جواد محدثی – امام جعفر صادق (علیهالسلام) در سال ۸۲ هجری در مدینه متولد شد و در سال ۱۴۸ از طریق مسمومیت به شهادت رسید. دوران زندگیاش با هشت نفر از خلفای اموی و عباسی معاصر بود و در زمان منصور دواینقی از دنیا رفت. جلسات عمومی و خصوصی علمی او محل حضور شیفتگان معرفت و دانش بود. صادق آل محمد با بیانی بلیغ و کلامی فصیح، زبان رسای اسلام بود و احیاگر مکتب و رییس مذهب جعفری. هزاران راوی و علمآموز از دانش او در زمینه حکمت و حدیث و فقه و اخلاق و علوم مختلف بهره گرفتند و هرجا میرفتند، «قال الصادق» گویان ناشر علوم الهی آن حضرت بودند. دهها هزار حدیث در منابع روایی، «میراث علمی» آن امام است که اکنون در اختیار ماست.
الگوی اخلاق
آن حضرت به بهترین صفات نیک و خصلتهای والا آراسته بود. علم و حلم و عبادت و پارسایی و رسیدگی به محرومان و سرپرستی فقیران بنیهاشم و کمک به مستمندان دیگر و همچنین برخورد شایسته با همه، حسن خلق و عطا و بخشش از صفات بارز او بود. با برخورد حلیمانه و حکیمانه با دشمنان کینهتوز و نیکی و احسان در مقابل بدرفتاریهای آنان، بر خشنترین معاندان هم تأثیر میگذاشت و آنان را بنده عطوفت و بزرگواری خویش میساخت. مزرعهای داشت و در آن کار میکرد و این کار را از بهترین عبادتها میدانست و از این راه، زندگی خود و خانوادهاش را تأمین میکرد. هم دریای علم و معارف بود، هم مربی دلها و جانها و هم الگوی اخلاق و رفتار.
شهادت
شخصیت پرجاذبه و اثرگذار امام صادق (علیهالسلام) بر دربار عباسی سنگین و غیرقابل تحمل بود. سر انجام آن حضرت را در ۶۵ سالگی با توطئه منصور دوانقی مسموم و شهید کردند. مزار بیسایهبان او در بقیع، گواه مظلومیت مضاعف اوست. چشم شیعه در شهادت آن امام گریان شد. اندوه یتیمی بر چهره پیروان و شاگردانش نشست. مدینه برای چندمین بار در سوگ امامان اهلبیت گریست و فوج فوج مردم، غمگین و سوگوار، سالروز رحلت پیامبر خدا را به یاد آوردند. اوضاع مدینه در آن روز خاطره وفات پیامبر را زنده کرد. مردم ناباورانه و در موج اشکهای جاری، پیکر آن حضرت را به خاک سپردند. حیرت زده بودند که چگونه آن کوه علم و وقار را بر دوش میکشند!
و… حادثهای دیگر
سالروز شهادت امام صادق (علیهالسلام) یادآور حادثه غمبار دیگری است که هرگز از یاد نمیرود؛ آری… «حمله به مدرسه فیضیه». هجوم وحشیانه عمال رژیم طاغوت به مدرسه فیضیه در روز شهادت او و هتک حرمت این پایگاه عظیم فقاهت شیعی و ضرب و شتم شاگردان مکتب امام صادق (علیهالسلام) در سال ۱۳۴۲ فاجعه مصیبتبار و فراموش نشدنی است. در آن روز مظلومیت «عترت» و «روحانیت» پیوند خورد و عزاداران اشکریز در سوگ شهادت پیشوای مذهب، بر فاجعه دیگری هم اشک ریختند و داغدار شدند. عاقبت، آن گریهها خشم شد و خشمها شعله کشید. قیام مقدس امام امت و امت وفادار، به ثمر نشست و در کشور امام صادق (علیهالسلام)، نظام اسلامی و «ولایت فقیه» جلوهگر شد و فرهنگ شیعه پس از قرنها در اوج عزت و افتخار در سطح جهان نور افشان شد
Sorry. No data so far.