نعل وارونه اکونومیست درباره انقلاب‏

۱- ظاهر این پرونده از «خاموش شدن آتش انقلاب» در ایران حکایت می کند. از خلوت شدن مساجد و زوال رونق دین. از رشد مصرف گرایی و غربگرایی. از افزایش جمعیت تحصیل کرده. از رشد شهرها و خلوت شدن روستاها.

۲- فارغ از بی اعتباری برخی گزاره های فوق، که بعضا تکرار توهمات و رویاهایی است که از غربی ها در ۳۵ سال گذشته زیاد شنیده شده و با یک دور چرخیدن در تهران در همین ایام محرم نقض می شود، نتیجه ای که اکونومیست از این مقدمه به ظاهر جامعه شناختی می گیرد، کاملا سیاسی است. در واقع دارد می گوید آن «لولوی هراس انگیز» که قبلا خودمان از ایران ساخته بودیم خیلی هم واقعیت نداشت و اتفاقا این کشور خیلی هم «متمدن و عاقل و ناز» است و می توان با آن به توافق هسته ای رسید.

۳- وقتی اکونومیست – که تریبون جریان سیاسی – اقتصادی راست و نئوليبرال های غرب است و سهم زیادی در تولید روایت های ایران – هراسی در سالهای گذشته داشته – در آستانه پایان مهلت توافق هسته ای چنین پرونده ای منتشر می کند، می توان حدس زد که در غرب برای توافق با ایران تقریبا یک اجماع شکل گرفته است. ملاقات ندادن هیچ یک از مقامات آمریکا به یکی از وزرای کابینه اسراییل که اخیرا به آمریکا سفر کرده بود، و تشدید مجادلات لفظی میان مقامات آمریکا و اسراییل در هفته های اخیر که حتی به «چلغوز» خوانده شدن نتانیاهو توسط یکی از مقامات کاخ سفید هم کشید، می تواند شواهدی از قریب الوقوع بودن توافق باشد.

۴- شاید به نظر برسد محتوای این پرونده اکونومیست و طرح جلد آن برای تحقیر و تخفیف انقلاب اسلامی است. از این جهت برای برخی در داخل طبعا آزاردهنده خواهد بود. اما فراموش نباید کرد که مخاطب اصلی این مطالب افکار عمومی غربی ها و نخبگان آنها است. این شماره اکونومیست در واقع یک «غلط کردیم» بزرگ است. اعتراف به قدرت ایران و آشکار کننده نیاز آنها به توافق است. لیکن آنها خوب بلد هستند که نعل وارونه بزنند و ضعف و نیاز خود را در پوشش شکست ما جلوه بدهند. یک نفر نیست بگوید اگر واقعا انقلاب تمام شده است و دین زوال یافته، منشا قدرت این حکومت چیست که شما در به در دنبال توافق با آن هستید؟! وضع عراق و سوریه نشان شکست شما است یا ایران؟!

۵- امیدوارم تیم مذاکره کننده هسته ای پیام این شماره اکونومیست را اشتباه درک نکند. خواندن مطالب این شماره باید آنها را مصمم تر کند که محکم و استوار باشند، چون از شواهد پیدا است طرف مقابل می خواهد کوتاه بیاید.