پایان ماجرای بچه های پاکستانی، آغاز ماجرای پاکستانی ها

یک. بچه ها بالاخره پیدا شدند. یکی در پاکستان و دیگری نزد اقوامی که به ناکجاآبادی رفته بودند و حالا که محرم شده برای حضور در هیئت باشکوه، بی‌نظیر و عجیب پاکستانی ها به آنجا برگشته اند. ما به سبک و شیوه مادران ایرانی بچه از دست داده، سخت ترین و تلخ ترین احتمال را می دادیم، اما لطف خدا شامل آنها و ما شد و حالا هیچ کودک گم شده ای در ماجرای تخریب خانه های پاکستانی های شهرری وجود ندارد.

دو. کم بودند،اما بودند آنها که تلخ گفتند و سنگین و گمان کردند مادر فرزند گم کرده را باید اول به ملیتش شناخت و سنجید و کمک کرد و یا اینکه برای منافع گروه و ان جی او و دارو دسته شان از همان ابتدا زیر میز زدند. اما چه بسیار بودند آنها که بر پای آرمان بزرگ عدالت ایستادند و عقب نکشیدند، از سردار اشتری که مدام پیگیر بود و مراقب تا بانویی که تک و تنها از اصفهان بلند شده بود و آمده بود و می گفت درد مادر را من فرزند از دست داده می فهمم، کاری هم نتوانم، مادر را تسلی می دهم.
جوانان و دانشجویان پای کار بودند و تحمل این یک ماه و نیم سخت را برای خانواده ها و مطلعین آسان تر کردند. ما کاره ای نبودیم، اما متشکریم

سه. ماجرای بچه ها تمام شد. اما ماجرای پاکستانی های مقیم تهران، اطراف شهرری تازه شروع شده است. آنها به معنای واقعی کلمه مستضعف هستند. فضای زندگی آنها هولناک است و غیر قابل باور. کوچکترین امکانات زندگی برای آنها به رویا شبیه است. و وضع تحصیل کودکان آنها به شدت مبهم و نامعلوم است و آنها درمجموعه ای به نام جمهوری اسلامی ایران زندگی می کنند و سندی زنده و دست نخورده برای شرمندگی آرمانگرایان و انسان مداران.
ماجرای تخریب خانه های آنها که با ابهامات زیادی در شیوه برخورد اخلاقی و انسانی با آنها همراه بوده است و در هیاهوهای گم شدن بچه ها گم شد و دیده نشد، شاید نشانه ای برای همه آنهایی بود که نامی از انسانیت یا انقلابی گری بر خود نهاده اند و مشغولیاتی جز کاهش رنج مستضعفین انتخاب کرده اند.
مسیر بهبود زندگی پاکستانی های اطراف تهران با شدت بیشتری آغاز خواهد شد. اگر خدا بخواهد