هشتاد و پنجمین مراسم اسکار روز گذشته با حواشی زیادی برگزار شد.
از جمله این حواشی حضور «میشل اوباما»، همسر رئیس جمهور آمریکا، از طریق ویدئو کنفرانس در این دوره از رقابت‌ها، برای اعلام جایزه اسکار بهترین فیلم برای فیلم ضد ایرانی «آرگو» بود.
گذشته از انتقاد رسانه‌های داخلی (ایرانی) به این مطلب مبنی براینکه اعلام چنین جایزه‌ای در اقدامی نادر توسط یک شخصیت سیاسی و غیر سینمایی، مهر تأییدی بود بر سیاسی بودن مراسم اسکار؛ این موضوع در آمریکا نیز واکنش‌های منفی نیز در بر داشت.
جناج راستی‌های کشور آمریکا نسبت به چگونگی حضور «میشل اوباما» در این مراسم اعتراض داشتند.
به عقیده آنها حضور آن همه زن و مرد با لباس ارتشی در اطراف «میشل اوباما» در کاخ سفید، اولا ضرورتی نداشته و حال که این کار انجام شده، او باید نسبت به این افراد با احترام بیشتری برخورد می‌کرد.
معترضین متذکر شده‌اند که «میشل اوباما» در این مراسم از جامعه هالیوود به خاطر آثار مهم و حیاتی‌اش تقدیر کرده ولی هیچ اشاره به افرادی که پشت سرش ایستاده‌اند نکرده است.
همچنین برحی رسانه‌های آمریکا به شدت نسبت به حضور بانوی اول آمریکا در این مراسم سینمایی معترض بودند، از سی‌ان‌ان که «میشل اوباما» را میهمان ناخوانده اسکار نامیده گرفته تا «واشنگتن پست» و «نیویورک تایمز» که هر یک نسبت به این مسئله منتقد بوده و این کار را عملی نامتعارف نامیدند.
منتقد سینمایی روزنامه «هالیوود‌ریپوتر» نیز نوشت: ترجیج می‌دادم شاهد حضور «میشل اوباما» در این مراسم نباشم.
لازم به ذکر است پس از اهدای جایزه به اسکار از کاخ سفید،جمع زیادی از منتقدان جهان نسبت از سیاسی شدن اسکار انتقاد کردند.
قوی ترین ابزار حکومت بر ملت ها، کنترل افکار عمومی یا مشخصاً دیپلماسی عمومی است. امروزه رسانه بزرگترین ابزار سیاست و دیپلماسی عمومی است ، و سینما یکی از کاراترین انواع رسانه است … .
اخیراً جشنواره های سینمایی مطرح، به و‌‌یترینی برای تبلیغ سیاست ابر قدرتها از دریچه ی فیلم مبدل گشته اند. این حقیقت را می توان در نمایان و درشت شدن برخی فیلم ها با موضوع جنگ های اخیر آمریکا، در جشنواره های مطرح همچون اسکار و اعطای نشان به آنها استنباط نمود. به طبع وقتی فلان فیلم مفتخر به دریافت فلان نشان در فلان جشنواره میشود، به اعتبار آن جایزه رسانه ها به این فیلم خواهند پرداخت، تلویزیون ها آنرا نمایش خواهند داد و مردم آن فیلم را مشاهده خواهند کرد. پس ابرقدرتها و سیاستمداران چنین فرصتی را غنیمت شمرده و از این جشنواره ها بعنوان ابزاری برای کنترل و هدایت افکار عمومی به نفع سیاست هایشان بهره می برند. این مطلب یکی از مظاهر دیپلماسی عمومی است. از جدیدترین مظاهر دیگر میتوان به تولید انیمیشن ها و بازی های رایانه ای استراتژیک با هزینه های چندصد میلیون دلاری ( که بعضاً معادل کل بودجه ی رسانه ای کشوری مثل ایران میشود ) برای شکل دهی و تربیت عقیدتی کودکان و نوجوانان پیرامون مفاهیمی همچون خدا، آخرالزمان، انسان، اخلاق، قدرت، و … اشاره نمود.