تریبون مستضعفین– در ایام انتخابات نهمین دوره مجلس شورای اسلامی دو گانه‌ای در بین اصولگرایان شکل گرفت. برخلاف آن‌چه در رسانه‌ها ذکر می‌شد اختلاف میان ساکتین فتنه و انحراف و جریانهای فرعی و جریانات موهوم و خود ساخته و برخی جریاناتی که اصلا وجود خارجی نداشتند نبود. دعوای اصلی دقیقا بین دوطیف بود با تعریف خاصی از وحدت و تعریفی از خلوص‌گرایی! خلوص‌گراها شدند پایداری و آن قسمت نزدیک‌تری که اسمشان ایثارگران و رهپویان بود علم وحدت برداشتند و با موتلفه‌ای‌ها و جبهه پیروان خط امام و رهبری‌ها و راستی‌های سابق ائتلاف کردند و شدند جبهه متحد. در رابطه با اختلافات و انتخابات و اتفاقات رخ داده به قدر کافی پیش از انتخابات بحث شده است. حتی در رابطه با بی اخلاقی‌ها و انشقاق‌هایی که به وجود آمد.
پس از اعلام نتایج انتخابات و مشخص شدن ترکیب مجلس، خلوص‌گراها که گزینه جدی‌ای برای ریاست مجلس نداشتند خواستار وحدت اصولگرایان شدند و هفته نامه «نه دی» در مطلب تیتر یک خود، اصولگراها را دعوت به وحدت کرد. پایداری گفت انشقاق خیلی بد است.
موضع حداد عادل و اطرافیانش مشخص است، قبل از انتخابات به حداد عادل گفتند کدام لیست را پیشنهاد می‌کنید گفت فقط لیست جبهه متحد، گفتند نماینده مطلوبت کیست گفت زاکانی، گفتند درد دل گفت از انشقاق و لیست دادن برخی دوستان دلگیرم.
هرچند حسینیان مفصلا دلایل مخالفتش با ریاست حداد عادل را گفت اما در کل برای جبهه پایداری ریاست حداد عادل بهتر از لاریجانی بود. لذا بحث اصلح غیرمقبول و صالح مقبول‌شان فعلا به حالت تعلیق درآمد و تن دادند به خیرالموجودین: حداد عادل. ایثارگرانی‌ها و رهپویانی‌ها نیز با جبهه پایداری در برابر لاریجانی هم‌داستان شدند. این توهم برای همه‌شان پیش آمد که ما اگر دعواها را که کنار بگذاریم و یکدست بشویم با این‌همه سایت و رسانه قطعا حداد را رییس کرده‌ایم و به منافع مشترک می‌رسیم حتی اگر یک چند نفری هم مخالف ما باشند و با به قول خودشان «ساکت فتنه» ساخت و پاخت کنند.
دوباره به قبل از انتخابات برگردیم. یک شرکت سهامی بود که هر کس در آن سهمی داشت. 7 نفر بعلاوه 8 نفر که 2 نفرش نیامدند و در نتیجه شد 7 نفر به علاوه 6 نفر که به جز گزینه‌های ایثارگران و رهپویان نظر اعضایش نسبتا ثابت و مشخص است. جامعه اسلامی مهندسین و موتلفه‌ای‌ها و پیروان خط امام و رهبری با نمایندگان قالیباف و لاریجانی چنان فرمول رویایی‌ای شده بود که حتی علی مطهری (با همه‌ی اظهارات درست و غلط‌ش) آنجا به عنوان نامزد شایسته تأیید شد و بعد با برخی اعتراض‌ها به ضرب و زور کنار زده شد. همین وضعیت را می شود در شهرهای دیگر هم دنبال کرد و همین نسبت سهم‌دهی‌ها در مشخص شدن گرینه‌های پیشنهادی هر شهر برای ارائه به مردم را می توان یافت. خلوص‌گراها هم البته دعوای اصلی‌شان در تهران بود و در خیلی از شهرها لیست‌شان با وحدت‌طلبان مشترک بود. خیلی جاها هم به ناچار چون گزینه‌ای نبود با موتلفه‌ای‌ها و راستی‌های سابق جامانده از لیست جبهه متحد ائتلاف کردند. انتخابات برگزار شد و رسانه‌های هر دو طیف جشن پیروزی گرفتند.
دوباره برمی‌گردیم به بعد از انتخابات. این انتخابات یعنی انتخابات هیئت رئیسه. در جل
سه فراکسیون رهروان ولایت لاریجانی با 148 رای گزینه ریاست شد و در جلس فراکسیون اصولگرایان حداد عادل با 130 رای. صبح که انتخابات برگزار شد 130 رای دیشب حداد با ریزش حدود 25 درصدی شد 100 رای. لاریجانی با آرای خودش به انضمام این 30 رای با اقتدار و با 173 رای رئیس موقت شد و اعلام شد حداد با این وضع دیگر کاندیدای انتخابات ریاست دائم مجلس هم نخواهد شد. رای اعضای اصلی جبهه متحد در تهران و شهرستان‌ها با علی لاریجانی بود ولی در کمال ناباوری کاندیداهای پایداری در شهرستان‌ها نیز به لاریجانی رای دادند. باهنر گزینه پیشنهادی جبهه متحد به مردم تهران رأی‌اش برای نایب رئیسی مجلس از لاریجانی هم بیشتر بود.
ظاهراً نتیجه آن لیست‌ها و آن ساز و کار وحدت و آن بدنه و آن پیروزی که برایش جشن گرفتند همین بود، همه چیز طبیعی است. همه باید به تعریف‌شان از انتخابات و وحدت و خلوص‌گرایی پابند باشند. آن وحدت و آن سهم دهی ها الزاماتی دارد. آن خلوص‌گرایی هم همین طور.
Sorry. No data so far.