تریبون مستضعفین– روز گذشته مدیرعامل بنیاد سینمایی فارابی از رشد 50 در صدی در زمینه تولید نسبت به سال گذشته خبر داد و افزود عبور از جشنواره های خارجی یکی از مهمترین برنامه های بنیاد فارابی در این مقطع است. ایشان لازمه افزایش تولید را فراهم شدن مواد خام و ابزار و ادوات لازم برای گروه های مختلف فیلم سازی یاد کرد وهمچنین از حمایت ویژه از محصولاتی که ابعاد فرهنگی و ارزشی بیشتری دارند خبر داد.
حال سوال این است که آیا افزایش تولید افزایش مصرف محصولات سینمایی یا همان اقبال مخاطبین را به همراه داشته است؟ آیا تنها فراهم کردن ابزار و ادوات می تواند خلا های موجود در بین سینماگران و مخاطبان را پوشش دهد؟ آیا مشکل اصلی سینمای ما فقر وسائل است یا فقر مخاطب؟
متاسفانه باید گفت که سینمای ایران در چند سال گذشته از تماشاگر فاصله گرفت و به جز آثاری سخیف که حتی نمی توان آنها را به عنوان طنز دسته بندی کرد و شامل بازیگران تکراری و شوخی های سبک و بی معنی بود، کمی تا اندکی تماشاگران را به امید داشتن تفریحی سالم و گذراندن اوقاتی خوش به سینماها کشاند اما هر بار سناریوی عشق های سینمایی با تغییر اسم نقش ها و اندکی تغییر در طنزهای مورد استفاده با همان سبک قبلی تماشا چی مشتاق را غافل گیر کرد!
البته لازم به ذکر است که تعدادی از آثار نیز در طی این رکود با استقبال بی سابقه تماشاچیا ن روبرو شد و این در حالی بود که سینما گران این آثار و دست اند کاران آنها را در گود هنری خویش نیز راه نمی دادند!
حال باید پرسید آیا تماشاچیان ما از درک آثار والای هنرمندان ما عاجزند یا سینماگران ما در دنیایی دیگر و برای مردمانی دیگر مشغول به هنر آفرینی هستند؟
امید است دست اندر کاران سینمایی همان قدر که به فراهم کردن ابزار و ادوات می اندیشند، به فراهم کردن فضایی نو در سینما که مخاطب با آن احساس بیگانگی نکند نیز همت کنند و جذب تماشاچی بومی و برقراری ارتباط مفاهیم و دغدغه های فیلم سازان با بدنه جامعه را نیز علاوه بر عبور از جشنواره های خارجی در دستور کار خویش قرار دهند.
البته امید است با تولید آثاری همچون ملک سلیمان موج جدیدی که ایجاد شده است ادامه یابد و شاهد افزایش کیفیت تولید علاوه برکمیت آن در آینده ای نه چندان دور باشیم.
Sorry. No data so far.