چرا درمیشیان عصبانی است؟

به نظر می‌رسد سازمان سینمایی وزارت ارشاد دولت تدبیر و امید، مصالح نظام را قربانی دشمنی سیاسی دولت متبوع خود با دولت احمدی‌نژاد کرده است و تنها به دلیل اینکه این فیلم پر از متلک به هشت سال دولت احمدی‌نژاد است از تمام حرمت شکنی‌های آن نسبت به انقلاب اسلامی چشم پوشی کرده است.

انتقام‌گیری از نظام به سبک «عصبانی نیستم»

نفهمیدم چه شد، اما فیلم شروع شد، همه چیز روی دور تند است، دوربین مثل تن گاوی حرکت می‌کند که دیگر سر در بدن ندارد. روایت فیلم غیرخطی است. شخصیت‌ها با «فست موشن» معرفی می‌شوند، آن هم وقتی به دوربین زل زده‌اند و دارند حرکتی غیرمعمول انجام می‌دهند، ایده خلاقانه ایست، من را یاد ژانر زامبی در سینمای امریکا می‌اندازد.

دهن کجی «عصبانی نیستم» به مجلس و نظام

در حالی که گفته شده بود فتنه88 خط قرمز خدشه‌ناپذیر نظام در جشنواره فیلم فجر امسال است و حتی کمیسیون فرهنگی به سازمان سینمایی هشدار داده بود، نمایش فیلم رکیک «عصبانی نیستم» دهن کجی سازمان سینمایی و دبیر جشنواره به اراده نظام و هشدار نمایندگان مردم در مجلس است.

«بغض»؛ توهم فیلمساز، کیمیای شورای نظارت و تعهد حوزه هنری

این فیلم که ملقمه ایست از اعتیاد، فحشا، خیانت، مال‌خری، جعل، دزدی، قتل و فرار، تنها ربطش به دهه شصتی ها فیلمسازی است که متاسفانه در دهه شصت به دنیا آمده و همه مشکلات خویش را مشکلات متولدین این دهه می‌داند.

قلاده‌های طلا، بغض، بیداری

«بیداری» یک فضاحت سینمایی است که متأسفانه قرار است به وقایع انقلاب و جنگ و فرزندان شهدا و مسائلی از این دست هم اشاره کند. فیلمی که می‌خواهد وارد فضاهایی ماورایی شود اما به مضحک‌ترین شیوه‌ی ممکن! فیلم در سه زمان مختلف یعنی سال‌های 57، 63 و 87 می‌گذرد اما برای بازی با زمان از هیچ منطقی سود نمی‌برد و اصولا منطق روایتی در این فیلم جایگاهی ندارد.

پربازدیدترین

Sorry. No data so far.

پربحث‌ترین

Sorry. No data so far.