آیا شهید چمران از مؤسس انجمن حجتیه تقدیر کرده است؟

به گزارش تریبون مستضعفین پس از انتشار گزارشی از مستند «پوستین وارونه» که به بررسی و نقد دیدگاه‌ها و عملکرد انجمن حجتیه و مدرسه علوی می‌پرداخت، دکتر نادر فضلی یکی از اساتید باسابقه‌ی انجمن حجتیه که به گفته‌ي خود سی‌سال سابقه تدریس در مدرسه علوی دارد، نقدی بر این گزارش در قسمت نظرات نوشت. در پی نقد ایشان، حجة‌الاسلام رضا اکبری آهنگر -راوی مستند پوستین وارونه- ایشان را به گفت‌وگوی مکتوب پیرامون انجمن حجتیه دعوت کرد که دکتر فضلی طی مکتوبی که در قسمت نظرات ارائه کرد تلویحا این دعوت را رد کرد و نوشت: «بنده در پی منقولات جناب آقای ثقفی و جناب آقای اکبری سئوالاتی را مطرح کرده بودم. لطفا ایشان یا هر عزیز دیگر به آن سئوال ها، مستند و مستدلّ پاسخ بدهند تا سپس بنده هم به سئولات آقایان پاسخ عرض کنم.» حجة‌الاسلام اکبری آهنگر در پی این پاسخ، یادداشتی در وبلاگ خویش نوشت و ضمن تأکید دوباره بر آمادگی برای گفت‌وگو با دکتر فضلی، به یکی از ادعاهای ایشان یعنی تمجید شهید چمران از آیت‌الله محمود حلبی -مؤسس انجمن حجتیه- پاسخ گفت.

این یادداشت را به نقل از وبلاگ آقای اکبری آهنگر «حقایقی پیرامون انجمن حجتیه» می‌خوانید*:

چندی پیش سایت تریبون مستضعفین مطلبی با عنوان «مستندی از دردسرهای دین‌داری بی‌دردسر مدرسه علوی و انجمن حجتیه» منتشر نمود که بازتاب های مختلفی را به خصوص از جانب مدافعان انجمن حجتیّه و مدرسه علوی درپی داشت. جناب آقای دکتر نادر فضلی که یکی از اساتید و فعّالین فعلی انجمن حجتیّه هستند، در نقد این مطلب نظری را مرقوم فرمودند که به نظر خودشان شامل دوازده پرسش می شد.

البته در حقیقت چهارده تا بود، چرا که در شماره گذاری اشتباه شده بود. هر چند که یکی دیگر از خوانندگان گرامی، پاسخی مختصر و مفید برای برخی از سئوالات ایشان نوشتند، امّا گویا جناب فضلی و دیگر مدافعان انجمن صلاح را بر آن دیدند که این پاسخ را نادیده انگاشته و از حقیر بخواهند تا پاسخی مکتوب نمایم. اینجانب نیز با مطالعه ی نظر جناب آقای فضلی به دلایل زیر آن را فاقد ارزش پاسخگویی دانستم:

نقد و قضاوت بر سر مستند دیده‌نشده

الف) ایشان که سعی داشتند در این نظر چهره ای منطقی از خود به نمایش درآورند، در بخشی از نظرشان نوشته بودند:

«من البته مستند مذکور را ندیده ام، از این رو بر خلاف بسیاری از کسانی که بی سند و مدرک محکمه پسند به انجمن تهمت می زنند، به خود اجازه نمی دهم تا در باره ی محتوای مستندی که ندیده ام، داوری کنم.»

و یا در قسمتی دیگر اینگونه به متن گزارش اشاره کردند:

«البته از محتوای “عناوین مستدل و شیوا” گزارشی نداده و سخنی به میان نیاورده اید و تا زمانی که آن استدلال های شیوا شنیده نشود، جای بررسی ندارد…»

امّا علیرغم این که خود معترف بودند که نمی توان درباره ی مستند نادیده داوری کرد، به بهانه ی نقد گزارش تهیّه شده از مستند، قضاوت ها کردند! حقیر نیز بحث درباره ی مستند نادیده را لغو و بیهوده دانسته و می دانم. چرا که این گزارش هرچقدر هم جامع باشد، نمی‌تواند حقیقت مستندی نود دقیقه ای را به تصویر کشد و طبیعتاً با زاویه ی نگاه گزارش‌گر نوشته شده است. کلمه به کلمه ی عباراتی که در این مستند به کار رفته، همچنین اسناد صوتی، تصویری و مکتوبی که با زحمت فراوان تهیّه شده و در آن به نمایش درآمده، در قضاوت و نتیجه گیری مخاطب تأثیر مستقیم دارد. حال چگونه آقایان توقّع دارند که با طرح چند پرسش، بشود مستند نود دقیقه ای را برای آنان توصیف نمود و سپس به پرسش های آنان پاسخ داد!؟ اگر جناب آقای فضلی و دیگر منتقدان، این مستند را دیده بودند، حقیر حاضر بودم به تنهایی به جای همه ی دست اندرکاران تهیّه ی این مستند، با کمال میل پاسخگو باشم. امّا بحث بر سر یک نادیده حقیقتاً چه فایده ای دارد؟

غالب سؤالات دکتر فضلی به مستند و راوی آن ارتباطی ندارد

ب) حقیر از همه ی خوانندگان گرامی تقاضامندم که یک بار دیگر نظر جناب آقای فضلی را با این نگاه بخوانند و بررسی فرمایند که اولاً از چهارده پرسش ایشان، چه تعدادش واقعاً پرسش محسوب می شود؟ درثانی از میان پرسش ها چه تعدادش پرسش از متن گزارش است، چه تعدادش پرسش از مستند است و چه تعدادش پرسش هایی درباره ی مباحث کلّی که به انجمن و علوی مربوط می شود؟ از سوی دیگر ایشان چند سئوال از من پرسیده اند و چند سئوال از کارگردان و گزارشگر و مصاحبه شوندگان؟ برخی از مطالبی که ایشان آن را به عنوان سئوال مطرح کرده اند، اصلاً سئوال نیست. به یک نمونه توجّه فرمایید:

« ۱۱- آقای ثقفی را نمی دانم چه سنّ و سالی دارد و تا چه اندازه پای بند به اصول اسلامی و حتی انسانی است، لابد ایشان هم مانند آقای اکبری که که لباس روحانیت به بر دارد، متدین و مقید به قید دین است و حتما سزای کسانی را که به مسلمان تهمت می زنند را خوب می داند. به هر دوی این گرامیان و نیز به آقای مستندساز برادرانه توصیه می کنم مراقب قبر و قیامت خود باشند و خدای ناکرده چنان نباشد که از روی جوانی ، سخنانی بگویند که سی سال بعد مانند آقای باقی، پشیمان شوند و در پی آن باشند که از مرحوم آیة الله حلبی، حلالیت بطلبند.»

شاید منظورشان از انتخاب عنوان سئوال برای این بند، پرسیدن سنّ آقای ثقفی بوده! حال با این پراکندگی مباحث طرح شده، چند درصد این احتمال وجود داشت که با پاسخ حقیر به آقای فضلی و سپس پاسخ مجدّد ایشان و آغاز بحثی طولانی، این گفتگوی مکتوب از نظر علمی مفید باشد؟ نکند ایشان توقع داشتند که برخی تندروی های دیگران همچون قراردادن تصویر آقای حلبی در کنار نیمرخ مسعود رجوی و عبدالبهاء و هرتسل را هم من پاسخگو باشم!؟ این در حالی است که حقیر اوّلین باری که چنین تصویری را دیدم بسیار ناراحت و عصبانی شده و در وبلاگم که در نقد انجمن حجتیّه است، مطلب «نقدی بر توهین به شیخ محمود حلبی» را نگاشتم که حتّی یکی از وبلاگهای مدافع انجمن هم آن را منتشر نمود.

سخنان تند دکتر فضلی در مدرسه علوی علیه دانش‌آموزان حزب‌اللهی

به دلایل مذکور حقیر پاسخ ایشان را ندادم. از میان پرسش های ایشان هم، فقط دو پرسش بود که مستقیماً به حقیر مربوط می شد. در متن گزارش درباره ی من نوشته شده بود:

«اکبری آهنگر، خود فارغ‌التحصیل مدرسه‌ی علوی‌ست، که به روایت خود چه در آن‌جا و چه بعدا در مدرسه‌های دینی‌اش، هزینه‌ی انتقاد از حجتیه‌ای‌ها را پرداخت کرده است».

امّا آقای فضلی از باب تجاهل العارف، قضیه را طوری مطرح نموده اند که گویا بحث بر سر نوشته های من علیه انجمن بوده است، نه درگیری در مدرسه. لذا یکی از آن دو پرسش ایشان از من این بود:

«۶- بنده مطلع نیستم که جناب اکبری آهنگری چه هزینه ای بابت نوشته هایش علیه انجمن پرداخته است، اما ممکن است از ایشان درخواست کنید که تحقیقات مفصل ایشان درباره ی انجمن مبتنی بر چه منابع و مدارکی بوده است؟ خودتان قید کرده اید که ایشان: “… که تحقیقات مفصلی پیرامون انجمن حجتیه انجام داده و با منتقدین این جریان و هم‌چنین منتقدین مدرسه‌ی علوی ارتباط برقرار کرده است، توانسته تصویری پذیرفتنی از یک طلبه‌ی حق‌طلب را به مخاطب القا کند” به راستی ” تصویر پذیرفتنی از یک طلبه ی حق طلب” که تنها با منتقدین ارتباط برقرار کرده است، پذیرفتنی است؟ جداً که دست مریزاد!؟»

جناب فضلی نفرمایید که مطّلع نیستید! بعید هم می دانم اتّفاقی که آن سال در مدرسه ی نیک پرور(راهنمایی علوی) رخ داد و صدای انفجارش در همه ی مدارس اقماری علوی پیچید، تا ابد از ذهن دست اندرکاران مدرسه ی علوی پاک شود. اوّلین هزینه ای که من در مبارزه ی با انجمن حجتیّه پرداختم و به آن افتخار می کنم و سرسوزنی هم پشیمان نیستم، دقیقاً در همان مقطعی اتّفاق افتاد که جنابعالی به قول جناب آقای فیّاض بخش(مدیر نیک پرور) در مدرسه “حضور پرزمان” داشتید و دانش آموزان، اگر نگویم در حدّ مدیر بلکه با دید معاون به شما می نگریستند. شما جهت تشویش اذهان درباره ی اساتید بزرگواری همچون جناب آقای محدّث و جناب آقای محمودخانی اینگونه نوشتید:

« آن طور که در خاطر بنده است آقای محدث به سبب مسائلی دیگر که جای گفتنش این جا نیست از مدرسه ی علوی برید و آقای محمودخانی هم که مدّتی همکار خود بنده در مدرسه ی علوی بود، گویا به سبب اختلافات کاری با مدیر فعلی دبستان علوی که هیچگاه هم انجمنی نبوده است، پس از بازنشستگی، همکاری اش با مدرسه قطع شد. ناگفته نماند مدرسه ی علوی حق بسیار بزرگی بر گردن آقای محمودخانی دارد که خود ایشان خوب می داند.»

جناب فضلی خود شما هم خوب می دانید که با من چه کردید که به سبب مسائلی که جای گفتنش این جا نیست در مدرسه بایکوت شدم. فقط به همین اکتفا می کنم که پس از آن اتّفاق، گویا شما فرموده بودید:

«اگر این بچّه حزب اللهی ها را مسلسل به دستشان بدهند و بگویند که معلّمت را بکش، می کشند»

و برای آن که همچون شما تشویش اذهان نکرده باشم به همین حدّ اکتفا می کنم که حدّاقل هزینه ای که من پرداخت کردم، عدم عبور از فیلتر برای ورود به دبیرستان علوی بود.

کسی که حاضر به گفت‌وگوی مکتوب نمی‌شود چگونه روبه‌روی دوربین مستندی انتقادی حاضر شود؟

و امّا جهت آن که جناب آقای فضلی می خواستند از منابع و مدارک من و تحقیقاتم درباره ی انجمن حجتیّه مطّلع شوند، بهتر دیدم که به جای بحث درباره ی مستندی نادیده، از ایشان دعوت کنم که بحثی جامع درباره ی انجمن حجتیّه و علوی داشته باشیم تا در خلال آن به برخی از این پرسش های ایشان هم پاسخ داده شود. لذا مطلب «دعوت از اساتید انجمن حجتیه برای گفت‌وگوی مکتوب» به نگارش درآمد. امّا ایشان به بهانه ی عدم پاسخ حقیر به پرسش های پراکنده ی قبلیشان موافقت نفرمودند تا بحثی منظم و علمی داشته باشیم. لذا نوشتند:

«لطفا ایشان یا هر عزیز دیگر به آن سئوال ها، مستند و مستدلّ پاسخ بدهند تا سپس بنده هم به سئولات آقایان پاسخ عرض کنم.»

البته به یقین اگر حقیر پاسخ هم می دادم ایشان باز به آن پاسخ من پاسخ داده و طبیعتاً هیچگاه به این مناظره ی درخواستی حقیر جامه ی عمل پوشانده نمی شد. با شناختی که من از شگردهای آقایان انجمنی دارم، این پاسخ برایم قابل پیش بینی بود و صرفاً برای آن که به خوانندگان گرامی اثبات شود که آقایان اهل مناظره و بحث ریشه ای نیستند، این دعوت را انجام دادم. چه رسد به اینکه قبول زحمت فرمایند و در برابر دوربین مستندی قرار گیرند که می خواهد آن ها را نقد کند. آزمونی بود تا دیگر گلایه نکنند که چرا سراغ ما نیامدید و فریاد وا اسلاما سردهند که این رسم مسلمانی نیست!

 اتهام دکتر فضلی به شهید چمران

دوّمین پرسش ایشان هم که به اینجانب مربوط می شد، این بود:

«5- جست وجوی آقای اکبری برای یافتن شهید مورد ادّعای حضرت آیة الله حلبی قدس سره که بر جذابیت مستند افزوده، کاملاً پیداست که جست وجوی جهت داری بوده است؛ چون می توانسته با مراجعه به افراد مطّلع و نیز خواندن برخی از وصیت نامه ها مانند وصیت نامه ی شهید چمران [که البته انجمنی نبوده ولی از مرحوم حلبی به نیکی یاد کرده] یا وصیت نامه ی شهید مصطفی ابراهیمی مجد هم رزم شهید چمران که همه ی خانواده اش انجمنی بوده و هم اینک نیز هستند، و نیز مراجعه به خود بنده که ده ها نفر از شاگردان خودم شهید شده اند، به راحتی از این حقیقت آگاه می شده و شاید چون به این ترتیب مستند مذکور جذابیّت خودش را از دست می داده، آقای اکبری این طلبه ی جوان خوش سیما و حقیقت طلب، دوباره مجبور می شده هزینه ی بس سنگین تری [البته در قبر و قیامت] بابت تهمت های ناروا، بپردازد.»

در سئوال قبل که بر خلاف واقع فرمودند «مطّلع نیستم» و در این سئوال نیز کذبی بسیار بزرگتر در قالب اتّهام به شهید دکتر چمران مطرح کردند! ممکن است آقای فضلی بفرمایند که متن این وصیّت نامه ی شهید چمران چیست که در آن از مرحوم حلبی به نیکی یاد کرده!؟

آیا شهید چمران در وصیت‌نامه‌اش از آیت‌الله حلبی تقدیر کرده است؟

ماجرای وصیّت نامه ی مذکور بدین شرح است که انجمن قبل از تعطیلی ظاهریش، در مهر ماه 1360 اقدام به انتشار ویژه‌نامه‌ای به مناسبت هفته جنگ کرد که به «مرزبانان» موسوم بود. همان سالی که در خردادماه آن عارف مجاهد شهید دکتر مصطفی چمران، به شهادت رسیده بود. از سوی دیگر یکی از اعضای انجمن حجتیّه به نام شهید مصطفی ابراهیمی مجد در شهریور همان سال به شهادت رسید. وی از جمله اعضای با تقوای انجمن حجتیّه بود که در مدرسه ی علوی نیز تحصیل کرده بود و پس از پیروزی انقلاب اسلامی و با آغاز جنگ تحمیلی، به جمع نیروهای شهید چمران در جنگ های نامنظّم پیوست.

انجمن حجتیّه به بهانه ی شهادت شهید ابراهیمی مجد، در صفحه ی 59 ویژه‌نامه مرزبانان مطلبی با عنوان «شهیدی در آستانه ی هفته ی جنگ» به چاپ رسانید. امّا نحوه ی چاپ این مطلب عمداً یا سهواً به گونه ای بود که کمی بی دقّتی خواننده باعث می شد تا اینگونه تصوّر نماید که مطلب در مورد شهید مصطفی چمران است نه شهید مصطفی ابراهیمی مجد. چرا که در طول این مطلب چند صفحه ای، فقط با عبارت مصطفی از شهید یاد شده بود و حتّی یکبار نیز به فامیلی وی اشاره نشده بود. علاوه بر این در صفحات مختلف این مطلب پنج عکس از شهید ابراهیمی مجد به چاپ رسیده بود که سه عکس از ایشان در کنار شهید چمران بود و دو عکس دیگرش چندان واضح نبود. این مطلب اینگونه آغاز می شد:

« خبر کوتاه بود. آتش بود: “مصطفی هم رفت”… و منهم من قضی نحبه. خدایا باغبان گلزار بهشتت چه نیکو “مصطفی” های برگزیده ی این امت را گلچین می‌کند. اینان رهروان راه مصطفای تو هستند و برافرازنده پرچم گلگون پیامبر تو. مصطفای رهبر رفت، مصطفای چمران رفت، و اینک این شیفته خاندان نبوت، دلداده ی مهدی این امت، پیرو نایب آنحضرت، یار و همرزم سردار شهید اسلام، به خیل شهیدان می پیوندد.»

در پایان این مطلب نیز بخشی از وصیت نامه ی این شهید به چاپ رسیده بود که در آن آمده بود:

«خدایا تو را شکر می‌کنم که عشق حضرت مهدی (ع) را در دل من جای دادی و خدایا تو را شکر می‌کنم که مرا به زیور ایمان آراستی. و قبل از هر چیز لازم است از آنانی که واسطه کسب معارف الهی من بودند: سه بزرگوار سه شمع که سوختند تا نور افروختند: اول استاد بزرگم علامه کرباسچی دوم مرحوم رضا روزبه سوم شیخ محمود حلبی که باب‌هایی از عرفان به “الله” را برایم گشود؛ از خدا برای این بزرگواران طلب اجر و علو مقام میکنم.»

و باز در صفحه ی روبروی این وصیّت نامه، تصویر تمام صفحه ی شهید چمران کار شده بود تا آغازی باشد بر پیام تسلیت حضرت امام(رحمت الله علیه) به مناسبت شهادت ایشان. همه ی این امور دست به دست هم داد تا به تدریج و با گذر زمان، برخی از موافقان و مخالفان انجمن حجتیّه اینگونه بپندارند که این وصیّت نامه مربوط به شهید مصطفی چمران است. تا جائیکه در برخی از مقالات، نشریّات و کتب نیز این مطلب به چاپ رسید.

برادر شهید چمران وجود وصیت‌نامه دیگری از وی را تکذیب کرده است

نویسنده جهت اطمینان، صحّت وجود وصیّتنامه ای از شهید چمران که در آن به نیکی از آقای حلبی یاد کرده باشد را در یکی از نمایشگاه ها از جناب آقای مهندس مهدی چمران(برادر دکتر چمران) جویا شدم. ایشان وجود چنین نوشتاری را تکذیب نموده و گفتند:

« تنها وصیّت نامه ای که از شهید موجود است، همان وصیّت نامه ی عرفانی است که قبل از پیروزی انقلاب اسلامی و ربوده شدن امام موسی صدر، خطاب به ایشان نوشته اند و هیچ وصیّت نامه ی دیگری از ایشان وجود ندارد.»

به اضافه ی این که شهید چمران در سال 1337 یعنی تنها دو سال پس از فعالیّت رسمی انجمن حجتیّه و تأسیس مدرسه ی علوی، از ایران خارج شده و تا پس از پیروزی انقلاب اسلامی در کشور حضور نداشته است. و علاوه بر همه ی این ها، کارنامه ی درخشان و زندگی سراسر جهاد و مبارزه ی شهید چمران جای هیچگونه تشابه فکری بین ایشان و خطّ فکری انجمن باقی نمی گذارد.

امّا سئوال اینجاست که جناب آقای دکتر نادر فضلی که از 15 سالگی عضو انجمن بوده، سی سال نیز سابقه ی تدریس در علوی داشته، هم اکنون نیز از اساتید و فعاّلین انجمن حجّتیّه است و همچنین از نزدیک با شهید ابراهیمی مجد و خانواده اش آشنایی داشته و دارد، چگونه ممکن است که از ماجرای این وصیت نامه بی‌اطلاع باشد!؟ وقتی ایشان با صراحت به وصیّت نامه ی شهید ابراهیمی مجد استناد می کند، به این معنی است که از این که این وصیّت نامه مربوط به شهید ابراهیمی مجد است، آگاهی کامل دارد. پس چگونه به خود اجازه می دهد که این ادعا را مطرح نموده و به شهید چمران تهمت تمجید از آقای حلبی بزند! اینجاست که باید حدیثی که جناب فضلی برای ما نوشتند را برای خودشان استفاده کرد که رسول گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) فرمودند:

«مَنْ بَهَتَ‏ مُؤْمِناً أَوْ مُؤْمِنَةً أَوْ قَالَ فِیهِ مَا لَیْسَ فِیهِ، أَقَامَهُ اللَّهُ تَعَالَى یَوْمَ الْقِیَامَةِ عَلَى تَلٍّ مِنْ نَارٍ حَتَّى یَخْرُجَ مِمَّا قَالَهُ فِیه‏.
هر کس به مؤمنى یا مؤمنه‏اى بهتان زند یا افترائى بندد به آن چه که در او نیست، در روز قیامت خداوند او را بر تلّى از آتش نگه مى‏دارد تا اینکه از عهده کلامى که بر وى بسته بیرون آید.»

و من نیز این فرمایش پیامبر اعظم(صلی الله علیه و آله وسلّم) را یادآوری می کنم که فرمودند:

«إنّ الکذبَ بابٌ مِن أبوابِ‏النِّفاقِ .
دروغ ، درى از درهاى نفاق است»

و اینجاست که باید ناله سرداد:

أین قاطع حبائل الکذب و الافتراء

امّا با همه ی این اوصاف، حقیر همچنان آماده ی مناظره با ایشان و با همان سئوال هستم که:

«آیا مرحوم آقای حلبی نهضت حضرت امام خمینی(رحمت الله علیه) را قبول داشتند یا خیر؟»

* میان‌تیتر ها از تریبون مستضعفین است.