تریبون مستضعفین- هنگام اکران فیلم پایا نامه در جشنواره فیلم فجر متوجه شدم که نه کارت خبرنگاری، نه دوربین عکاسی، نه پسوند و پیشوند‌های اصحاب رسانه و بازیگر و هنرمند و نه حتی اطلاق واژه روشنفکر، هیچ کدام نمی‌تواند مانع بروز خصلت‌های پست در انسان شود و تنها حیا، این گوهر والای انسانی است که بند بر پای توحش بشری می‌زند.
پایان نامه، فیلمی که نه از پیچیدگی‌های آثار به اصطلاح هنری برخوردار است و نه از ژست‌های گزافه گویانهٔ بسیاری از هنرمندان، تنها مشکلش این بود که حرفش را رو راست زد و این یعنی عدم رعایت معادلات رایج حاکم بر هنر!
حامد کلاهداری این جوان تازه وارد دنیای هنر جرمش این بود که با ساخت این اثر، عریان بودن نه تنها پادشاهان هنر، که شکارچیان خرس و کیمیاگران سیمرغ را آشکار ساخت؛ اما این بار داستان برعکس است. دیگر اهالی این شهر-سینما گران را می‌گویم- نمی‌خواهند بدانند که نادانی یعنی چه و این عریانی فرهنگی را به جان می‌خرند… و آری؛ کودکی را که میان ضیافت بزرگتر‌ها پریده باید ساکت کرد، حال با هرچه که بشود، حتی توحش و حتی در مهم‌ترین رویداد سینمایی کشور!
اما علت آنکه این قلم بر کاغذ فرود آمد بازخوانی دلایل اظهر من الشمس فوق نبود، که دفاع از ساحت مقدس قلم است.
یکی از سایت‌های به اصطلاح تخصصی سینما که از ابتدا تاکید خاصی بر جناح بندی اکران‌ها میان «جدایی نادر از سیمین» و «اخراجی‌ها ۳» و همچنین «پایان نامه» و «جرم» داشت، یادداشتی سفارشی را با نام نویسنده نا‌شناس، به عنوان طنز منتشر کرد که جز «توحش قلم» نامی بر آن نمی‌توان گذاشت. و همچنین کاریکاتوری را به همراه این کلمات – که شرم دارم نام آن را مطلب بگذارم- منتشر کرد که به شعور تمامی مخاطبان سینماو علی الخصوص «پایان نامه» توهین کرد.
این چنین واکنش‌ها و پنجه و دندان نشان دادن‌ها و این گونه گرداندن بی محابای قلم بر کاغذ توسط آقایان نا‌شناس (!) خبر از ظهور تهدید بزرگی برای سینمای روشنفکری داردکه باید به هر نحو ممکن بایکوت شود تا دیگر کسی جرات نکند این‌گونه رفتار کند و به تبیین بی‌پرده واقعیت‌های اجتماعی بپردازد، و قوانین نانوشته دنیای تخیلی پدرهای خود خوانده هنر را بر نتابد.
به هرحال هنگامی که جریان روشن فکری غربی هیمنه بی منازعه خویش را در خطر می بیند طبیعی است که مرزهای طنز را به سمت تمسخر و توهین در نوردند تا «پایان نامه» دیگری آغاز نشود.
از دیدگاه آقایان مطمئنا وی محکوم است زیرا هنر را نه برای ارضای خویش می‌خواهد نه برای ژست‌های روشنفکرانه گرفتن هنگام مصاحبه با عوامل ناتوی فرهنگی.
هر چند از رسانه‌های روشنفکر (!) جز این توقعی نیست، به هر حال یکی از ارکان جهان آزاد که آقایان منورالفکر متصور هستند آزادی است که آزادی امیال حیوانی را نیز شامل می‌شود.
Sorry. No data so far.