گویا دیگر عادت شده است؛ وعده‌هایی که داده می‌شود و به جایگاه عمل نمی‌رسد، اما این بار فرق می‌کند؛ قرار بود بنای یادبود «ننه علی» تا چهلم این بانو و مادر بزرگوار احداث شود اما اربعین بانو «ننه فتح‌اللهی» یا همان ننه علی خودمان گذشت وعده پشت وعده؛ گفتند تا ولادت حضرت فاطمه (س) بنای یادبود دیگر احداث می‌شود، گذشت و هنوز خبری نیست از احداث این بنا….
سالهاست می‌شنیدیم و می‌دیدم؛ مادری در بهشت زهرا در آلونکی درویشی اما با یک دنیا عشق و انتظار زندگی می‌کند و در کنار فرزند شهیدش قربانعلی رخشانی مهماندوست روز‌هایش را می‌گذراند؛ ستودنی بود عشق مادر به فرزند…
آری؛ این عشق آنقدر ستودنی بود که وقتی امام راحل مطلع شدند مادر شهیدی پس از شنیدن خبر شهادت فرزندش زیر شکنجه‌های ساواک در اهواز، از تهران رهسپار این شهر شده است و در کنار قبر فرزندش روز‌ها را می‌گذراند دستور داد؛ این شهید را به بهشت زهرا منتقل کنند؛ این شد که ننه علی از سال ۱۳۵۷ تا۱۳۷۸ در بهشت زهرا در آلونکی همدم پسر شهیدش شد.
ننه علی در چند سال اخیر به دلیل کهولت سن دچار آلزایمر شده بود و در خانه دخترش مراقبت می‌شد اما الونکی که نماد عشق، ایثار و فداکاری یک مادر به فرزند بود همچنان در این سال‌ها بنا بود…
اما با غروب و آسمانی شدن ننه علی در دوم اسفند ماه سال گذشته فاجعه‌ای رخ داد؛ سازمان بهشت زهرای تهران در کوتاه‌ترین زمان و در عملی عجولانه خانه ۲۰ ساله این مادر شهید را که روی قبر فرزندش بنا کرده بود تخریب کردند!
این اقدام بهشت زهرا موج اعتراضات مردمی و رسانه‌ها را به همراه داشت که در طی آن جلسات مشترک بنیاد شهید و امور ایثارگران تهران بزرگ و سازمان بهشت زهرا (س) طرح بنای یادبود «ننه علی» مادر شهید «قربانعلی رخشانی مهماندوست» که به گفته توکلی رئیس سازمان بهشت زهرا (س) قرار بود همزمان با چهلمین روز درگذشت ننه علی بر مزار او ساخته شود، در جلسه یکشنبه ۳ اردیبهشت ماه به تصویب رسید که همزمان با ولادت بی‌بی دو عالم حضرت فاطمه (س) ساخته شود اما روز‌ها گذشت از اربعین این نمونه عشق و ولادت بانوی دو جهان اما باز هم خبری نشد….
ایثار، فداکاری، عشق و مهربانی، ایستادگی و استقامت واژه‌هایی هستند که در جایگاه عمل سرمایه‌های معنویی و آینده یک کشور را تضمین می‌کند و تک تک این واژه‌ها الگو و نمادیی برای تک تک افراد جامعه می‌توان باشد؛ حال ننه علی با تمام سادگی همه این واژه‌ها را یکجا داشت، راه شهادت، ایثار عشق و مهربانی را باید از ننه علی‌ها آموخت؛ ننه علی حتی اگر نمادی هم نداشته باشد در تارک تاریخ می‌درخشد اما می‌ماند وعده‌هایی که یک عده می‌دهند و کاش در عمل هم اینگونه بودند….
سخن آخر این گزارش را از زبان نویسنده کتاب «اینجا آلونک ننه علی است» می‌گوییم: مبادا که غبار روزمرّگی و پرداختن به امور غیر ضرور، ما را از مسیر اصلی خدمت به «شهدا» و «خانواده‌های معزز آنان» به وادی «غفلت» بکشاند و در زمره «زیانکاران» محضر الهی قرار بگیریم. به فرموده امام راحل (ره) باید بپذیریم که؛ «عالم محضر خداست، در محضر خدا معصیت نکنیم».
Sorry. No data so far.