یکشنبه 30 دسامبر 12 | 10:20

به لیبی این روزها بدون دیکتاتور چه می‌گذرد؟

لیبی امروز همچنان بدون وزارت دادگستری اداره می‌شود و دیگر کسی به منافع ملی کشورش فکر نمی‌کند. شبه نظامیان و گروه‌های تندروی جهادی هنوز مسلحند. دولت مرکزی روز به روز ضعیف تر می‌شود و کم کم دارد سیطره خود را بر همه شهرهای لیبی از دست می‌دهد.


دو سال از سقوط نظام دیکتاتوری معمر قذافی می‌گذرد، دولت و پارلمان بر آمده از خواست مردم، زمام امور را در دست گرفته‌اند اما خشونت و ناآرامی در این کشور همچنان بیداد می‌کند که دلیل آن نیز کاملا مشخص است؛ تا زمانی که شبه نظامیان مسلح خلع سلاح نشوند، همین آش است و همین کاسه.

کشورهای غربی در ابتدا و در حمایت از مردم لیبی هواپیماها و کارشناسان نظامیشان را برای براندازی دولت قذافی به لیبی گسیل داشته‌اند اما گویا چشمانشان را بر نقض حقوق بشر و ناامنی در سراسر این کشور آفریقایی بسته‌اند؛ تا زمانی که یک گروه مسلح به خود اجازه می‌دهد به بهانه آزاد کردن افسر بلندپایه از زندانی در بن‌غازی دستکم 5 زندانبان این کشور را به قتل برساند معلوم است امنیت یک کلمه 5 حرفی در جدول است. افسر بلندپایه مذکور متهم است در جریان سقوط نظام قذافی و هرج و مرج ناشی از آن به کشتار بی‌دلیل مردم دست زده است. این یعنی بی قانونی و به دنبال آن ریزش هیمنه دولت البته اگر دولتی وجود داشته باشد. شاید بتوان گفت یکی از خطرناک ترین قوانینی که دولت فعلی آن را تصویب کرده و متاسفانه اجرای آن جامه عمل به خود گرفته قانونی است که به موجب آن پرداختن به جنجالی‌ترین پرونده قضایی در دو سال اخیر مسکوت اعلام کرد. این پرونده مربوط به قتل مرموز ژنرال عبدالفتاح یونس، فرمانده نیروهای انقلابی لیبی است که مصطفی عبدالجلیل، مشاور ارشد رییس سابق شورای انتقالی این کشور را از هر گونه بازجویی در این خصوص شانه خالی کرده است.

لیبی امروز همچنان بدون وزارت دادگستری اداره می‌شود و دیگر کسی به منافع ملی کشورش فکر نمی‌کند. شبه نظامیان و گروه‌های تندروی جهادی هنوز مسلحند. دولت مرکزی روز به روز ضعیف تر می‌شود و کم کم دارد سیطره خود را بر همه شهرهای لیبی از دست می‌دهد. اکنون خبر تبدیل شهر درنه به یک شهر اسلامی خودمختار یا اعلام استقلال شهر مصراته از دولت مرکزی برای هیچ کسی عجیب به نظر نمی‌آید. درست است که لیبی مرحله گذار سختی را پشت سر می‌گذارد و 40 سال دیکتاتوری قذافی، لیبی را به یک ویرانه تبدیل کرده است اما اغتشاش و فساد فراگیر کنونی نیز قابل توجیه نیست. چرا باید کشوری که سرانه تولید نفتش 60میلیارد دلار است، 60 هزار شهروند بیمارش در بیمارستان ها و درمانگاه‌های اردن معالجه شوند؟ این معادله ساده را چگونه باید برای خودمان معنی کنیم تا کمی از دردهایمان التیام یابد! چرا این مبلغ هنگفت صرف تاسیس بیمارستان و استخدام پزشکان متخصص لیبیایی یا خارجی نمی‌شود؟ اگر وضع لیبی به همین منوال پیش رود چشم انداز این کشور اصلا مطلوب نیست اخیرا وزیر کشور تونس از دستگیری‌ کامل اعضای گروه تروریستی “عقبه بن نافع” خبر داده که قصد عملیات‌های ترویستی خون باری را در لیبی داشته‌اند.

سیاست مداران لیبی تاکنون نتوانسته‌اند کشور را از بحران رها سازند. این بدان معنی است که ملت رنج دیده لیبی در رسیدن به آرزوی دیرینه خوشبختی و امنیت در سایه آزادی ناکام مانده‌اند. اما آنها یادگرفته‌اند که به آینده خوش بین باشند شاید روزی مزد این همه انتظار را بگیرند. به امید آن روز.

برچسب‌ها: ،

ثبت نظر

نام:
رایانامه: (اختیاری)

متن:

پربازدیدترین

Sorry. No data so far.

پربحث‌ترین

Sorry. No data so far.