به گزارش تریبون مستضعفین، یکی از کاربران شبکه‌های اجتماعی نوشت:
امروز فیلم قصه ها به کارگردانی رخشان بنی اعتماد را در بخش مسابقه سودای سیمرغ تماشا کردم. فیلم بر خلاف اسمش، هیچ قصه ای ندارد.
آدمها با فریم های یک دوربین مستندساز به هم وصله و پینه شده اند. فیلم در پی آن است که با اتصال اعتصابات کارگری به فتنه 88؛ کل این آشوبگری را تا حد یک اعتراض اجتماعی ترقیق دهد.
دانشجوی رشته مهندسی مکانیک که پس از سه سال درس خواندن، بدلیل ستاره دار شدن ؛ راننده تاکسی می شود و در یک دیالوگ آزاردهنده طولانی، از عشق خود به یک دختر مبتلا به ایدز، اب بندی فیلم را کامل می کند یا پسر زن کارگری که 4 سال پس از فارغ التحصیلی و بیکاری به علت شرکت در اشوب سال 88، زندانی شده است و مادرش هم دربدر دنبال تهیه وثیقه برای آزادی وی!!!
عجیب تر اینکه همین مادر، به علت پرداخت نشدن چندماه حقوق کارگریش، خود به یک نماد اعتراض قانونی تبدیل می شود. در صحنه ای از فیلم، شخصی که شبیه م.ن.ز، یکی از متهمین فتنه 88 است در نقش یک دکتر دلسوز برای دختران مبتلا به ایدز وارد داستان می شود و عجیبتر اینکه همین فرد در عین حال دکتر جانبازان بستری در آسایشگاه ثارالله نیز هست.
در اخر هم احتمالا نقش یکی از سران فتنه در قالب یک پیرمرد مهربان که به همسر صیغه ای سابق خود با وجود داشتن شوهر، یک خانه هدیه می کند، مورد تاکید قرار می گیرد.
اینکه چگونه این فیلم سیاه نما پس از 7 سال دوری کارگردان این فیلم از جشنواره، مجوز حضور در رقابت را می گیرد؛ در نوع خود نشان از آغاز دور جدید اباحه گری در بخش سینمای ملی است.
Sorry. No data so far.