به دنبال درخواست شاعران از حضرت آيت‌الله خامنه‌اي براي طرح «مطروحه‌اي» براي جانباز شهيد كه پيرو سخنان ايشان صورت گرفت و نيز فراخوان پايگاه اطلاع رساني دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله خامنه‌اي و دعوت از مردم براي تكميل اين بيت، استقبال بي‌سابقه‌اي از اين فراخوان صورت گرفته و مردم عادي با سرايش غزل‌هايي ناب اين «مطروحه» را تكميل كرده‌اند كه براي استفاده عموم مخاطبان به صورت كامل منتشر مي‌شود:
رندانه آخر ربودي جامي زخمخانه‌ي دل
رنگين چو برگ شقايق، خونين چو افسانه‌ي دل
آنقدر مستي كه گويا، از مولوي سرتر هستي
شايد كه شمسي نهفته در كنج ويرانه‌ي دل
شيرين‌ترين زهرها را دنيا به كام تو مي‌داد
انگار سيري ندارد، از زهر پيمانه‌ي دل
يك شب غزل مي‌نوشتي، يك شب عطش مي‌سرودي
من سالها مي‌شنيدم نجواي مستانه‌ي دل
كم‌كم بسوزم بميرم تا پختگي را ببينم
مي‌خواست زيبا بميرد در عشق پروانه‌ي دل
معصومه تيما از كرمانشاه شهرستان كنگاور
**
بر اساس مطروحه حضرت امام خامنه‌اي:
بر فرش قرمز نهادي پا را به كاشانه دل
آرام و چابك نشستي كنج نهانخانه دل
با دست خود جام صهبا كردي عطا بر رفيقان
وانگه برآمد به بستان آواز مستانه دل
بر چهره گل نشاندي شبنم به صبح دعايت
از خندهات شكرستان شد كنج غمخانه دل
در بسترت ياس و نرگس در هم تنيده به هر سو
شرمنده گرديده بلبل در صحن گلخانه دل
تير دعايت رسيده تا اوج آن بينهايت
انگشت حيرت گزيده اين پير فرزانه دل
چون نور شمع وجودت ساطع سوي كهكشان شد
از غصه گرديده پرپر پرهاي پروانه دل
بر روي بال فرشته كردي سفر سوي دلدار
شد جاي خالي مهرت در صدر ميخانه دل
چون پير ميخانه آگه از هجرت قاصدك شد
بر سينه ميگساران زد نقش پيمانه دل
“رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه دل
خونين چو برگ شقايق رنگين چو افسانه دل “
تقديمي از غلامرضا هاشمي از اراك.
**
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه‌ي دل
خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه‌ي دل
دردانه‌ي اشك گل‌ها! رفتي و سقايِ دل رفت
با رشك مي‌گويد زبانم: “رفتي ز كاشانه‌ي دل “
محجوب بود جامم، پيمانه‌اي بي‌تكلّف
چون بغض مي‌رفت و مي‌رفت، جانت چو پروانه‌ي دل
گر ساغر و مي به هم دوخت، جانان و چشم تَرت را
با ناله‌هايت سحر يافت راهي به ميخانه‌ي دل
مبهوت هر قطره اشكم كز گوشه‌ي چشمت آمد
شاهد به فال نگاهش، بُرد از تو مستانه‌ي دل
مختوم گشت شعرم، واحسرتا از نگاهت
عشقِ تو و مهرت اما، سوزانده ويرانه‌ي دل
مطهره رضاپور
**
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه دل
خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه دل
دلدار زيباگزين است، دلخواه ِ او بهترين است
با آتش او چه زيباست پرهاي پروانه دل
فكه، شلمچه، هويزه، در چشم‌هاي تو جاري است
اروند، خون ميبَرد از ” سردشت ” تا “بانه ” دل
اخبار مي‌گويد: از درد، جان داده مَردي و فردا
تشييع خواهد شد اما بر موجي از شانه دل
دانه به دانه نشانه، بردند از اين ميانه
حالا به حيرت رسيده؛ تسبيح صددانه دل . . .
زهرا بشري موحد/ طلبه/ قم
**
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه دل
خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه دل
آن مي كه نوشيدي اما در ابتداي جواني
آيا دوايي نكردت، دردي ز غمخانه دل
مستي به جايي رساندي در بزم ياران خوشدل
گويي جوابت نميداد، جامي ز پيمانه دل
آخر بگو جان ما را، رمز نهانخانه‌ها را
شايد كه ما هم بگيريم، درّي چو دردانه دل
ما را يقين گشته اما، شايد خطا گفته باشيم
ياران به تو غبطه خوارند، در وضع سامانه دل
ديگر بساطي نمانده، جز شرم‌رويي برايم
مارا سكوتي بشايد، همشأن شاهانه دل
رضا (عاشق ولايت)
**
هو الحق
رندانه آخر ربودي جامي ز ميخانه دل
خونين چو برگ شقايق رنگين چو افسانه دل
آن شب كه با كولهباري از غم صدايت شنيدم
دانستم آخر بگيري كامي ز پيمانه دل
در خس خس ناله‌هايت حس غريبي هويدا
با خنده‌هاي نگاهت آتش به سامانه دل
در ماندنت حكمتي بود تا آشنايان بدانند
سرخي خون رفيقان روشن به كاشانه دل
چون رفتي و ما به زندان درگير نفس و هوائيم
بودي با دل و جان جوياي دُردانه دل
اينك كه در زير نعشت مرثيه‌ها مي‌سرايم
بينم كه در رفتنت نيز بشكفته گلخانه دل
نام بلندت به دوران ماند به شَهنامه عشق
تابيده در مطلع شعر «جامي ز ميخانه دل»
سيدمهدي موسوي/ حوزه علميه قم/ عصر چهارشنبه 1390.04.01
**
رندانـه آخر ربودي جامي ز خمخانه‌ي دل
خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه‌ي دل
پا در ره حق نهادي، جان بر سر عشق دادي
اي قهرمان نبرد پرسوز و جانانه‌ي دل
اين قافله غافل از تو، سر سوي مقصد نهاده
اين حاصل عقد شوم است با مرد بيگانه‌ي دل
اي شعله‌ي شمع از تو، وامانده‌ي خيل نيكان
اي چشم‌هاي تو پر از تمثال دردانه‌ي دل
از صحبت بي‌وفايان پروانه‌ها شرم دارند
ما را سحرها دعا كن، پروانه‌ي خانه‌ي دل
امير بيدختي
**
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه ي دل
خونين چوبرگ شقايق رنگين چو افسانه‌ي دل
درد آشنايي چو مجنون آيينهي جلوهي حق
تفسير و معنا نمودي جانانه دردانه‌ي دل
هر شب جدا از رخ مه ميسوختي عاشقانه
از بينصيبي نشايد نالش ز پيمانه‌ي دل
اكنون كه با يار دلبر پيوستهاي جاودانه
خطي بگو نكتهاي يا رمزي ز پويانهي دل
اي آنكه مردانه رفتي راه علي عاشقانه
مارا ز خاطر مبر هان هيچان ديوانه‌ي دل
عليرضا پيشگو
**
“رندانه آخر ربودي، جامي زخمخانه‌ي دل
خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه‌ي دل “
بيگانه با هر خماري، پيچيده در زلف ياري
اي عاشق دايم الخمر، تحليل مستانه‌ي دل
روزي صباي وصالت از كوچه‌هامان گذر كرد
عمريست پيچيده در شهر، بوي خوش شانه‌ي دل
الحق حريم خدايي، گرم نماز و طوافند
گرد تو خيل ملايك، گرديده پروانه‌ي دل
جغد خيال ستم را، درك عروجت محال است
زيرا كه از آب و گل نيست، تفسير ويرانه‌ي دل
ياد خليل خدايي، زخم زبان مي‌خري از
بخل بخيلان شهر و نمرود بيگانه‌ي دل
يوسف‌ترين ياد شهري، سروي و شمشاد شهري
تعبير مردانه كردي، روياي ديوانه‌ي دل
حتي مقام شهادت، ناز تو را مي‌كشيده
در انتظار تو چنديست، پشت در خانه‌ي دل
“سرودهي علي حسين بوالحسني ” – لرستان
**
مي‌خوانم اينك برايت از حس مستانه دل
از شوق پرواز و رفتن از شوق مردانه دل
اي مست جام طهورا در صبح همراهي عشق
“رندانه آخر ربودي جامي زخمخانه دل “
آري امين گفته زيبا شرح دل خسته‌ات را
“خونين چو برگ شقايق رنگين چو افسانه دل “
در كوچه باغ شهادت با لالهها همنگاهي
اي سبز و سرخ دلاور اي يار فرزانه دل
هرم نفسهاي خسته آتش به جان مي‌كشاند
در صبح غمگين ماندن بر بام ويرانه دل
اي از تبار پرستو سرمست ياد رهايي
مي‌خوانم اينك برايت از حس مستانه دل
مهدي طهماسبي دزكي
**
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه دل
خونين چو برگ شقايق رنگين چو افسانه دل
مرغان دريائي عشق بودند همسنگرانت
پيوستي آخر به آنان در بزم مستانه دل
بس سالها چشم بر در در انتظار مرادي
تا بلكه از درآيد معمار ويرانه دل
آمد به سر انتظارت آمد به بر وصل يارت
پر از سبويش نمودي آخر تو پيمانه دل
طي شد شبانگاه هجران روز وصالت برآمد
آذين شد از مقدم دوست امروزه غمخانه دل
هرچند دور است زاهد از بزم گرم شمايان
دلبسته خاطراتيست از جمع شاهانه دل
دكتر محمدامين زاهدي – مشهد مقدس
**
رندانه آخر ربودي، جامي ز خمخانه‌ي دل
خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه‌ي دل
ميبود صهباي صافي، تو مرد ميخانه كافي
عقل تو عريان و حافي، در كار جانانه‌ي دل
پايت كه خونين قدم زد، پا بر جنانِ عدن زد
آنجا سر افكند و دم زد، گرديده ويرانه‌ي دل
تو اين و آن را نبيني، رنگ جهان را نبيني
آن‌چه جهاني نبيند، بيني تو در خانه‌ي دل
برخيز اي مرد سردار، بركش به دنياي غدّار
چون بانگ سرو علمدار، فرياد مردانه‌ي دل
گويند خون شهيدان، وقتي كه بر خاك ريزد
ريزد اضافات دنيا، از قلب ميخانه‌ي دل
ديريست سالي پس از سال، خون تو شويد زمين را
خوني طهور و مطهر، از جنس خونابه‌ي دل
سجاده و مهر و تسبيح، آرند پاي تو سجده
اي تار و پودت همه ذكر، يكسر شده واله‌ي دل
آن روز كز كل عالم، فرياد وافغان برآيد
چشمان مردم به دستت، چشم تو ديوانه‌ي دل
بچه‌هاي موسسه جهادي
**
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه دل
خونين چو برگ شقايق رنگين چو افسانه دل
نوري كه روشن شد از آن يك عمر خمخانه ما
تابانده شمع وجودت يك دم به كاشانه دل
بيحرمتي باشد از من گر گويمت پا به دل نِه
تاب تو را عرش بايد كو تاب ويرانه دل
شايد كبوتر دو روزي با زخم بالش بماند
فرصت گذارد بگردد ملحق به پروانه دل
ساقي شرابي نمانده ديگر به جز دُردي خم
دُردي كشيدن نباشد جز كار دُردانه دل
آن آشناتر ز هركس بر پستي چرخ گردون
آخر مرا خويش بودش چون گشته بيگانه دل
در مجلس بزم مردان لاف گزافيست رندي
عاشق مگر مرد گردي از داد مردانه
جليل شيرواني
**
(بر شاهبيت بيت فزودن جسارت است – بر بيت شاه بيت فزودن جسارت است)
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه دل
خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه دل
جامي كه چون نوش كردي، عالم فراموش كردي
خوردي و دستي فشاندي، اندر طربخانه دل
در گوش جانان چه گفتي؟ دست از علايق چو شستي
با طاير گلشن قدس، گشتي تو همخانه دل
در انتظار گل و مل، همناله با آه بلبل
با نعرهاي عاشقانه، گشتي تو همسايه دل
تو شمع سوزنده بودي، نور فروزنده بودي
لختي نماندي و رفتي، با پرّ پروانه دل
سوداي جانانه داري، در سر چه افسانه داري؟
گر قصد جانانه داري، برگو ز افسانه دل
برگو چه جامي ربودي، كز جان جانان شنودي
«خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه دل»
چون دل به دلداده دادي، جامي پر از باده دادي
«رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه دل»
عمري نشستي و ماندي، صبر از صبوري ستاندي
صبر از تو صبرش سرآمد، خواندي چو غمنامهي دل
90/03/31 – سيدجواد منوّرزاده
**
يك ستاره كه بر زمين جا مانده
در پاسخ به مطروحهي امام خامنه‌اي با همه شاعر نبودنمان اين غزل امروز آمد:
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه‌ي دل
خونين چو برگ شقايق، رنگين چو افسانه‌ي دل
جام بلاي غريبت با صبر و شكر عجيبت
كرده مقرب شما را در بزم جانانه‌ي دل
اشك تو را چونكه ديدند شوق تو را هم خريدند
آغوش خود را گشودند رفتي به پيمانه‌ي دل
نه! ماندي و “يُرزقون “ي، تو قهرمان جنوني
ما را زمان با خودش برد بيبوي گلخانهي دل
بعد از شهيدان چو بوديم، دلخوش بهروي تو بوديم
اي شمع جان كه ربودي دل را ز پروانه‌ي دل
معشوق معشوق من تو، در خاكدان عيوق من تو
بعد از شما از كه جويم نوري ز ويرانه‌ي دل؟
پينوشت:
يكي به آقا بگه مطروحه هاتون خيلي سنگينه مگه شاعران غيرحرفهاي دل ندارن؟ در هر حال برگ سبزي بود تحفهي درويش
**
استقبال از مطروحه رهبر معظم انقلاب حضرت آيةالله العظمي خامنه‌اي دام افاضاته
افســانه دل
رنـــــدانه آخر ربودي، جـــــامي ز خمخـــانه دل
خونين چـو برگ شقايق، رنگين چو افسانه دل
رمـــــزي كه در دل نهفتي، رفتــي و امـــا نگفتي
غمگين چو تيشه فرهاد، شيرين چو پروانه دل
پيمــــانه از كف نهـــادي، تا كه به دريــا فتــادي
گشتي چو شـــارب دائم، نوشين ز پيمانه دل
پرواز تو چو عقـــابان، تند و تيز است و شتــــابان
بال تو زخمي و مجروح، زرين چو گلخانه دل
غبطـــــه خوردم ز عروجت، حيران ز نقطه اوجت
مبهوت مستـي عشقم، مسكين به ميخانه دل
خون تو عطر جهان است، اشك تو شيره جان است
نام تو جـــــلوه حق شد، در اين گلستانه دل
ذكر تو فــــزت بــــرب شد، نور تو فاتح شب شد
رفتي و آســـــان گذشتي، از مينِ شبانه دل
دردا كــه دردي ندارم، زخـــم نبــــــردي ندارم
دركـي چو زخم تو بايد، چندين به كرانه دل
معشوق شد عاشق طالب، شد عشق آخر به تو غالب
صــــــادق بهياد تو خوانَد، گلچين ز ترانه دل
صادق‌علي رنجبر – ساري
در سال 75 در ديدار بسيجيان مازندران با رهبر عزيز من تنها شاعر بسيجي بودم كه توفيق قرائت شعر در محضر آقا را در يك ديدار عمومي يافته بودم.
“مولوي‌ها بيشمارند و تو شمس ديگري
شمس‌ها را هم تو مولا، سيدي و سروري “
**
مستانه آخر پريدي در آسمان شهيدان
جانانه آخر رساندي دل را به كاشانه دل
**
مستانه آخر پريدي در آسمان شهيدان
جانانه آخر رساندي دل را به كاشانه دل
محمدحسين مهدي‌پور
**
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه‌ي دل
خونين چو برگ شقايق رنگين چو افسانه‌ي دل
اينك كه بال ملائك نيكو كجاوهي توست
ما را بده ز خُم مي زان كُنج خمخانه‌ي دل
محمدحسن ابوحمزه
**
مستانه عمري نشستي در ساحت جان دلبر
اصرار كردي گرفتي آخر تو پيمانه‌ي دل
از قافله جا نماندي تو يادگار شهيدي
تو در مسير بهشتي در راه كاشانه‌ي دل
در غربتت آشنايي، ما رفتنت را نديديم
بودي و ما غافل از تو، رفتي تو در خانه‌ي دل
در سالهاي پس از جنگ تنها تو بودي علمدار
صبر و شكيب تو كرده تفسير شكرانهي دل
اي مرد جامانده برخيز چشمانتظارت شهيدان
جامي مهيا برايت جامي ز ميخانه‌ي دل
از سرفههايت كلافه بودي ولي شكوه هرگز
اين است رسم رهايي اين است افسانه‌ي دل
پرواز تو از زمين نيست از آسمان پر گشودي
با بالهاي شكسته در كوي جانانه‌ي دل
در حسرت تو شكستيم شرمندهات تا قيامت
مانديم و شمع وجودت هستيم و ديوانه‌ي دل
حجت‌الله قلي‌پور
**
«رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه‌ي دل
خونين چو برگ شقايق رنگين چو افسانه‌ي دل»
تا موج غم شعله‌ور شد دل را به دريا سپردي
تا سربلندت نمايد تصميم مردانه‌ي دل
برخي بهيكباره رفتند اما تو با درد ماندي
ماندي و هر شب نهادي سر بر روي شانه‌ي دل
ماندي كه مردم نگويند خوبان همه پر كشيدند
ماندي كه روشن بماند با نور تو خانه‌ي دل
ماندي روي تخت تا كه باشد خيال دلم تخت
اي ثروت بينهايت اي گنج ويرانه‌ي دل
آنان كه يكباره رفتند هر يك فقط يك شهيدند
اما تو صدها شهيدي اي پير ميخانه‌ي دل
هرچند ماندي تو اما شمع وجود شريفت
با هر نفس آب ميشد ميريخت بر شانه‌ي دل
آخر تو هم پر كشيدي من ماندم و خاطراتت
در پيشت اي شمع خاموش ميسوخت پروانه‌ي دل
مهدي شريفي
**
رندانه آخر ربودي جامي ز خمخانه دل
خونين چو برگ شقايق رنگين چو افسانه دل
جامي كه از معشوق با حيلت ربودي
هر قطره‌اش خشتي فزون بر خانه دل
هرخانهاي بيتابش خورشيد رونق ندارد
روشن نمودي بيگمان از نور حق ويرانه دل
با من بگو از راز و رمز عشقبازي
راهي برايم ميگشائي بر در ميخانه دل؟
مهدي شريفي
**
مردانه آخر كشيدي نقشي تو بر شب
عطشان چو لب‌هاي اكبر، لبريز چو غم‌هاي زينب
پرويز ميراحمدي
علاقه‌مندان براي مشاهده جديدترين اشعار در خصوص اين مطروحه مي‌توانند به نشاني پايگاه اطلاع رساني دفتر حفظ و نشر آثار حضرت آيت‌الله خامنه‌اي مراجعه نمايند.
Sorry. No data so far.