وقتی وارد باغی پر درخت و پر از شکوفه‌های رنگارنگ می‌شوی، باورش سخت است که این شکوفه‌ها دسترنج یک معلول آن هم از ناحیه پا باشد اما واقعیت دارد، اینجاست که معلولیت پشت قاب شکوفه‌ها رنگ باخته است.
بار‌ها بار‌ها شنیده‌ایم که معلولیت محدودیت نیست، شنیده‌ایم اما در گوشه ذهنمان گاهی شک و تردیدهایی به این شعار داشته‌ایم زیرا به هر حال نبود یا نقص یکی از اعضای بدن، محدودیت‌هایی برای فرد ایجاد می‌کند.
اما به باغ محمدصادق امیدوار پناه که می‌روی، شک و تردیدت به این شعار کاملا از بین می‌رود زیرا امیدوار پناه، در پناه امیدواری و توکل به خدا، همه محدودیت‌ها را از بین برده و او حالا صاحب باغی پر از شکوفه‌های رنگارنگ است، باغی که خود آباد کرده و اکنون اگر خشکسالی و کم آبی و آفات اجازه دهند، از حاصل دسترنجش لذت می‌برد.
او نه تنها خودش خودکفاست بلکه اکنون به یک کارآفرینی تبدیل شده و چند نفر در سفره همت و مردانگی او نان می‌خورند.
پای صحبت این معلول کارآفرین ابرکوهی نشسته است، او می‌گوید: از سه سالگی دچار فلج اطفال شدم و اکنون از ناحیه پا معلول هستم و همیشه باید با عصا حرکت کنم.
امیدوار پناه که در سن ۳۸ سالگی به سر می‌برد و دارای خانواده‌ای با یک فرزند دختر است، افزود: تا ۱۰ سالگی در روستا به کار کشاورزی مشغول بودم و با وجود کودکی در این کار همچنین دامپروری یاری رسان خانواده بودم و سه ماه تابستان را نیز چوپانی می‌کردم.
وقتی کار و تلاش شبانه روزی می‌شود/ صبح‌ها لحاف دوزی، عصر‌ها درس و شب‌ها نگهبانی
وی افزود: شغل‌های مختلف از جمله لحاف دوزی، میوه فروشی وخرید و فروش موتور سیکلت و کار در مخابرات را تجربه کردم و برای تامین هزینه عمل جراحی پای خود تا ظهر در مخابرات آبدارچی بودم و از ظهر تا ساعت پنج بعد از ظهر لحاف دوزی می‌کردم و از پنج و نیم عصر تا هشت شب در مدرسه شبانه روزی درس می‌خواندم و از هشت صبح تا صبح به کار نگهبانی مشغول بودم.
امیدوار پناه ادامه داد: با این وجود و با تامین هزینه عمل جراحی، بعد از عمل نیز مشکلی از من حل نشد و دچار گرفتاری‌های بیشتری نیز شدم.
متروکه‌ای که باغ شد/ همت معجزه می‌کند
امیدوار پناه در مورد اینکه چه عاملی باعث شد تا به کشاورزی به عنوان یک حرفه روی بیاورد، اظهار داشت: از آنجایی که شغل اصلی خانواده‌ام کشاورزی بود و من نیز از کودکی با این کار انس گرفته بودم، در نهایت با خرید یک مزرعه کشاورزی متروک با یک حلقه چاه و یک موتور اسقاط دیزلی که به زحمت روشن می‌شد، در منطقه‌ای دور به صورت جدی به کشاورزی مشغول شدم.
وی افزود: تنها کمک مالی که دریافت کرده‌ام مبلغی وام ۱۲ درصد از سوی بهزیستی بود و علاوه بر این همراهی مالی، همواره مورد تشویق این کارکنان و مددکاران بهزیستی ابرکوه برای ادامه کار در شرایط سخت قرار می‌گرفتم.
با نگاه به گذشته سختی‌ها را فراموش می‌کنم
امیدوار پناه با اشاره به اینکه مزرعه‌ای که در منطقه‌ای دور از مرکز شهرستان به واسطه عدم تمکن مالی خریداری کرده بودم، ۳۳ هکتار زمین ناهموار بود که تکه تکه بودن زمین کار را برای من مشکل کرده بود.
وی افزود: بعد از صاف کردن و یک تکه کردن زمین‌ها در سال ۸۵ شروع به کاشت نهال در این مزرعه کردم و حدود چهار هزار و ۵۰۰ اصله نهال از درختان مختلف از جمله زردآلو، انار، آلوچه و هلو کاشتم.
این کارآفرین ابرکوهی عنوان کرد: بعد از آن برای رفع مشکل پمپ چاه که گازوئیلی بود و علاوه بر مشکل تامین نفت گاز مورد نیاز، همواره خراب بود اقدام به هفت کیلومتر برق رسانی از روستای بداف با هزینه شخصی کردم و به این ترتیب مزرعه به پمپ برقی مجهز شد.
دیروز: کاج‌ها تنها مهمان سفره مزرعه متروکه/ امروز: ۴۵۰۰ نهال زردآلو، انار، هلو و..
وی بیان داشت: در تمام مدتی که برای شروع به کار جدی و تجهیز مزرعه تلاش می‌کردم، با مشکلات معیشتی روبرو بودم و به سختی زندگی خود را تامین می‌کردم اما اکنون با نگاهی به عکس‌های آن زمان که فقط چند درخت کاج قدیمی میهمان این مزرعه بود، تمام سختی‌های خود را فراموش می‌کنم.
امیدوار پناه افزود: بار‌ها مسئولان استانی و کشوری از مزرعه من بازدید کرده‌اند و همت مرا تحسین کرده‌اند و مورد تشویق قرار گرفته‌ام.
امیدوار پناه اظهار داشت: چنانچه در زمان خرید مزرعه تمکن مالی داشتم و مورد حمایت قرار می‌گرفتم می‌توانستم با توجه به شرایط خوب منطقه یک واحد دامداری ایجاد کنم و در کنار مزرعه باعث ایجاد اشتغال برای حدود ۲۰ نفر شوم که با وجود تلاش‌هایی که انجام دادم، قوانین موجود اجازه توسعه کار را به من نداد.
وی افزود: معلولان می‌توانند برای دیگر معلولان اشتغال ایجاد کنند اما متأسفانه معلولانی که اشتغال ایجاد می‌کنند، مورد توجه قرار نمی‌گیرند.
معلولان نباید «آماده خور» باشند/ تلاش برای ایجاد شغل برای معلولان
به اعتقاد این کارآفرین معلول ابرکوهی، نباید معلولان را به گونه‌ای تربیت کنیم که به اصطلاح «آماده خور» باشند بلکه باید حمایت خود از این گونه افراد را به سمتی سوق دهیم که زمینه خودکفایی آنان فراهم شود و تاسیس شرکت‌های بزرگ برای اشتغال معلولان یکی از این راهکارهاست.
امیدوار پناه یادآور شد: قانون مناسبی برای حمایت از معلولان وجود ندارد و اگر قانونی وجود دارد عملا اجرا نمی‌شود به طور مثال با وجود شعارهایی که داده می‌شود، سهمیه اشتغالی برای آنان در ادارات در نظر گرفته نمی‌شود و حتی سهمیه‌ای برای خرید ماشین مناسب برای معلولان وجود ندارد.
اکنون به شدت معتقدم که معلولیت محدودیت نیست بلکه قوانین دست و پاگیر، بی‌توجهی‌ها، عدم حمایت مسئولان و نداشتن حامی مالی و معنوی محدودیت است.
مسئولانی که این روز‌ها به دنبال رهنمود ارزشمند مقام معظم رهبری در مورد «تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی» به دنبال انجام کارهایی برای تحقق این پیام هستند، اگر خوب به اطراف خود نگاه کنند، درخواهند یافت که امیدوار پناه و امثال او، نه تنها نیروی کار بلکه اراده آن‌ها سرمایه‌ای ایرانی است و در صورت حمایت از او و امثال اوست که به تولید ملی خواهیم رسید.
Sorry. No data so far.