به گزارش تریبون مستضعفین سوم خرداد ماه امسال همايشي با عنوان «تلويزيون، مردم، انقلاب اسلامي» در حوزه‌ی هنری برگزار شد. در اين همايش كه به همت مرکز راهبردی جبهه‌ی فکری انقلاب اسلامی، ماهنامه‌ی سوره اندیشه، ماهنامه‌ی زمانه، مرکز آموزش تخصصی حوزه‌ی هنری و ماهنامه‌ی سینما رسانه برپا شده بود، كارشناساني همچون دكتر كچوئيان، شهريار زرشناس، دکتر مجیدشاه‌حسینی، حجت الاسلام علی اکبر رشاد و سیدناصر هاشم زاده در باب ماهیت رسانه و ضعف تلویزیون جمهوری اسلامی و بایدها و نبایدهای آن سخنراني كردند.
در این همایش دکتر شاه حسینی در در مقدمه سخنان خود با اشاره به ناب نبودن هنر سینما گفت:«سینما آخرین دونده‌ی دوی امدادی هنرهای هفتگانه بود و قاعدتاً خیلی‌ها که منتظر بودند سینما در کشور ما اصلاح بشود و انتظار پدیده‌ی جدی‌ای را در این عرصه داشتند، غافل بودند که سینما غیر از بحث‌های جدی معرفت‌شناسانه، بر سر سفره‌ی شش هنر پیشین نشسته است و دارد از همه دریافتی‌های خود تغذیه می‌کند و آخرین دونده‌ای است که این چوب را می‌گیرد. اگر این تیم ببازد، یعنی همه آن شش هنر قبلی که در سینما سهمی دارند، نیاز به مدلی از مطالعه و بازنگری دارند و شاید بیش از همه این وظیفه متوجه حوزه‌ی هنری سازمان تبلیغات اسلامی باشد.»
وی همچنین در باره تلویزیون افزود:«با این تعریف، نقش تلویزیون را در نظر بگیرید که دونده‌ی مابعد آخر است.نمی‌توانیم معتقد باشیم که می‌توانیم در مورد تلویزیون نظام جمهوری اسلامی به یک فرمول جادوئی برسیم، بی آن که یک بازنگری عمیق به ساحت سینما داشته باشیم.»
وی با اشاره به تعاریف مختلف از رسانه یاد آور می شود: «نمی‌شود که ۳۳ سال از انقلاب نورانی اسلامی ایران گذشته باشد و ما همچنان تشکیک‌های جدی بکنیم که اصلاً ذات سینما و تلویزیون می‌تواند دینی باشد یا خیر؟ اگر فکر میکنیم که این ذات، دینی نیست، قاعدتاً بزرگان و پیشکسوتان دینی ما و ولی فقیه تکلیف ما را با این ذات غیر دینی تعیین می‌فرمودند. بحث در این سطح قاعدتاً نشان می‌دهد که ۳۰ سال فرصت‌سوزی کرده‌ایم.»
وی با اشاره به این تصور که فلسفه آغازگر سینماست آن را نادرست خوانده و موج ماقبل فلسفه را دارای نقش بیشتری در سینمای امروز دانست.
این مدرس سینما منشاء مشکل کنونی را متدلوژی دانسته می افزاید:«بعد از انقلاب اسلامی ایران، در دهه اول تشکیک در میراث فرهنگی گذشتگان و آن چیزی که به ما ارث رسیده بود، موضوعیت داشت و طبعاً باید بررسی می‌کردیم که با کدام متدولوژی به سراغ این فناوری و تکنولوژی برویم.»
وی با اشاره به افراط و تفریط ها در مواجهه با سینما و تلویزیون گفت: ما در آستانه ورود به دهه‌ی چهارم انقلاب اسلامی و افق ۱۴۰۴، دیگر نمی‌توانیم در این تردید به سر ببریم. دنیای اسلام از ما الگوی سینمای دینی و تلویزیون اسلامی می‌خواهد. این را اگر بدانیم، دیگر نه در دام آن افراط می‌افتیم، نه دچار تفریط می‌شویم.
مجید شاه حسینی در ادامه از وجود یونان زدگی و تایتانیزم فرهنگی نام برده و می افزاید: « کشتی تایتانیک اغلب ما را به یاد یک ملودرام عشقی می‌اندازد که آقای جیمز کامرون در دهه‌ی ۹۰ ساخته‌اند، درحالی که تایتانیک بر مبنای یک فرهنگ و اوج غلبه بشر بر تکنولوژی غیر رحمانی ساخته شد. جمله‌ی معروف مهندس آن را حتماً شنیده‌اید که حتی خدا هم نمی‌تواند این کشتی را غرق کند، ولی کشتی در اولین سفر خود غرق شد! پشت نام این کشتی یک فرهنگ نهفته است و از تیتان‌های دوران باستان گرفته شده است.»
وی افزود: «تکنوکرات‌های غربی، وقتی فیلمی می‌سازند، بر محتوای تکنولوژی‌ای که به‌شدت بر آن اشراف دارند، بسیار تاکید دارند، ولی در محتوا خیلی سختگیرتر از ما هستند و ما با این غلبه‌ی نسبی بر حوزه تکنولوژی، در حوزه‌ی محتوا بعضاً یکسره دچار تساهل و تسامح می‌شویم و اصلاً‌حواسمان نیست که داریم چه میکنیم.»
Sorry. No data so far.