صدای پای کلمات

ازبین دود و دم و ترافیک شهر خود را به نمایشگاه می رسانم. تهران آنقدر بزرگ هست که وقتی به نمایشگاه می رسی احساس خستگی کنی، اما شوق رسیدن به این دریای کلمات خستگی را ازیادم می برد. قدم هایم تند تر می شود، هنوز به سالن ها نرسیده غرفه های فروش نوشیدنی و خوراکی برایم چشمک می زنند اما عطش دیدار آن یار مهربان بیشتر از آن است که اجازه دهد گلویی تازه کنم.