انتشار خاطرات حسین موسویان (عضو تیم مذاکرات هسته‌ای در دوره اصلاحات) نشان می‌دهد دولت‌های غربی به ویژه انگلیس و آمریکا در قبال ایران سیاست دفع الوقت را در پیش گرفته و دنبال تعطیلی کامل فعالیت‌های هسته‌ای در ایران بوده‌اند.
به گزارش رسانه‌هایی نظیر انکتی وار، سی ان ان و آسیاتایمز، موسویان در کتاب خاطرات تصریح می‌کند: انگلیس با اصرار آمریکا در سال ۲۰۰۵، پیشنهاد ایران مبنی بر تبدیل اورانیوم غنی سازی شده به میله سوخت در خارج از کشور را که کاربرد نظامی را ناممکن می‌کرد، وتو کرد. این اتفاق چندماه پس از توافق ایران با فرانسه و انگلیس و آلمان در ۱۵ نوامبر سال ۲۰۰۴ برای تعلیق داوطلبانه غنی سازی و دیگر فعالیت‌های هسته‌ای روی داد. هدف غایی اروپا پایان بخشیدن به تمام فعالیت‌های غنی سازی در ایران بود.
براساس این گزارش، «در مذاکرات پاریس (مارس ۲۰۰۵) طرف مذاکره کننده ایرانی پیشنهاداتی داد که شامل تبدیل اورانیوم غنی شده به میله سوخت در خارج و تعهد به پروتکل الحاقی برای بازرسی سر زده از ایران بود. پیتر جنکینز نماینده انگلیس در آژانس و یکی از اعضای هیئت انگلیسی در مذاکرات پاریس در مصاحبه با اینترپرس تصریح کرد که تمام طرف‌های مذاکره تحت تاثیر طرح ارائه شده از سوی هیئت مذاکره کننده ایرانی قرار گرفتند. هیئت اروپایی برای مذاکره باز هم درخواست تنفس کرد اما بلافاصله تصمیم گرفت به هیئت ایرانی بگوید به زمان بیشتری نیاز دارد و اما آن‌ها پی گیر بررسی بیشتر این طرح نشدند.»
به گزارش این رسانه، موسویان در خاطرات خود فاش می‌کند که طرف ایرانی پس از چند هفته دریافت اروپایی‌ها به هیچ مذاکره‌ای که در آن توافق بر سر هرگونه غنی سازی در ایران ولو ۲۰ عدد سانتریفیوژ پدید آید، هیچ تمایلی نشان نمی‌دهند. موسویان می‌گوید نیکولو سفیر فرانسه به وی گفت غنی سازی در ایران برای آمریکا در حکم خط قرمز است. برای انگلیس هم هیچ طرح قابلی در زمینه از سرگیری غنی سازی در ایران وجود نداشت. جنکینز چنین طرح‌هایی را اتلاف وقت می‌دانست و بعد‌ها اظهار داشت که هدف غایی انگلیس، از میان برداشتن تمامی برنامه هسته‌ای ایران بوده است. جنیکنز می‌گوید «به خاطر دارم حتی نمی‌توانستیم به ایران اجازه داشتن ۲۰ دستگاه سانتریفیوژ برای کارهای تحقیق و توسعه بدهیم. ایرانی‌ها گفتند نمی‌توانند با از دست دادن غنی سازی موافقت کنند اما اروپایی‌ها امیدوار بودند که این فقط یک موضوع برای باز نگاه داشتن مذاکرات باشد. ما بر این باور بودیم با مشوق‌های کافی و ترساندن ایران با تهدید ارجاع به شورای امنیت سازمان ملل این کشور را وادار به این کار نماییم.»
Sorry. No data so far.