حسین گودرزی- سال‌ها بود که مدیران موسسات و شرکت‌های فعال در شبکه نمایش خانگی بر این موضوع پافشاری می‌کردند که مردم هنوز درگیر دستگاه‌های VCD هستند و نمی‌توان به طور جدی وارد عرصه DVD شد. حرفی که به هیچ وجه صحت نداشت و…
سال‌ها بود که مدیران موسسات و شرکت‌های فعال در شبکه نمایش خانگی بر این موضوع پافشاری می‌کردند که مردم هنوز درگیر دستگاه‌های پخش کننده VCD هستند و نمی‌توان به طور جدی وارد عرصه DVD شد. حرفی که به هیچ وجه صحت نداشت و واضح بود که این مدیران شهامت و نگاه بلند پروازانه‌ای برای درنوردیدن بسیاری از عرصه‌ها را نداشتند. جای تعجب داشته و دارد که در روزگاری که ایده،، فکر، شهامت و ریسک حرف اول را می‌زند و قهرمان‌هایش افرادی چون بیل گیتس، استیو جابز و امثالهم هستند مدیران ما در این حوزه جرات ارتقای محصولاتشان به تکنولوژی را که آن هم خیلی به روز نیست و در حال برچیده شدن است هم ندارند.
اکنون یکی دو سالی است که در این عرصه قدم به قدم و با آرامش تمام شاهد جایگزینی DVD به جای VCD هستیم. این درحالی است که تکنولوژی روز دنیا در این حوزه به بلو-ری رسیده و این تکنولوژی در کشور خودمان نیز در حال پا گرفتن است و حتی در بسیاری از روستاهای کشور مردم با امکاناتی نظیر سینمای خانگی آشنا هستند و بسیاری هم از آن‌ها استفاده می‌کنند.
حال اگر از این عقب‌ماندگی همیشگیمان عبور کنیم و از خیر به روز بودن بگذریم، نمی‌توانیم از این تناقض عجیب و غریب گذار از تکنولوژی VCD به DVD اما کیفیتی در حد همان رزولوشن تصاویر مختص VCD عبور کنیم. اکثر آثار سینمایی که این روز‌ها به صورت DVD عرضه می‌شوند کیفیتی به شدت پایین‌تر از حد و اندازه‌های واقعی آن دارند. تصاویر فیلم گویا با یک نرم افزار خانگی تبدیل شده‌اند و اصلا مطلوب و درشان یک موسسه رسانه‌ای و البته مردم نیست. صدا‌ها ضعیف و پر ایراد و منو‌ها بدون ذره‌ای جذابیت و البته خلاقیت. نه پوس‌تر و کاور خوبی برایشان طراحی می‌شود و نه از ایده‌های تبلیغاتی و گرافیکی خوبی استفاده می‌کنند. گویا نیازی به این کار‌ها نمی‌بینند و خیلی تمایلی به جذب مخاطب ندارند.
جالب است که این بی‌توجهی‌ها این حس را منتقل می‌کند که گویا همه سود خودشان را کرده‌اند و نیازی به وسواس خاصی نیست. نمونه‌اش فیلم ورود آقایان ممنوع و یا سعادت آباد است که در خصوص هر دوی آن‌ها سر و صدای زیادی از جانب مخاطبان و خریداران این محصولات، در همین سایت کافه سینما بر پا شد. در حالی که فیلم‌های روز دنیا که در داخل کشور دانلود و در کنار خیابان‌ها به فروش می‌رسند توسط خیلی از این جوانان طراحی منو و تبدیل می‌شوند و با این رایانه‌های شخصیشان کاری با این آثار می‌کنند که این موسسات و تشکیلات به گرد پایشان نیز نمی‌رسند. عجیب است که این تشکیلات با بودجه‌های به مراتب بالا‌تر از فروشنده‌های قاچاق محصولات سینمایی که در خانه‌هایشان کار می‌کنند، حتی از پس طراحی یک منو و یا تبدیل با کیفیت تصاویر بر نمی‌آیند.
ناگفته نماند که مدتیست کیفیت تنها برخی از این محصولات افزایش یافته و منو‌ها نیز جذاب‌تر و خلاق‌تر شده‌اند. البته تنها برخی از این آثار و نه اکثریت آن‌ها. این اتفاق بسیار خوبیست و نباید آن را نادیده گرفت. اما چه کنیم که گویا عادت کرده‌ایم در هر کاری یک ایراد و نقص باقی بگذاریم. در DVDهای با کیفیتی مثل قصه پریا که به تازگی منتشر شده‌اند. ماجرای قفل نرم افزاری برای جلوگیری از رد کردن تراک‌های تبلیغاتی حالا پاشنه آشیل جدید این محصولات فرهنگی و هنری شده است. اتفاقی که بعید است مخاطبی از آن راضی باشد و خود مدیران این موسسات نیز آن را به خوبی می‌دانند. اما به هرحال قانونی وجود دارد که همواره باید رعایت شود و آن قانون این است: همیشه یک جای کار باید بلنگد.
Sorry. No data so far.