به گزارش تریبون مستضعفین، 26 اسفند (مطابق با 16 مارس) سالگرد بمباران شیمیایی حلبچه توسط رژیم بعث عراق است که طی آن حدود 5 هزار کرد عراقی کشته و 7 هزار نفر دیگر زخمی شدند.
تسنیم در این باره نوشته است:
با پیروزی رزمندگان اسلام در عملیات والفجر 10 و آزادسازی بسیاری از مناطق کردنشین از جمله شهر استراتژیک «حلبچه» و استقبال مردم این شهرها و روستاها از رزمندگان اسلام، رژیم بعث عراق با هدف گرفتن انتقام از این شکست شهر حلبچه و اطراف آن را هدف بمبهای شیمیایی خود قرارداد.
بمباران حلبچه در تاریخ 16 تا 17 مارس 1988 توسط رژیم بعث عراق صورت گرفت تا با ارتکاب این جنایت ضدبشری، هیروشیمای دیگری آفریده برگ سیاه دیگری بر پرونده سراسر ننگین خود بیفزاید. در این فاجعه بزرگ، حدود 5 هزار کرد عراقی به شهادت رسیده و 7 هزار نفر دیگر در حالی زخمی شدند که با وجود گذشت سال‌ها از این فاجعه درد و رنج آن را با خود به‌همراه داشتند.
فاجعه حلبچه علاوه بر ابعاد انسانی و اخلاقی، وجهه رژیم بعث عراق را میان حامیان آن نیز زیر سؤال برد و بسیاری از حامیان آن را برآشفته کرد. انعکاس صحنههای دلخراش قربانیان گازهای سمّی حلبچه در سراسر جهان، موقعیت بین المللی رژیم عراق و حامیان وی را تضعیف کرد و اعزام خبرنگاران خارجی به ایران و بازدید از منطقه به‌تدریج ابعاد این جنایت وحشتناک را افشا کرد و واکنشهای متعددی را به‌دنبال داشت.
نقش شرکت‌های آلمانی در تامین سلاح‌های شیمیایی عراق
بنابر اسناد موجود، دولت عراق از اواخر دی ماه 1359 تا مرداد ماه 1367 بیش از 300 بار به حمله شیمیایی علیه نظامیان و غیرنظامیان ایرانی متوسل شده و از عوامل اعصاب، تاول‌زا، سیانور و خردل استفاده کرد. حتی در بعضی حملات، چندین عامل شیمیایی همزمان مورد استفاده قرار می‌گرفت.
تجربه‌های نخستین صدام در استفاده از گازهای شیمیایی با قدرت کم، مشوق عراق در استفاده گسترده‌تر از عوامل شیمیایی قوی‌تر بود. چنان‌که بعد از سال 1361 و پس از انعقاد قرارداد با شرکت آلمانی «دری رایج» برای خرید وسایل فنی شیمیایی، خرید گاز اعصاب از آلمان فدرال، امریکا و انگلستان و خرید 500 هزار کیلوگرم «تایدی گلایکول» (برای تولید عوامل غیراعصاب) از بلژیک در دستور کار قرار گرفت.
همچنین انتشار علنی گزارش 12 هزار صفحه عراق درباره تسلیحات این کشور در فاصله سال‌های 1960 تا 1998 تأیید می‌کند که طی سال‌هایی که دولت وقت عراق با ایران در جنگ بوده، 445 شرکت از 60 کشور، تجهیزات مورد نیاز عراق را برای تولید سلاح‌های شیمیایی یا سایر ادوات جنگی تأمین کرده‌اند که یک‌سوم از این تعداد آلمانی، 24 شرکت انگلیسی، بیش از 20 شرکت آمریکایی و مابقی ژاپنی، هلندی، سوئدی، بلژیکی، اسپانیایی و فرانسوی بوده‌اند.
«عبدالرزاق السامرایی»، از افسران ارشد نیروی هوایی رژیم بعث عراق در گفت‌وگویی که در سال 2003 با یک شبکه تلویزیونی داشت، تأیید می‌کند که: «توافق در تولید مواد و عوامل شیمیایی رژیم وقت عراق با کشورهای غربی، به بغداد این توان را داد که در نیمه دهه 80 میلادی، بیش از 30 هزار تن مواد گازی و مایع سمّی را از جمله گاز خردل، خردل فسفری و گوگردی و گازهای اعصاب مانند سارین، تابون، سومان، هیدروژن سیانید و گازهای تاول‌زا که در زرادخانه‌های عراق انبار شده بود، به‌خدمت بگیرد.
رسانه‌ی آلمانی فراموشکار می‌شود
دویچه وله فارسی در این باره با نادیده گرفتن نقش دولت متبوع خود و شرکت‌های غربی در تامین سلاح‌های شیمیایی، نام علی شیمیایی را می‌آورد تا فراموش شود که عراق این سلاح‌ها را از کدام کشورها دریافت کرده است:
حمله شیمیایی به حلبچه را علی حسن المجید التکریتی معروف به “علی شیمیایی” از شخصیت‌های مهم حزب بعث عراق فرماندهی کرد. او پسر عموی صدام حسین بود و مدتی وزارت دفاع عراق را به عهده داشت. علی شیمیایی در ماه اوت سال ۲۰۰۳ و در پی اشغال عراق توسط نیروهای آمریکایی دستگیر شد.
در دادگاهی که برای محاکمه او تشکیل شد، نخستین بار در ژانویه ۲۰۰۷ به عنوان مسئول حمله شیمیایی به حلبچه به اعدام محکوم شد. او سپس دو بار دیگر به اتهام سرکوب شیعیان پس از حملهٔ عراق به کویت در سال ۱۹۹۱، و نیز به اتهام شرکت در کشتار و آواره کردن شیعیان در سال ۱۹۹۹، به اعدام محکوم شد و نهایتاً در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۰ اعدام شد.
اما این رسانه شدت این فاجعه انسانی را نمی‌تواند انکار کند و می‌نویسد:
شدت تاثیر گازهای سمی به حدی بود که کمتر کسی امکان فرار پیدا کرد. این حمله گرد مرگ بر سر شهر پاشید و جنایتی بزرگ علیه شهروندان غیرنظامی را دامن زد که در تاریخ پس از جنگ جهانی دوم مانندی نداشت. هزاران زن و مرد و کودک و پیر و جوان حلبچه‌ای قربانی این حمله شدند. آمارهای انتشار یافته از سوی منابع متعدد از کشته‌شدن ۵ هزارنفر و آسیب‌دیدن جسمی و روحی ۱۰ هزار نفر حکایت دارند. اکثر قربانیان در گورهای دسته‌جمعی دفن شده‌اند.
فرار به جلوی آلمانی‌ها
همزمان با سالگرد حمله شیمیایی به حلبچه، دویچه وله نوشته است:
آلمان برای کمک به آمادگی در برابر خطرات احتمالی ناشی از سلاح‌های شیمیایی سوریه تجهیزات پیشرفته‌ای را در اختیار اسرائیل می‌گذارد. سقوط احتمالی رژیم اسد بر نگرانی‌ها در باره وضعیت سلاح‌های شیمیایی این کشور افزوده است.
شبکه اول رادیو و تلویزیون آلمان در خبری اختصاصی نوشته است که با توجه به تشدید درگیری‌ها در سوریه آلمان قصد دارد تجهیزات ضد سلاح‌های کشتار جمعی (بیولوژیکی، شیمیایی و اتمی) در اختیار اسرائیل قرار دهد. هدف از این اقدام کمک به آمادگی اسرائیل برای مقابله با سلاح‌های کشتار جمعی است.
جالب اینجاست که آلمان خود از بزرگترین تولیدکنندگان این سلاح‌ها در جهان است و البته با تجارت مرگ برای خود اعتباری کسب کرده است و اکنون به واسطه‌ی طرح کردن خطر شیمیایی سوریه سعی می‌کند تا باز برای خود در این راه منافع مالی جدیدی کسب کند.
این موضوع برای ایرانیانی که سال‌ها به واسطه حملات شیمیایی آلمانی‌ها مجروح شده‌اند، چیز عجیبی نیست. آلمان سلاح‌های شیمیایی به عراق می‌رساند و از سوی دیگر به دلیل داشتن توانایی مقابله با آثار این مواد شیمیایی از درمان بیماران شیمیایی کسب درآمد می‌کرد. فیلم به یادماندنی «از کرخه تا راین» بخشی از این وضعیت را به تصویر کشیده است.
طبق آمار موجود شمار قربانیان فاجعه حلبچه، بیش از 5 هزار نفر برآورد شده است و در زمان بمباران هم بیش از هزار نفر زخمی و باقی اهالی شهر هم آواره ایران شدند. اگر کمک ایران نبود شمار قربانیان در همان زمان به 20 هزار نفر می‌رسید. امروزه بیماری سرطان در حلبچه، آماری 10 برابر سایر شهرهای عراق دارد. اما آیا با وجود این فجایع دولت‌های غربی برای مجازات خود دست به کار می‌شوند؟
Sorry. No data so far.