به گزارش تریبون مستضعفین اتحادیه بین المللی امت واحده در قبال بحران اخیر کشور مصر بیانیه‌ای تحلیلی صادر کرد. در این بیانیه با اشاره به وضعیت بیداری اسلامی در کشور مصر آمده است:
هرچند برخی از مطالبات جبهه نجات ملی مصر مطالبات بحقی بود که می بایست از طرق قانونی موجود در ساختار سیاسی مصر مورد مطالبه قرار می گرفت لکن این جبهه ترجیح داد تا با لشکرکشی خیابانی به قدرت نمایی بر ضد حکومت محمد مرسی بپردازد و عملا شکستی را که در جریان انتخابات چشیده بود، در وسط خیابان های قاهره جبران کند. در پی این نگاه بود که این جبهه با اعلام روز 30 ژوئن از تمامی هواداران خود خواست تا با نافرمانی مدنی و شعار “ارحل مرسی” به خیابان ها بریزند. امری که با دخالت ارتش در انتهای مهلت دو روزه – برای دستیابی به توافق با مخالفانی که خواهان برکناری وی بودند! ـ منجر به دستگیری و حبس رئیس جمهور قانونی مصر و جمعی از سران حرکت اخوان المسلمین شد و اینگونه روز شمار ریاست جمهوری دکتر محمد مرسی به عدد 365 نرسیده از حرکت باز ایستاد.
متن کامل این بیانیه بدین شرح است
بسم الله الرحمن الرحیم
ولا یجرمنکم شنان قوم علی الا تعدلوا اعدلوا هو اقرب للتقوی
1. تحولات سه سال گذشته منطقه غرب آسیا و شمال آفریقا هر چند از کشور تونس آغاز شد اما بدون تردید اوج و فراز آن در کشور مصر و با سرنگونی حکومت بیش از سه دهه حسنی مبارک تبلور یافت.
2. ایران و مصر به عنوان دو بال تمدنی جهان اسلام همواره جایگاه و نقش آفرینی ویژه ای در میان ملت ها و کشورهای اسلامی و حتی غیر اسلامی داشته اند و در این میان موقعیت و پایگاه مصر – صرف نظر از موقعیت ژئوپولتیک و هم¬مرزی با فلسطین اشغالی، پیشرو بودن در زمینه مواجهه با غرب، استظهار به شخصیت های دینی و علمی فراوان و همچنین پیشینه قابل توجه در عرصه بیداری و وحدت اسلامی- به علت برخورداری از مولفه «عربیّت» غیر قابل انکار و اغماض بوده و به نوعی دروازه ارتباط با رهبری جهان عرب محسوب می شود و حتی در دهه های اخیر که این نقش آفرینی به علت سلطه حاکمان فاسد و غرب گرا بر این کشور کمرنگ شده، هیچ کشوری نتوانسته جای خالی مصر را پر کند. مصر به علت همین پیشینه تمدنی غنی، پایگاه اعتدال و عقلانیت اهل سنت به شمار آمده و مسائل گذرا نظیر بحران سوریه نباید تحلیل گران داخل را به سوی «آدرس های غلط» بکشاند.
3. روی کار آمدن حکومت های اسلام گرا با پیروزی حزب الحریة و العدالة در انتخابات ریاست جمهوری مصر امری بود که تاییدی بر گفتمان بیداری اسلامی قلمداد می شد. مردم مصر در طول مدت پس از انقلاب در انتخابات مجلس الشعب، انتخابات ریاست جمهوری و رای به بیانیه پیش نویس قانون اساسی (فارغ از محتوا و ساز و کار آن) به رویکرد جریانات اسلام گرا «آری» گفتند و در مهمترین آنها زمام امور دولت را به حرکت اخوان المسلمین سپردند.
4. دکتر محمد مرسی، مصری را در اختیار گرفت که میراث دار چند دهه ساختارهای اقتصادی فاسد بود و در شرایطی که عملا اقتصاد، خود را بعنوان بزرگترین عامل تاثیرگذار بر دولت در تعاملات بین المللی تحمیل می کرد، وضع نابسامان اقتصادی و ناآرامی های پس از انقلاب و کاهش درآمد گردشگری و تعطیلی برخی صنایع، کاهش ارزش جنیه و کسری بودجه 32 میلیارد دلاری نیز در کنار بدهی های خارجی گسترده مصر (34 میلیارد دلار در سال 2012)، موقعیت دشواری را فراروی دولت اخوان قرار داد. این همه البته در کنار وجود جریان معارضی قوی متشکل از جریانات سکولار، چپ گرا، ملی گرا و وابستگان به رژیم سابق باعث شد تا شرایط داخلی برای مواجهه با مشکلات عدیده پیش روی مصر بعد از انقلاب به هیچ وجه مهیا نباشد. به جرات می توان گفت که از زمان روی کار آمدن دولت مرسی وی حتی یک روز را بدور از ناآرامی و فشارهای سیاسی و اجتماعی به سر نبرد.
5. هرچند برخی از مطالبات جبهه نجات ملی مصر مطالبات بحقی بود که می بایست از طرق قانونی موجود در ساختار سیاسی مصر مورد مطالبه قرار می گرفت لکن این جبهه ترجیح داد تا با لشکرکشی خیابانی به قدرت نمایی بر ضد حکومت محمد مرسی بپردازد و عملا شکستی را که در جریان انتخابات چشیده بود، در وسط خیابان های قاهره جبران کند. در پی این نگاه بود که این جبهه با اعلام روز 30 ژوئن از تمامی هواداران خود خواست تا با نافرمانی مدنی و شعار “ارحل مرسی” به خیابان ها بریزند. امری که با دخالت ارتش در انتهای مهلت دو روزه – برای دستیابی به توافق با مخالفانی که خواهان برکناری وی بودند! ـ منجر به دستگیری و حبس رئیس جمهور قانونی مصر و جمعی از سران حرکت اخوان المسلمین شد و اینگونه روز شمار ریاست جمهوری دکتر محمد مرسی به عدد 365 نرسیده از حرکت باز ایستاد.
6. ارتش مصر بعنوان ارگانی که بخش زیادی از کمک های مالی ایالات متحده طی دوران حسنی مبارک به آن تعلق می گرفت و بسیاری از مستشاران آن تحصیل کرده ایالات متحده هستند نیز به یک باره تغییر ماهیت داد و بجای تداوم سیاست بی طرفی ـ مانند آنچه در جریان سرنگونی حکومت مبارک و هم در جریان لشکرکشی های خیابانی مخالفان مرسی اتخاذ کرده بود ـ سیاست سرکوب را در پیش گرفت و در چند روز اخیر بیش از یکصد نفر از حامیان حرکت اخوان المسلین را با شلیک مستقیم گلوله به قتل رساند.
7. هرچند مواضع مرسی در قبال مساله سوریه و نیز در مقیاسی کلان تر در تعامل با جمهوری اسلامی ایران و جریان مقاومت در برگیرنده ایرادات و اشتباهاتی ـ بعضا استراتژیک ـ بوده است اما نباید از یاد برد که آنچه در مصر مورد هدف قرار گرفته است «اسلام سیاسی» برخاسته از رای توده های مردم است. وقتی دکتر کریمه الحفناوی عضو موسس حرکه الکفایة (عضو جبهه الانقاذ) می گوید« آنها بدانند که ما این وضع را قبول نداریم، ما نه حکم مرشد اخوان را قبول داریم نه حکم ژنرال های ارتش را، الآن ژنرال ها به محل واقعی شان رفته اند. یعنی رفته اند تا از مرزهای میهن و خود میهن دفاع کنند اما در حال حاضر می توان گفت که توپ در زمین جریان اسلام سیاسی است …» آیا نباید به خود بیاییم که منظور ایشان از اینکه ژنرال ها رفته اند سراغ کار خودشان که دفاع از مرز است و «مرشد اخوان» هم باید برود دنبال کار خودش چیست؟ آیا وقتی در تجمعات هفته گذشته شعارهایی از این دست سر داده شد که «کذابین کذابین… سرقوا الثورة باسم الدین» (دروغگویان، انقلاب را به اسم دین ربودند)، «اكتب على حيط الزنزانة.. حكم المرشد عار وخيانة» (روی دیوار زندان بنویس.. حکومت مرشد (اخوان) ننگ و خیانت است) «یسقط حکم المرشد» (حکومت مرشد اخوان باید ساقط شود) نباید شاخک های ما کمی تکان بخورد که اساسا مشکل برخی از معارضه با «اسلام سیاسی» است؟
امروز در مصر «اسلام» و «رای اکثریت» توامان مورد هجمه قرار گرفته اند و قطعاً ژست های بی طرفانه ایالات متحده و سکوت رژیم صهیونیستی نمی تواند مخفی کننده خوشحالی بی حد و حصر آنان از سرنگونی حکومتی اسلام گرا در مصر باشد.
8. اتحادیه بین المللی امت واحده ضمن محکومیت کودتای نظامی رخ داده در مصر و سرنگونی دولت قانونی دکتر محمد مرسی، اعتراض شدید خود را نسبت به تحلیل های سطحی و بعضا خلاف واقع موجود در برخی رسانه های داخلی در ترسیم فضای کنونی مصر اعلام می دارد. آنها که دیروز افراط گرایانه از روی کار آمدن حکومت اسلام گرایان در مصر و ترکیه در پوست خود نمی گنجیدند و افق های غیرواقع بینانه ترسیم می کردند امروز از این سوی بام افتاده و به خاطر نداشتن مبنای محکم، همان اسلام گرایان را عامل فساد و خرابی و توطئه و فراماسون می نامند و کار با لیبرال ها را آسانتر از اسلام گرایان می پندارند.
امید است تسرّی واقع بینی و رواداری (خصوصا در عرصه بین الملل و تعامل با دیگرانی که در عین شباهت ها، تفاوت های قابل توجهی با ما دارند) زمینه ساز پرهیز از تحلیل های مذبذبانه و سینوسی شود.
والسلام علی من التبع الهدی
اتحادیه بین المللی امت واحده
Sorry. No data so far.