دین مبین اسلام و پیشوایان دینی همگی ما را از این کار مذموم پرهیز داده‌اند.
چنانچه رسول خدا (ص) میفرمایند: «هر دو مسلمانی که از یکدیگر قهر کنند و سه روز بر آن حال بمانند و با هم آشتی نکنند از اسلام بیرون روند و میان آن‌ها پیوند و دوستی دینی نخواهد بود. پس هر کدام که به (اصلاح رابطه و) سخن گفتن پیشی گیرد او در روز حساب زود‌تر به بهشت میرود۱».
امام صادق (ع) نیز درباره اینکه چرا هم قهرکننده و هم کسی که با او قهر شده، هر دو مستحق عذابند؟ فرمودند: «هیچ‌گاه دو مرد با حالت قهر از یکدیگر جدا نشوند، مگر اینکه یکی از آن دو سزاوار بیزاری (خدا و رسولش از او) و لعنت باشد و چه بسا که هر دوی آن‌ها سزاوار این امر باشند. شخص عرض کرد: خدا مرا فدایتان گردانت، ظالم، درست (مستحق این کیفر هست) امّا مظلوم چرا؟.
حضرت فرمود: برای آنکه برادرش را به آشتی با خود دعوت نمیکند و از سخن او چشم نمیپوشد. شنیدم پدرم میفرمود: هرگاه دو نفر با هم ستیزه کردند و یکی از آن دو بر دیگری چیره آمد، باید آنکه در حقّ او ستم شده نزد آن دیگری برود و به او بگوید:ای برادر، ستمکار (و مقصّر) من هستم، تا قهر و جدایی میان او و رفیقش برطرف شود؛ زیرا خداوند تبارک و تعالی داوری عادل است و حقّ ستمدیده را از ستمگر میستاند۲».
همچنین پیامبر خدا (ص) در حدیثی «قهر کردن مسلمان با برادرش را مانند ریختن خون او دانسته‌اند۳».
منابع روایات:
۱- کافی، ج ۲، ص ۳۴۵ – وسائلالشیعه، ج ۸، ص ۵۸۵)
۲- الکافی: ۲ / ۳۴۴ / ۱ منتخب میزان الحکمة: ۵۸۰
۳- کنزالعمّال: ۲۴۷۸۹ منتخب میزان الحکمة: ۵۸۰
Sorry. No data so far.