ﭘﺲ ﺍﺯ قائم مقام وزیرخارجه ی سوئیس، ﺧﺎﻭﯾﺮ ﺳﻮﻻﻧﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺩﺳﺖ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻗﺎﻃﻊ ﻣﻨﻔﯽ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ.
پس از انتقادات فراوان در ایران به پیاده روی محمد جواد ظریف با وزیرخارجه آمریکا، رسانه های حامی دولت، به استناد مطلب یک دانشجو در وبلاگ شخصی اش، سخن از پیاده روی جلیلی و نیکلاس برنز، معاون وقت وزیر خارجه آمریکا در سال 2009 به میان آوردند و اتهاماتی را متوجه منتقدان ظریف کرده و به عادت همه ی یک سال و نیم گذشته، پرسیدند که چرا آن زمان چیزی نگفتید. اما آیا همه ی ماجرای دو پیاده روی شبیه هم روی داده است که معتقد باشیم آنجا هم شأن جمهوری اسلامی زیر سوال رفت و کسی حرفی نزد؟ بگذارید ماجرا را از زبان همان دانشجو بخوانیم.
مالک شریعتی در صفحه ی گوگل پلاس خود نوشت:
الغریق یتشبث بکل حشیش
روزنامه قانون در شماره امروز خود با استناد به بخش هایی تقطیع شده از یادداشت پنج سال قبل بنده در وبلاگم، تیتر زده: آقایان! زمان جلیلی آمریکا شیطان نبود؟!
اینک کل آن متن برای قضاوت خوانندگان بازنشر میشود تا معلوم شود تفاوت ره از کجاست تا به کجا.
پنج سال قبل: پاسخ های محکم جلیلی در مذاکرات به طرف های آمریکایی و انگلیسی. بعد واسطه کردن قائم مقام وزیر خارجه سوییس و سولانا مسئول وقت سیاست خارجی اروپا توسط آمریکا برای التماس چند دقیقه صحبت غیررسمی با جلیلی و بعد از پاسخ منفی به آنها، راه افتادن ملتمسانه خود نیکلاس برنز به دنبال جلیلی در برابر چشمان حیرت زده سایرین و بعد، در مذاکره سرپایی و برنامه ریزی نشده، دادن پاسخ منفی به محتوای درخواست آمریکا.
امسال: قدم زدن با کری در جریان یک مذاکره رسمی از پیش برنامه ریزی شده در برابر خبرنگاران با خنده، برای القای غیرمستقیم پایان دشمنی ایران و آمریکا آن هم درست در شرایط خشم مسلمانان از توهین به پیامبرشان در دسیسه مشترک داعش و صهیونیزم با سناریونویسی آمریکا و اجرای فرانسه و سپس سفر غیرضروری به پاریس بدون حتی یک تشر رسانه ای به غرب در این ماجرا از سوی ظریف
و اما متن کامل آن پست وبلاگی 5 سال پیش به شرح زیر است:
روایتی محرمانه از ناگفته های ژنو
ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺑﺎ ﺍﺭﺍﺋﻪ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﮐﺸﻮﺭﻫﺎﯼ ۵+۱، ﻓﻀﺎﯼ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺷﺪﯾﺪﯼ ﻋﻠﯿﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻣﻬﻠﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﺑﺎ ﻏﺮﺏ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ۲۰۰۹ ﻣﯿﺒﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﭘﺮﺩﻩ ﺍﯾﻦ ﺗﺒﯿﻠﻐﺎﺕ، ﺍﺗﻔﺎﻗﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﺟﺮﯾﺎﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺧﺎﻭﯾﺮ ﺳﻮﻻﻧﺎ، ﺩﺑﯿﺮ ﮐﻞ ﺍﺳﺒﻖ ﻧﺎﺗﻮ ﻭ ﻣﺴﻮﻭﻝ ﻓﻌﻠﯽ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﺧﺎﺭﺟﯽ ﺍﺗﺤﺎﺩﯾﻪ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﺎ ﺁﻗﺎﯼ ﺩﮐﺘﺮ ﺳﻌﯿﺪ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺩﺑﯿﺮ ﺷﻮﺭﺍﯾﻌﺎﻟﯽ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻣﻠﯽ ﺗﻤﺎﺱ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺑﺎ ﺍﻟﻘﺎﯼ ﻓﻀﺎﯼ ﺭﺳﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﻏﺮﺏ، ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ “ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ” ﻭﺍﺩﺍﺭ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺍﻋﻼﻡ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺍﻭﻻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺵ ﺩﺭ ﻣﺎﻩ ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻭﻗﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﺛﺎﻧﯿﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﺯﯾﺮ ﺑﺎﺭ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﺳﻮﻻﻧﺎ ﻧﺮﻓﺖ. ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺳﻮﻻﻧﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ ﮐﻪ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺩﺭ ﺍﮐﺘﺒﺮ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﺴﺘﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﺷﻮﺩ.
ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﻧﺨﺴﺖ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﮐﻪ ﻫﯿﺌﺖ ۱+۵ ﺑﺮ ﺧﻼﻑ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻗﺒﻠﯽ، ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ، ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻗﻠﻢ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﮔﺬﺍﺷﺘﻪ، ﻧﮕﺎﻫﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﺮﻭﺝ ﺍﺯ ﻣﺤﻮﺭ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻧﺎﺧﺮﺳﻨﺪ ﺍﺳﺖ. ﺍﯾﻦ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩ ﻣﺪﺑﺮﺍﻧﻪ ﺑﺎ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺷﺶ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﯽ ﺗﻨﺪ، ﺭﻭﻧﺪ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﺩﺍﻧﺴﺖ. ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﺮﺍﺿﺎﺕ ﺑﺎ ﺫﮐﺮ ﺍﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﻧﻔﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﻣﺴﻮﻭﻟﯿﺘﺶ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﺎﺯﻩ ﮐﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻭ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺭﻭﻧﺪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻄﺎﺏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺗﻔﺎﻗﺎ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ﺻﻔﺮ ﻧﯿﺴﺖ. ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﻭﻧﺪﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺶ ﺳﺎﻝ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻃﯽ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺎﻭﺭﺩﻫﺎﯾﯽ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻋﺪﻭﻝ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺵ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﻧﻤﺎﯾﺪ. ﺟﻠﯿﻠﯽ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺯﺑﺎﻥ ﺭﺍ – ﮐﻪ ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ۲۳۹ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﻣﺠﻠﺲ ﺷﻮﺭﺍﯼ ﺍﺳﻼﻣﯽ ﺩﺭ ﺍﻋﻼﻥ ﻫﺸﺪﺍﺭ ﺑﻪ ۱+۵ ﻭ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺗﯿﺘﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ – ﺑﻪ ﻃﺮﻓﻬﺎﯼ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﺍﻭ ﺳﺨﻨﺎﻥ ﭼﻨﺪﯼ ﭘﯿﺶ ﺍﻭﺑﺎﻣﺎ ﺭﺍ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ “ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮﺩ” ﺑﺪﻭﻥ ﺫﮐﺮ ﻧﺎﻡ ﺍﻭﺑﺎﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎﻥ ۱+۵ ﻣﯽ ﮐﻮﺑﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﻣﻠﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﻠﺘﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﺣﻖ ﻣﺴﻠﻢ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻇﻬﺎﺭﺍﺕ، ﻃﺮﻑ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺗﻨﻔﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﮐﺘﺮ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻣﻮﺍﻓﻘﺖ ﮐﺮﺩﻩ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﻣﺤﻞ ﺍﺟﻼﺱ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﻭ ﻣﯽ ﻧﺸﯿﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺪﺗﯽ ﻗﺎﺋﻢ ﻣﻘﺎﻡ ﻭﺯﯾﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺳﻮﺋﯿﺲ ﮐﻪ ﮐﺸﻮﺭﺵ ﻣﯿﺰﺑﺎﻥ ﺍﺟﻼﺱ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺷﺘﺎﺏ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻍ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺁﻣﺪﻩ، ﺑﺎ ﺣﺮﺍﺭﺕ ﺧﺒﺮ ﻣﻬﻤﯽ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ: “نﯿﮑﻼﺱ ﺑﺮﻧﺰ ﻣﻌﺎﻭﻥ ﻭﺯﯾﺮ ﺍﻣﻮﺭ ﺧﺎﺭﺟﻪ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﺍﯼ ﺩﻭﺟﺎﻧﺒﻪ ﺩﻋﻮﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.” ﺩﮐﺘﺮ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺍﻭ، ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﻧﯿﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺳﺨﻨﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﻤﻊ ﻭ ﺩﺭ ﺩﻭﺭ ﺑﻌﺪﯼ ﻧﺸﺴﺖ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﻨﺪ. ﻣﻘﺎﻡ ﺳﻮﺋﯿﺴﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﺠﺪﺩ ﺑﺎ ﻭﺍﮐﻨﺶ ﺗﻨﺪ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﯿﻔﻪ ﻣﯿﺰﺑﺎﻧﯽ ﻧﺸﺴﺖ ﺩﻋﻮﺕ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺧﺎﻭﯾﺮ ﺳﻮﻻﻧﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺿﺮﻭﺭﺕ ﺑﻬﺮﻩ ﺑﺮﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﺳﺮﺍﯾﺪ ﻭ ﺣﺘﯽ ﺩﺳﺖ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺭﺍ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻗﺎﻃﻊ ﻣﻨﻔﯽ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﯿﻢ .ﺿﻤﻦ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﻧﺸﺴﺖ ﺍﻏﯿﺎﺭ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﻩ ﺁﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺟﻤﻊ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﺪ.
با ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﮔﯽ ﭼﻨﺪ ﺑﺎﺭﻩ ﺟﻠﯿﻠﯽ، ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻧﯿﮑﻼﺱ ﺑﺮﻧﺰ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﺎﺳﺦ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺷﻨﻮﺩ. ﺑﺮﻧﺰ ﺍﺻﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺮﻓ ﻬﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﺑﺮﻧﺰ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﻣﺤﻞ ﺳﺨﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺤﻞ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﻭﻋﺪﻩ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﺷﺮﻭﻉ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﺮﻧﺰ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺭﺍﻩ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ، ﺍﺯ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﻪ ﻻﺍﻗﻞ ﺑﺎﯾﺴﺘﺪ ﻭ ﮔﻮﺵ ﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﺩ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ۴۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺩﺭ ﻓﻀﺎﯼ ﺳﺒﺰ ﺑﺎ ﺍﻭ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺁﯾﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﺍﺗﻔﺎﻕ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎﻥ ﭘﻨﺞ ﮐﺸﻮﺭ ﺭﻭﺳﯿﻪ، ﭼﯿﻦ، ﻓﺮﺍﻧﺴﻪ، ﺁﻟﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﻧﮕﻠﯿﺲ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺳﻮﻻﻧﺎ ﺍﺯ ﺑﺎﻟﮑﻦ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺑﺎ ﺣﯿﺮﺕ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﻧﻈﺎﺭﻩ ﮔﻔﺘﮕﻮﯼ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻭ ﺑﺮﻧﺰ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﮔﻔﺘﮕﻮﯾﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﭘﺮﻭﻧﺪﻩ ﻫﺴﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺭﺍﺳﺘﯽ ﺁﺯﻣﺎﯾﯽ ﺷﺪﻩ، ﺣﻞ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻣﺨﺘﻮﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ.
ﭘﺲ ﺍﺯ ﭘﺎﯾﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ، ﺳﻮﻻﻧﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﻭ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺭﺍ ﺟﻮﯾﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺑﺎ ﺫﮐﺮ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪﻩ ﻭ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻫﻢ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﺤﻞ ﺭﺍ ﺗﺮﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﺣﯿﻦ ﺻﺮﻑ ﻏﺬﺍ، ﺳﻮﻻﻧﺎ ﺑﻪ ﺟﻠﯿﻠﯽ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ۱+۵ ﺁﻣﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻧﺎﻫﺎﺭ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ. ﺟﻠﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻣﺤﻮﻃﻪ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺍﻗﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ۱۵ ﺩﻗﯿﻘﻪ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ. ﺳﻮﻻﻧﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﺍﻏﺶ ﺁﻣﺪﻩ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: “ﺗﻮ ﺑﺎ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﺮﺩﻥ ﻫﺴﺘﯽ ﻭﻟﯽ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﯽ!”
ﺑﺎﻻﺧﺮﻩ ﺩﻭﺭ ﺑﻌﺪﯼ ﻣﺬﺍﮐﺮﻩ ﺑﻄﻮﺭ ﻣﺨﺘﺼﺮ ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﻧﺪ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﺭﺍ ﻣﺜﺒﺖ ﺑﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺷﺮﺍﯾﻂ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﯽ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎﺭﺷﻨﺎﺳﺎﻥ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎﺩﺍﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﻣﺬﺍﮐﺮﺍﺕ ﻫﻔﺖ ﺟﺎﻧﺒﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﻨﻨﺪ.
مالک شریعتی در انتهای این پست پلاسی اش می نویسد: اینکه کل جریان رسانه ای دولت برای توجیه اقدام غیرقابل دفاع ظریف به مطلب یک وبلاگ دانشجویی آن زمان استناد می کنند که آن استناد هم بلامحل است، یادآور ضرب المثل صدر این نوشته است.
Sorry. No data so far.