والله اگر ملاحظات امنیتی نبود با همان پیکان تردد می‌کردم

با وجود اینکه نمایندگان مجلس علاوه بر حقوق ماهیانه هزینه‌هایی هم بابت مسکن، ماشین، دفتر و بلیط هواپیما برای رفت و آمد به حوزه انتخابیه از مجلس دریافت می‌کنند، اما همچنان برخی از آن‌ها حقوق خود را مکفی نمی‌دانند.

در همین زمینه متاسفانه اخیراً دو تن از نمایندگان استان فارس حقوق دو و نیم میلیونی را کافی ندانسته و خواستار افزایش آن شده‌اند.

حالا بهتر می‌فهمم چرا از مجلس شورای اسلامی ما صدای دادخواهی از محرومان، پابرهنگان و طبقه مستضعف جامعه، آن چنان که علی (ع) می‌گفت: «الله الله فی الطبقه السفلی… خدا را خدا را در خصوص طبقات پایین و محروم جامعه که هیچ چاره‌ای ندارند.» بلند نمی‌شود؛ چون در صورتی می‌توانی فریاد بزنی که خودت به چیزی بسته نباشی و اگر پیرو علی فریاد دادخواهی سردادی مجبوری‌‌ همان طور که علی می‌گفت، زندگی کنی.

امیرالمومنین (ع) فرمودند: «ائمه حق و حاکمان در حکومت اسلامی و روحانیون و علمای دین و حاکمان دین باید سطح زندگیشان از سطح متوسط مردم به پایین باشد تا بتوانند دین را درست تبلیغ و درست اجرا کنند.»

سطح متوسط زندگی مردم را همه دارند، می‌بینند و این دیگر نیاز به اعداد و ارقام ندارد، حالا مقایسه کنید با سطح زندگی نمایندگانشان؛ سطحی که بواسطه نماینده بودن و با قانون مصوب خودشان به آن رضایت داده‌اند.

تسهیلات مسکن، خودرو، راننده و تسهیلات مالی بلاعوضی مانند ۱۰۰میلیون تومان سال گذشته و حتی داستان تلخ حقوق مادام العمر! و حالا هم که ریش و قیچی را دست خودشان دیده‌اند، چرا برای چند صد میلیون تومان جهت رفاه حال خودشان کلاه قانونی نگذارند؟

در زمانه‌ای که بیشترین فشار بر توده‌های مردم تحمیل می‌شود و آن‌ها بیشتر از همیشه پای انقلاب و نظام ایستاده‌اند، شما آقایان نماینده مدعی اصولگرایی با چه رویی چنین طلبی می‌کنید؟ مگر شما با بقیه مردم چه تفاوتی دارید که این چنین طلبکارانه به بیت المال نگاه می‌کنید؟ وقاحت زمانی به اوج می‌رسد که وضعیت خود را با نمایندگان دیگر کشور‌ها مقایسه می‌کنند، فاین تذهبون؟!

در خصوص مسکن و هزینه‌های چند صد میلیونی که به این بهانه به نمایندگان داده می‌شود، باید مثل سایر کارکنان دولت عمل شود و خانه‌های سازمانی برای این منظور ساخته شود تا برای همه دوره‌ها هر نماینده‌ای که مایل بود در آن‌ها ساکن شود و اگر نه، نماینده با پول خودش هر طور مایل بود زندگی کند.

امیرالمومنین که تا لحظه شهادتشان مدام داد از طبقات محروم و ستمدیده می‌زدند، برای این بود که دنیا را سه طلاقه کرده بودند و به فرموده خودشان «در حالی که می‌توانستند از عسل پاک و مغز گندم و بافته‌های ابریشم برای خودش غذا و لباس فراهم آورند»، تسلیم هوای نفس نشدند و از دنیا به دو جامه فرسوده و دو قرص نان رضایت دادند.

آقایان مدعی اصولگرایی و ولایت! که دقیقاً با همین ادعا‌ها از مردم رای گرفتید، قسم حضرت عباس شما را باور کنیم یا دم خروسی که مدت هاست بیرون زده؟! حضرات اصولگرا از این جبهه و آن جبهه! چرا اعتراضی نمی‌کنید یا اگر هم اعتراض می‌کنید به این معترضید که چرا حقوقمان کم است؟! کمی رفتار و منش خود را با فرمایشات ولایت تطبیق دهید، خواهید دید میان شعار و عمل هزاران فرسنگ فاصله است:

«آن وقتى که جوان حزب‌اللهى ما به جهاد یا به سپاه یا به فلان وزارتخانه مى‌رفت و به او مى‌گفتند که چه‌قدر حقوق مى‌خواهى، مى‌گفت این حرف‌ها چیست، مگر من براى حقوق آمده‌ام؟ اصرار مى‌کردند که بالاخره زندگى خودت و زن و بچه‌ات باید بگردد؛ یک چیزى بگیر. به نظر شما این‌ها افسانه است؟ به نظرم اگر شما بروید در دنیا این را نقل کنید، چنانچه کسى وضع چند سال قبل ما را ندیده باشد، خواهد گفت که افسانه است؛ ولى این واقعیت است. این رویداد، در همین ایران و در همین تهران و در همین وزارتخانه‌هاى ما اتفاق افتاد؛ یکى، دو مورد هم نبود. نماینده‌ مجلس وقتى اول بار به او حقوق دادند، خجالت کشید حقوق را بگیرد! بعضى از دوستان ما در دوره‌ اول نمایندگى مجلس، شرمشان آمد و ننگشان کرد که حقوق بگیرند! گفتند ما حقوق بگیریم؟!»

«من الان اعلام مى‌کنم و قبلاً هم نوشتم و این را گفتم که آن وقتى که آقایان امکانات شخصى دارند، حق ندارند از امکانات دولتى استفاده بکنند. اگر ماشین دارید، آن را سوار شوید و به وزارتخانه و محل کارتان بیایید؛ ماشین دولتى یعنى چه؟ واللَّه اگر من از طرف مردم مورد ملامت قرار نمى‌گرفتم که مرتب ملاحظه‌ جهات امنیتى را توصیه مى‌کنند، بنده با ماشین پیکان بیرون مى‌آمدم.»

«مسئول نظام جمهوری اسلامی حق ندارد به اعیان و اشراف و پولدار‌ها نگاه کند و زندگی خود را با آن‌ها بسنجد؛ حق ندارد خود را با نظایر و اشباه خود در حکومت‌های طاغوتی بسنجد. آری؛ در دستگاه‌های طاغوتی، یک وزیر، یک مدیرکل و یک رئیس، از زندگی‌های آن‌چنانی برخوردارند؛ ما هم امروز بیاییم و خود را با آن‌ها بسنجیم و بگوییم ما هم وزیر و مدیریم!؟ نه؛ در نظام اسلامی این‌گونه نیست. در نظام اسلامی، این مأموریت، طعمه نیست؛ یک مسئولیت و یک خدمت و یک وظیفه بر گردن انسان است.»

«برادران! من و شما داریم از آن ذخیره مى‌خوریم؛ فراموش نکنید، آن را مردم دیدند. نمى‌شود ما در زندگى مادى مثل حیوان بچریم و بغلتیم و بخواهیم مردم به ما به شکل یک اسوه نگاه کنند؛ مردمى که خیلیشان از اولیات زندگى محرومند.»

«… مگر اعتماد مردم باقی می‌ماند؟ مگر مردم کورند؟ آقایان مگر مردم نمی‌بینند که ما چگونه زندگی می‌کنیم.»

حال خودتان قضاوت کنید در این شرایط بد اقتصادی، مردم با این اقدامات و سخنان شما چقدر می‌توانند نسبت به نمایندگانشان اعتماد داشته باشند؟

«پیوند حقیقى با مردم، مستلزم حضور در میان آنان و دور نشدن از سطح متوسط زندگى آنان است. ساده زیستى و پرهیز از اسراف و پرهیز از هزینه کردن بیت‌المال در امور شخصى و غیر ضرورى، شرط لازم براى حفظ این پیوند است. ترویج فرهنگ اشرافی گرى و تجمل و سفرهاى پرهزینه و بیهوده‌ خارجى از کیسه‌ مردم، دور از شأن نمایندگى و عامل گسیخته شدن پیوند نماینده با مردم است.»

«نمایندگان محترم غالباً وابسته به قشرهای متوسط و برخاسته از متن توده‏‌های میلیونی مردمند، توقع می‌رود که میان آنان و توده‏‌های مردم، بویژه مستضعفان و محرومان، رابطه‏‌ای مداوم برقرار باشد و رنج‌ها و محرومیت‌ها و خواست‌های حقیقی و فوری این قشر‌ها، در مجلس که خوان ملت و محل امید آن‌ها است، انعکاسی شایسته بیابد. نماینده‏‌ای از همت و نظر بلند برخوردار است که از صف صدرنشینان و برخورداران عبور کرده و خود را به دورافتادگان و کوته‌‏دستان برساند و با آنان و برای آنان باشد.»

یا آنجا که امام خمینی (ره) فرمودند: «وکلای مجلس از طبقه‌ای باشند که محرومیت و مظلومیت مستضعفان و محرومان جامعه را لمس نموده و در فکر رفاه آنان باشند، نه از سرمایه داران و زمین خواران و صدرنشنیان مرفه و غرق در لذات و شهوات که تلخی محرومیت و رنج گرسنگان و پابرهنگان را نمی‌توانند بفه‌مند.»

همه این نوشتار برای این است که برخی مسئولان در این شرایط سخت بیشتر حواس خود را جمع کنند تا خدایی نکرده گرفتار برگزاری عروسی‌های میلیونی برای فرزندانشان نشوند.