روزنامه الشرق الاوسط چاپ لندن در مقاله‌ای مدعی شد: «اگر جزو افرادی باشید که وضعیت عمومی کشورهای عربی را پیگیری می‌کنید و دوره اخیر را نیز در انگلیس سپری کرده باشید، جشن و شادی به مناسبت فرارسیدن شصتمین سالگرد روی کار آمدن ملکه انگلیس، بیش از هر چیز توجه شما را جلب می‌کند. اولین سؤالی که در شرایط حکومت پادشاهی به ذهن افراد خطور می‌کند این است که چرا مردم برخی از کشورهای منطقه (مصر و تونس) که جمهوری خوانده می‌شدند قیام کردند، اما در کشوری که از ریشه دار‌ترین دمکراسی برخوردار است (انگلیس)، مردم باید فرا رسیدن شصتمین سالگرد روی کار آمدن ملکه را جشن بگیرند؟ ».
نویسنده این مقاله که گویا دچار فراموشی زودهنگام در ارتباط با مسائل سیاسی منطقه شده، در ادامه این مقاله مدعی می‌شود: در صورتی که به منطقه خودمان و کشورهای انقلاب زده عرب نگاهی بیندازیم، درمی یابیم که باثبات‌ترین کشور‌ها در منطقه ما کشورهای دارای نظام پادشاهی یا امیرنشین‌ها هستند، که در آن‌ها از ظلم، بی‌عدالتی یا نقض حریم مردم خبری نیست و این کشور‌ها درس‌های فراوانی در زمینه حکمت، نرمش در تعامل با مردم و عملگرایی به کشورهای دیگر ارائه کرده‌اند!
الشرق الاوسط ادامه داد: برای نمونه در این زمینه می‌توان به عربستان سعودی اشاره کرد که با وجود تنش‌های فراوان در سال گذشته، به نماد ثبات و استقرار در منطقه تبدیل شده است.!!! به همین دلیل همچنانکه یک سال پیش نوشته بودم بار دیگر تأکید می‌کنم نظام‌های پادشاهی بهتر و پایدار‌تر هستند، و شواهد بسیاری در این زمینه وجود دارد.
ادعای الشرق الاوسط درخصوص رژیم‌های پادشاهی درحالی مطرح می‌شود که با نگاهی ساده به بیانیه‌های سازمان‌های مدافع حقوق بشر در می‌یابیم که آزادی بیان، و آزادی‌های فردی و اجتماعی و حتی آزادی اندیشه در چنین رژیم‌هایی به سادگی نقض می‌شود. به صورتی که افراد حتی به دلیل ابراز عقیده بازداشت و ماه‌ها و سال‌ها بدون تفهیم اتهام و محاکمه در بازداشت باقی می‌مانند.
عربستان سعودی برای خاموش کردن صدای اعتراض مخالفان، ارتباط بازداشت شدگان با دنیای خارج را قطع می‌کند و حتی مانع از دیدار آن‌ها با اعضا خانواده و یا وکلایشان می‌شود.
عربستان همچنین سال گذشته پرونده خود را در ارتباط با سرکوب شیعیان در منطقه الشرقیه سیاه‌تر کرد، و شهروندان بی‌دفاع این منطقه را که به صورت مسالمت آمیز خواستار حقوق و لغو تبعیض‌ها شده بودند، با گلوله‌های جنگی هدف قرار داد.
در امارات نیز هنوز پرونده ۷ شهروند که به دلیل اعتراض به شرایط اجتماعی از آن‌ها سلب تابعیت شده است، در محافل بین المللی داغ است. سلب تابعیت از این شهروندان به بهانه نداشتن شناسنامه درحالی صورت می‌گیرد که اجداد این شهروندان سالیان سال و حتی قبل از تولد کشور نوپای امارات و آغاز فرمانروایی ۴۰ ساله شاهزادگان بر امارات، در این سرزمین زندگی می‌کردند.
بحرین نیز که از سال گذشته شاهد خیزش مسالمت آمیز مردم برای از بین رفتن تبعیض‌ها و تشکیل دولت و پارلمانی منتخب بود، صحنه سرکوب شدید و خشونت آمیز مردم به دست نیروهای آل خلیفه با کمک و همراهی نیروهای سپر جزیره و بویژه نیروهای اشغالگر سعودی بود.
رژیم پادشاهی اردن نیز از سال گذشته عملیات گسترده‌ای را برای سرکوب خیزش مردم آغاز کرده است. شاه اردن پس از آنکه دید در برابر مطالبات و فشارهای به حق مردم ناتوان است، برای فریب افکار عمومی چند بار دست به تغییر کابینه و دولت زد، که البته این امر تأثیری بر وضعیت عمومی کشور نداشته، و اعتراض‌ها در این کشور همچنان ادامه دارد.
رژیم انگلیس که نویسنده مقاله الشرق الاوسط سنگ «دمکراسی» آن را بعنوان نمونه‌ای بارز از رژیم‌های پادشاهی به سینه زده، و آن را بعنوان الگویی برای کشورهای منطقه تجویز می‌کند، در سالهای گذشته چندین بار تظاهرات مردمی در اعتراض به وضعیت اقتصادی، معیشتی و اجتماعی و قوانین اجحاف آمیز را به شدت سرکوب کرده است. امری که بار‌ها وضعیت امنیتی این کشور را به حد هشدار رسانده است.
با یک جمع بندی ساده از وضعیت حقوق شهروندان در کشورهای دارای رژیم پادشاهی، به راحتی می‌توان به این نتیجه رسید که دمکراسی و قوانین مطلوب از نظر اینگونه رژیم‌ها آن چیزی است که حکام بر مردم تحمیل می‌کنند، و در این میان نظر و خواست مردم هیچ ارزشی ندارد و آن‌ها فقط باید تابع دستورات «حکام دائمی» ، و قوانین «رژیم‌های موروثی» در کشور‌هایشان باشند.
Sorry. No data so far.