل آن‌ها با اسلام ولایی است، این اسلام ولایی را در مقام جمع‌بندی عرض می‌کنم. باز هم نمی‌خواهم تمامی‌زحمات امامان معصوم (علیهم‌السلام) قبل از امام هادی (علیه‌السلام) را نادیده بگیرم، بلکه در مقام جمع‌بندی و یکپارچه‌سازی و عبور شیعه از آخرین امتحان‌های الهی باید برای امام هادی (علیه‌السلام) نقش ویژه‌ای قائل شد. شاید دشمنان ما هم به دلیل نقش‌های کلیدی است که به ایشان هجمهٔ خاصی داشتند.
مردم و علمای ما در قبال این هجمه‌ها و هم بزرگداشت ائمه و میراث بر جا مانده از آنان مانند جامعهٔ کبیره چه وظیفه‌ای دارند؟
میراث گران‌بهای امام هادی (علیه‌السلام) یعنی زیارت جامعهٔ کبیره باید بیش از پیش مورد توجه ما قرار گیرد. ائمهٔ هدی (علیهم‌السلام) همیشه با مظلومیت خود توجه انسان‌های عاقل و عاشق را به معارف دینی جلب کردند. این بار هم باید بر اساس «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد»، ما به بهانهٔ این هجمه‌ها که بر امام هادی (علیه‌السلام) رفته به قدردانی بیشتر از میراث گران‌بهای ایشان، یعنی زیارت جامعه بپردازیم. زیارت جامعه زیارتی است که امام (ره) هر روز آن را قرائت می‌کردند و این مداومت و مراقبت ایشان به عنوان بنیان‌گذار انقلاب و بزرگ‌مقدمه‌ساز ظهور حضرت و کسی که بعد از ۱۴۰۰ سال اسلام را از غربت نجات داد، باید برای ما معنادار باشد. فرهنگ ولایی که امروزه پشتیبانی کننده از ولایت فقیه که رکن اساسی نظام است به حساب می‌آید، باید در جامعه‌ی ما مطرح شود و هیچ چیز مانند جامعه‌ی‌کبیره نمی‌تواند این فرهنگ ولایی را تقویت و تعمیق ببخشد. جدا از اینکه طبیعتاً روشنگری در مقابل هجمه‌ی‌دشمنان در عرصه‌ی‌بین‌المللی وظیفهٔ تمام کسانی است که توانایی در این زمینه دارند و توانایی چندان بالایی هم نمی‌خواهد.
بفرمایید برخورد سریع و قاطع علمای ما چه قدر می‌تواند در تکرار نشدن چنین وقایعی مؤثر باشد و یا به نظر شما اصلاً برخورد سریع و قاطع لازم است؟
البته اگر علما صلاح بدانند، در هر سطحی برخورد خواهند کرد؛ حالا چه علنی، چه با فعالیت‌های سازمان‌دهی شده، ولی به هر حال اقدام‌ها در مقابل دشمنان گاهی از اوقات باید بسیار با شور و هیجان همراه باشد و توأم با یک عملیات گسترده برضد یک رفتار غلط دشمن صورت بگیرد. گاهی از اوقات هم باید با بی‌اعتنایی از کنار برخی رفتارهای غلط آن‌ها گذشت تا از بزرگ‌نمایی عمل زشت دشمن جلوگیری کرد. نه اینکه اهانت‌ها و هجمه‌ها نادیده گرفته شود، اما بالاخره در هر موقعیتی و در برخورد با هر رفتار غلطی باید سیاست خاصی در نظر گرفته شود. بهترین برخورد، برخوردی است که از میان بدنهٔ جامعه، بدنهٔ روشنفکر جامعه، طلاب و دانشجویان صورت بگیرد، طبیعتاً هر موقع علما هم احساس نیاز بکنند به میدان خواهند آمد.
Sorry. No data so far.