پنج‌شنبه هفته گذشته بود که طرح ارتقای وضعیت فلسطین در سازمان ملل به درخواست محمود عباس رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین در مجمع عمومی سازمان ملل به رأی گذاشته شد. اکثریت قاطع اعضای مجمع به این طرح رأی مثبت دادند و فلسطین از یک «نهاد ناظر» به «کشور ناظر» ارتقا وضعیت یافت. در این میان تعداد مخالفان این ارتقا وضعیت به تعداد انگشتان دست هم نرسید.
روزنامه صهیونیستی «هاآرتص» با انتشار یادداشتی همین معدود رأی مخالف به درخواست فلسطینی‌ها را نیز ناشی از «فاحشگی دیپلماتیک» برخی از اعضای سازمان ملل دانسته و نوشته است این رأی نشان داد که آمریکا باید در روند صلح اسرائیل و فلسطین جای خود را به کشور و واسطی عادل‌تر بسپارد. در ادامه بخش‌هایی از این یادداشت را که به قلم «جان ویتبک» وکیل بین‌المللی ساکن فرانسه نوشته شده، مرور می‌کنیم.
مجمع عمومی سازمان ملل با ۱۳۸ رأی موافق در برابر ۹ رأی مخالف، ۴۱ رأی ممتنع و ۵ عدم رأی‌دهی، به رسمیت شناخته شدن کشور فلسطین بر اساس مرزهای اراضی اشغالی سال ۱۹۶۷ به رسمیت شناخت.
مخالفان ارتقای وضعیت فلسطین؛ فاحشه‌های دیپلماتیک و مستعمره‌های آمریکا
اسرائیل، آمریکا، کانادا، جمهوری چک، جزایر مارشال، «میکرونزیا»، «نائورو»، «پالائو» و «پاناما» اعضایی بودند که به این طرح رأی منفی دادند.
جزایر مارشال، «میکرونزیا» و «پالائو» همه بخش‌های سابق اراضی تحت قیمومیت آمریکا در جزایر اقیانوس آرام هستند و به عنوان ایالات آزاد آمریکا به شمار می‌آیند و حتی کد پستی آن‌ها با آمریکا مشترک است. این کشور‌ها «مجموعه متحدین آزاد» آمریکا را تشکیل داده‌اند و به همین جهت مجبورند از سیاست خارجی آمریکا تبعیت کنند (این کشور‌ها بر اساس قراردادی که با آمریکا امضا کرده‌اند، در قبال دریافت کمک‌های مالی در دوره‌های ۱۵ ساله، سیاست‌های خارجی و دفاعی خود را فروخته‌اند و حتما باید سیاست‌های آمریکا را دنبال کنند). این کشور‌ها بیشتر از آنکه کشوری واقعا مستقل باشند، به عنوان بخشی از آمریکا به شمار می‌آیند، نظیر جزایر «کوک» و «نیوئه» که «متحدان آزاد» زلاندنو هستند و هیچ ادعایی برای تبدیل شدن به کشور ندارند و جزو کشورهای عضو سازمان ملل هم نیستند. این کشور‌ها به آرامی در میان سیلی از اعضای جدید، پس از فروپاشی شوروی و یوگسلاوی یعنی زمانی که پیش‌نیازهای تعریف کشور‌ها کاملا نادیده گرفته می‌شد، وارد سازمان ملل شده‌اند.
«نائورا» هم جزیره‌ای کوچک با جمعیت ۱۰هزار نفری در اقیانوس آرام است. این جزیره مدت کوتاهی به دلیل دارا بودن ذخایر فسفات به کشوری بدل شد که بالا‌ترین درآمد سرانه دنیا را داشت. اما حالا این منابع فسفات به پایان رسیده و تنها راه درآمد این کشور، رأی‌فروشی در سازمان ملل (همانطور که در رأی مخالف به فلسطین، با آمریکا همراه شد)، همراهی با به رسمیت شناختن مناطق مختلف (نظیر همراهی با روسیه، نیکاراگوئه و ونزوئلا برای به رسمیت شناختن آبخازیا و اوستیای جنوبی همراه شد) و کرایه دادن چادر به مهاجران غیرقانونی است که به امید رسیدن به استرالیا از این جزیره عبور می‌کنند. این وضعیت بسیار بدی است، جزیره‌ای که هیچ ساحلی ندارد، بالا‌ترین میزان میزان چاقی را دارد و هیچ راه دیگری جز فاحشگی دیپلماتیک ندارد.
بنابراین تنها سه کشور واقعی در رأی منفی به ارتقای وضعیت فلسطین به آمریکا و اسرائیل پیوستند: کانادا، جمهوری چک و پاناما. آن‌ها هم احتمالا توجیهات خود را دارند.
تنها یک درصد جمعیت جهان دنباله‌رو آمریکا در قبال مسئله فلسطین
اگر بخواهیم این رأی‌گیری را از بعد جمعیتی نیز مورد بررسی قرار دهیم، می‌بینیم که مخالفان ارتقای وضعیت فلسطین ۵درصد جمعیت جهان را تشکیل داده‌اند، یعنی ۳۷۰ میلیون از جمعیت ۷ میلیاردی جهان، که در این بین ۳۱۴ میلیون نفر از این جمعیت هم مربوط به آمریکاست. این یعنی کشورهایی در این رأی‌گیری از آمریکا حمایت کردند که در مجموع کمتر از یک درصد جمعیت جهان را دارند.
۴۱ کشور هم به این طرح رأی ممتنع دادند. این بی‌معنی است (و کمی هم گیج‌کننده است) که ۱۵ کشور از مجموع کشورهایی که رأی ممتنع دادند (آلبانی، بوسنی و هرزگوین، بلغارستان، کنگو، مجارستان، مالاوی، منگولیا، منت نگرو، گینه نو، پاراگوئه، لهستان، رومانی، رواندا، توگو و وانوآتو) کشورهایی هستند که خود کشور فلسطین را از لحاظ دیپلماتیک به رسمیت شناخته‌اند.
۵ کشور عضو مجمع عمومی هم کلا در این رأی‌گیری شرکت نکردند: «گینه استوا»، «کریباتی»، «لیبریا»، «ماداگاسکار» و اوکراین. عدم رأی دادن «کریباتی» تعجب‌آور نیست، چراکه این کشور به دلیل مسائل اقتصادی نماینده دائمی در سازمان ملل ندارد. اما اینکه چرا ۴ کشور دیگر که همه آن‌ها فلسطین را از لحاظ دیپلماتیک به رسمیت شناخته‌اند، در این رأی‌گیری شرکت نکرده‌اند، یک راز است.
آراء کشورهای عضو اتحادیه اروپا هم عبارت بود از ۱۴ «آری»، یک «نه» و ۱۲ «ممتنع». به غیر از آلمان، هلند و انگلیس، تمام اعضای غربی قدیمی به نفع فلسطین رأی دادند. در مقابل تمام اعضای جدید شرق اتحادیه اروپا به غیر از جمهوری چک که رأی منفی داد، رأی ممتنع اعلام کردند. این کشور‌ها از سلطه یک امپراطوری خارج شدند (شوروی) و زیر سلطه یک امپراطوری دیگر رفته‌اند (آمریکا) و این یعنی هیچ‌گاه استقلال کامل نداشته‌اند. اما همه آن‌ها جز جمهوری چک، این شهامت را به خرج دادند که به نفع فلسطین رأی دهند.
آمریکا باید از روند صلح خاورمیانه کنار بکشد
زمان می‌برد تا نتایج و پیامدهای نتیجه این رأی‌گیری کامل مشخص شود. اما در بهترین حالت، شاید بتوان امیدوار بود که آمریکا بالأخره بفهمد که در موضوع فلسطین از وجدان اخلاقی و روحی بشر فاصله گرفته و منزوی شده، و همین حالا باید از سنگ‌اندازی در استفاده از اقدامات عادلانه و حرکت به سمت صلح دست بردارد. آمریکا باید کنار بکشد و به کشورهای دیگری که واقعا به دنبال صلح هستند اجازه دهد با استفاده از ابزارهای عادلانه به اسرائیلی‌ها و فلسطینی‌ها برای رسیدن به صلح کمک کنند.
از آنجایی که ما اکنون در دنیایی ایده‌آل زندگی نمی‌کنیم، و از آنجا که آمریکا اصرار دارد که کشوری است که ناگزیر به این رفتار‌ها است، دولت‌های دیگر باید به آمریکا بفهمانند که رأی این کشور در روز «همبستگی با مردم فلسطین» (۲۹ نوامبر که رأی‌گیری مجمع عمومی انجام شد) صلاحیت آمریکا را برای ادامه کنترل انحصاری روند صلح در خاورمیانه و حتی ادامه ایفای نقش در آن کاملا از بین برده، و اینکه ادامه دخالت آمریکا در موضوعات اخلاقی که پیش روی جامعه بین‌الملل است، دیگر نه لازم است و نه کسی خواهان آن است.
Sorry. No data so far.