اصل حضور سخنگوی قوه قضائیه در دانشگاه شریف را باید به فال نیک گرفت. إن شاء الله مسئولان قوه قضاییه از این تجربه مثبت استفاده کنند و بدانند وقتی که حضور پیدا می‌کنند و توضیح می‌دهند، حتماً شرایط بهتر از وقتی است که یک طرفه صحبت می‌کنند. من جای مسئولان قوه قضاییه بودم، حتما سالی چند بار در دانشگاه حضور پیدا می‌کردم و به سؤالات دانشجویان پاسخ می‌دادم.
قوه قضائیه ده‌ها مسئله‌ی ریشه‌ای دارد که در جلسه دیروز فقط به بخش معدودی از آن مسائل پرداخته شد. جنبش دانشجویی خودش را در جایگاه نماینده احزاب سیاسی تقلیل داد و بخش عمده‌ای از سؤالات جلسه به مصادیقی سیاسی اختصاص یافت که صرفاً دستاویز بازی سیاسی چند جریان خاص بوده و مطالب مطروحه در آن تکراری و دست‌خورده است. پاسخ به این طور مسائل برای مسئولان آسان است و با ارائه مقداری اطلاعات و برخی توضیحات٬ عمده مخاطبین تا حد قابل قبولی قانع می‌شوند و پیشرفت گفتمانی حاصل نمی شود. به همین دلیل است که احتمالاً دیدگاه اکثر مخاطبان جلسه دیروز نسبت به قوه قضاییه تعدیل شده و تا حدی قانع شده‌اند.
همین فرصت می‌توانست در خدمت سؤالاتی ریشه‌ای‌تر قرار گیرد که پاسخ به آنها به جای منفعت جریان خاص سیاسی، منفعت عمومی و ملی را به دنبال داشته باشد.
به عنوان مثال جناب آقای محسنی اژه ای عدم انتشار دادگاه‌ها را به محدودیت‌های قانونی ارجاع دادند و صراحتاً اظهار داشتند که نظر خودشان این نیست. قبلاً هم چنین مضمونی از دیگران شنیده شده بود. این امکان وجود داشت که همین موضوع را رو به جلو از ایشان پرسید که چرا قوه قضاییه برای اصلاح این موضوع لایحه‌ای به هیأت دولت ارائه نکرده است؟
ایشان اعلام کردند تشخیص علنی بودن یا نبودن دادگاه و حتی تشخیص صلاحیت قاضی و ده‌ها موضوع دیگر قانوناً بر عهده خود قاضی است. این موضوع هم قبلاً شنیده شده بود. سؤال اساسی این است که آیا این وضع مطلوب است یا خیر؟ اگر بله پاسخ ایشان به مشکلات و مفاسد ناشی از آن چیست و اگر خیر چرا قوه قضاییه برای اصلاح آن طرحی ارائه نمیکند؟
همچنین فرمودند که بخشی از اطاله دادرسی به دلیل مشکلاتی نظیر عدم تنظیم درست دادخواست و یا عدم اعلام دقیق عنوان جرم و امثال آن است. آیا قوه قضاییه در این باره مسئولیتی دارد یا خیر و چه اقدامی برای رفع چنین مشکل فراگیری انجام داده است؟
به این لیست می‌توان ده ها مسئله مهم و مبتلا را افزود که متأسفانه هیچ رد پایی در جلسه در آن نبود…
اصرار بر پاسخ این سؤالات و حل این مشکلات، گلایه‌های بخش عمده‌ای از مردم را رفع می‌کند و معنای واقعی مردمی بودن جنبش دانشجویی را تجلی می‌بخشد.
جنبش دانشجویی قبلا این تجربه را داشته است که اگر خودش را صرفاً در سطح بازی سیاسی احزاب محدود کند در نهایت به انفعال و سرخوردگی منجر خواهد شد زیرا سیاسی بازی با آرمانگرایی جمع نخواهد شد. اگر معنای فعل سیاسی به بازی کردن در پازل جریانات سیاسی تعبیر شد حتما از جنبش دانشجویی چیزی باقی نخواهد ماند.
فعال بودن و اثرگذاری جنبش دانشجویی در حضور گفتمانی و ورود مسئله محور به مسائل کشور است؛ خواه دستگاه این مطالبه گری قوه قضائیه باشد یا صدا و سیما و یا دولت و مسئله‌اش اقتصادی باشد یا سیاسی یا فرهنگی یا حقوقی. فعل سیاسی جنبش دانشجویی این است که بتواند سوال دقیق و ریشه ای از مسائل بپرسید و مسائل کلیدی را گفتمان کرده و از مسیر گفتمان سازی و مطالبه گری پیگیری کند.
این رویکرد در جنبش دانشجویی می تواند به امیدواری به آینده؛ حضور فعالانه و موثر و رو به جلو منجر شود و نه منفعل ، سرخورده و ناامید.
Sorry. No data so far.