اتحادیه عربی راه فرار نیست آقایان

عربستان سعودی به بحرین و دیگر کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس پیشنهاد تشکیل اتحادیه داده است. پیشنهادی که بیش از آنکه بوی اتحادیه از آن استشمام شود بوی تلاش عربستان برای اعمال قدرت استعماری خود بر کشورهای عرب پیرامونی‌اش و علاوه بر آن فرار از واقعیت‌های جاری در منطقه را به مشام می‌آورد.

پایگاه خبری تحلیلی میدل‌ایست آنلاین، در یادداشتی به قلم ماجد محمد الفیحانی، روزنامه نگار و نویسنده بحرینی به این موضوع پرداخته و می‌نویسد: بحث اتحاد میان کشورهای خلیج فارس به یک موضوع اساسی برای بسیاری از تصمیم‌گیران سیاسی در کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس تبدیل شده است. البته این قضیه بیشتر مورد اهتمام کسانی است که از «تغییر» در جوامع خود هراسانند و می‌ترسند که نسیم بهار عربی جهت تحرکات سیاسی را در منطقه تغییر داده و بسیاری از حرکت‌های سیاسی را از میدان به در کرده و سریع‌تر از هر زمانی به خاکشان برسد. از همه مهم‌تر اینکه این کشور‌ها در قلب «نظریه توطئه» قرار گرفته‌اند. شاهد بودیم که آن‌ها در ابتدا با مشت آهنین در برابر تغییرات واقعی جوامعشان ایستادند و حالا می‌بینیم که «درگیری‌های سیاسی» به سمتی می‌رود که «ثبات سیاسی» مورد تایید دیکتاتور‌ها را سرنگون کند و یک حیات اجتماعی تازه‌ای را برای جوامع به ارمغان آورد که بیش از همیشه بوی استقلال اجتماعی – سیاسی می‌دهد.

در ادامه این یادداشت آمده است: بر کسی پوشیده نیست که پیشنهاد تشکیل اتحادیه از سوی عربستان به دیگر کشورهای عربی ترس از رسیدن مرحله «تغییر» به جوامع کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس است. هر روز که می‌گذرد ابعاد تازه‌ای از این تغییرات را می‌بینیم. دهلیز به دهلیز، دیوان به دیوان و کاخ به کاخ تغییرات بیشتر ملموس می‌شوند و جریان‌های سیاسی بیشتر در می‌یابند که تا چه اندازه تصمیم‌گیران سیاسی اسیر اندیشه افراطیون بوده‌اند.

این روزنامه‌نگار بحرینی در ادامه به اظهارات پلیس دبی اشاره می‌کند و می‌نویسد: ابعاد این فاجعه زمانی بیشتر خود را نشان می‌دهد که پلیس دبی که بی‌شک یکی از اهالی سیاست در دبی محسوب می‌شود، همچون کبکی که سر خود را زیر برف کرده باشد، چند هفته پیش گفت شهروندان منطقه خلیج] فارس [اهمیت چندانی به سرعت تغییراتی که در محیط پیرامونیشان می‌گذرد، نمی‌دهند و نباید چندان با بزرگ جلوه دادن تحولات ذهن آن‌ها را آشفته کرد ولی ما به او می‌گوییم، ما همچنان هوشیاریم و خوب می‌دانیم که تغییرات تا چه اندازه گسترده و نزدیک است تا آن‌جا که به زودی خاک همه کشورهای عرب حاشیه خلیج فارس را در می‌نوردد. و این نشان می‌دهد که اگر افق دید دولتمردان و سیاستمداران ما تا این اندازه کوتاه باشد دیگر انتظاری از تصمیم‌گیری‌های آن‌ها در لحظات حساس نباید داشت و به زودی خواهیم دید تا چه اندازه تصمیم‌های تنگ‌نظرانه آن‌ها بیش از همه به خودشان ضربه خواهد زد. به روشنی می‌بینیم که بی‌اعتمادی به حکومت‌ها نزد همه اقشار جامعه از هر طبقه‌ای و طایفه‌ای و نژادی چگونه ریشه دوانده و نخبگان جامعه با دیدگاه‌های مختلفشان تا چه اندازه از دولتمردانشان ناراضی هستند و مترصد فرصتی برای ایجاد تغییرات شگرف در جوامعشان هستند.

در ادامه این یادداشت آمده است: با این فاصله مداومی که میان حاکمان با جوامعشان شاهدیم و هر روز نیز بر ابعاد آن افزوده می‌شود باید گفت که به زودی شاهد درگیری سیاسی تمام عیاری خواهیم بود که در طول تاریخ کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس بی‌سابقه خواهد بود و چنان نظام‌های دیکتاتوری را در تنگنا قرار خواهد داد که برای هیچ کس قابل پیش‌بینی و باور نیست. اگر رهبران کشورهای منطقه ملزومات و خواسته‌های مردم را درک نکنند و نپذیرند که روحیه مردم روز به روز بیشتر انقلابی می‌شود و بخواهند همچنان با زور آن‌ها را سرکوب کنند باید این حقیقت را بدانند که تغییرات سیاسی در کشورشان چنان گسترده خواهد بود که آن‌ها را به به ناچار به سمت یک فروپاشی اجتماعی و سیاسی خواهد کشاند که قطعا کش مکش‌های سیاسی‌اش ویرانگر خواهد بود.

در پایان این یادداشت آمده است: خلاصه اینکه دلایل و زمینه‌های رسیدن به تنش سیاسی چندان تفاوتی با ابزارهای تنش‌زای افراط که رهبران منطقه عرب خلیج فارس گوش به ندای آن سپرده‌اند، ندارد و اگر از ابتدا فکری برای درمان آن نشود باید بدانند که مراحل پیش روی سیاسی چنان شتابان و سریع خواهد بود که آن‌ها لاجرم چاره‌ای جز تسلیم قدرت و پذیرش سقوط سیاسی خود نخواهند داشت و این بدان معنا است که اتحادیه ادعایی آن‌ها در چنین وضعیتی به قتلگاه سقوط خواهد رفت. ‌