به گزارش تریبون مستضعفین «حسام‌الدین مطهری» مدیر سایت اشا در نوشته‌ای به کم توجهی دستگاه‌های حکومتی ایران به کتاب و کتابخوانی اعتراض نموده است. متن کامل در ادامه می‌آید:
«نقاطِ ضعفِ ما، هم در زمینه‌هاىِ اقتصادى است، هم در زمینه‌هاىِ فرهنگى است. ما خطاها داشتیم، ضعف‌ها داشتیم، بر بعضى از چالش‌ها نتوانستیم غلبه کنیم، این واقعیتى است. حتّى در همان تهدیدهایى که مستقیماً از طرفِ دشمن است، اگر ما ضربه‌اى خوردیم، تقصیرِ خودِ ماست، کوتاهى‌هاى خودِ ماست.» رهبر فرهیختهٔ انقلاب/ دیدار با مسئولانِ نظام / ۱۶ مرداد ۹۰
***
مدتی بعد از وقایعِ سیاسیِ سالِ ۸۸ ایران، به دوستانم گفتم: بسیاری از کسانی که امروز علیهِ نظام قد بلند کرده‌اند، کتاب‌خوان‌هایِ حرفه‌ای هستند؛ کتاب‌خوان‌هایی که محصولاتِ چند ناشرِ خاصِ ایرانی را با جدیّت دنبال می‌کنند. (کتاب‌خوان لزوماً مترادف با فهمیده یا عالم نیست.)
امروز مصداقِ روشنی برایِ آن ادعا وجود دارد: وب‌سایت‌هایِ سیاسی یا فرهنگیِ معاند با نظامِ جمهوریِ اسلامی، در بخش‌هایِ ویژه‌ای به کتاب (اعم از رمان و نظریه‌پردازیِ فلسفی و اجتماعی و حتی شعر) بها می‌دهند. کتاب در این وب‌سایت‌ها «ویترین» دارد.
در مقابل، کم‌تر رسانهٔ سایبریِ ایرانی به کتاب ویترین داده است. در میانِ این «کم»ها هم، تک و توک نوشته‌هایی که به کتاب مربوط است، بیش‌تر «اتفاق» است تا روال. یعنی، هیچ استراتژیِ مدوّنی برایِ تبلیغ و ترویجِ یک کتاب یا یک گروه کتاب یا یک جریانِ مکتوب در رسانه‌هایی که خود را از بدنهٔ جمهوریِ اسلامی می‌دانند وجود ندارد.
تمرکزِ سخنم عمداً رویِ فضایِ سایبر است. طی همین دو سال، دستگاه‌هایِ فرهنگی و حتی نظامی در ایران تلاش کرده‌اند بر فضایِ مجازی تمرکز کنند. دقیقاً در همین دو سال، میلیاردها تومان برایِ قوّت دادن به گفتمانِ انقلابِ اسلامی در فضایِ مجازی هزینه شده است. به راستی سهمِ فرهنگ به‌طورِ عام و کتاب به‌طورِ خاص از این تمرکز چقدر بوده است؟
کتاب در روزنامه‌های ایرانی هم مهجور است. هر قدر روزنامه‌هایِ وابسته به دستگاه‌هایِ فرهنگی، سیاسی و نظامی در ایران بر سیاست متمرکزند، روزنامه‌هایِ مستقل، به فرهنگ و علوم انسانی توجهِ ویژه‌ای دارند.
در مقابل، اگر شما خبرنگارِ صفحهٔ کتابِ روزنامه‌ای دولتی باشید، باید هر هفته منتظرِ آگهی باشید. یک روز آگهی همهٔ صفحهٔ شما را می‌خورد و روزِ دیگر نیم‌تایِ صفحه را. در همین روزنامه‌ها شما کم‌کم عادت می‌کنید که در صفحهٔ اول، هیچ جایگاهی نداشته باشید.
آیا این صرفاً تصادف است؟ آیا حاشیه‌ای قلمداد شدنِ کتاب در میانِ تصمیم‌گیرندگان و سرمایه‌به‌دستانِ نظامِ جمهوریِ اسلامیِ ایران و مهم بودنِ همین موضوعات در میانِ دشمنانِ نظام، فقط نوعی اختلافِ سلیقهٔ جزئی است؟
مخالفانِ نظامِ جمهوریِ اسلامیِ ایران، یک شبه به مخالف بدل نشده‌اند. اغلبِ آن‌ها دستِ کم سه چهار سالِ آغازِ جوانی‌شان را کتاب خوانده‌اند.
Sorry. No data so far.