«آنچه میتوانم در رابطه با دکتر بگویم دو نکته است: یکى اینکه بر حسب برخوردهایى که داشتیم و تاحدى که شنیده و یا نوشتههایش را خوانده ام، دکتر همواره رو به اصالت اسلامى پیش مى رفت؛ یعنى هر چه جلو مى رفت به اصالت اسلامى نزدیکتر مىشد.
دوم اینکه، برعکس آنچه گاهى درباره او گفته مى شد که آدمى است که حرف دیگران را نمى پذیرد، او حرفهاى مستند و منطقى افرادى را که صاحبنظر بودند مى شنید و گوش مى داد و مى پذیرفت، به شرط آنکه آن طرف در آن سطح و در آن حد از قدرت فکرى و قدرت تحلیل باشد که بتواند مشکلى را براى او بگشاید و مطلبى را برایش باز کند.»
نوشته بالا قسمتی از آخرین گفتگویی است که با دکتر شهید بهشتی در مورد دکتر شریعتی صورت گرفته است که مشروح این گفتگو در ادامه می آید:
آشنایى شما با دکتر از چه زمانى آغاز می شود؟ در این رابطه اگر خاطراتى از ایشان دارید عنوان بفرمایید.
بسم الله الرحمن الرحیم. نخستین آشنایى من با مرحوم دکتر شریعتى مربوط مى شود به سال ۱۳۴۹. در تابستان آن سال در مشهد با آقاى خامنه اى و مرحوم دکتر شریعتى و بعضى از آقایان چند جلسه داشتیم و پیرامون مسائل و نیاز‌ها صحبت کردیم. در همان مواقع عده اى از افراد علاقه مند به تنظیم مواضع فکرى اسلامى جلساتى داشتند و خلاصه کارشان را در مجموعه اى تنظیم کرده بودند. در آن مجالسى که داشتیم گاهى هم پیرامون دین بحث و صحبت مى شد؛ ولى به طور عمده با دکتر پیرامون حرکت اسلامى و جنبش اسلامى و نیازهاى آن در شرایطى که جنبش در آن موقع داشت و همچنین آینده جنبش گفت وگو مى کردیم. به هر حال جلسات خوب و سودمندى بود. از آن به بعد باز جلسات گفت وگو و بحث داشتیم. مخصوصاً زمانى که دکتر به تهران آمدند گاهى فرصتهایى براى تبادل نظر و گفت وگو پیش مى آمد.
نظرتان را در مورد طرز تفکر و عقاید دکتر شریعتى بیان بفرمایید.
این سؤال مکرر گفته شده و جواب آن نیز مکرراً بیان شده است. حالا هم همان جواب را می گویم.
مرحوم دکتر شریعتى یک قریحه سرشار و یک اندیشه پویا و جستجوگر و یک اندیشه ناآرام بود؛ اندیشه اى که همواره در پى فهمیدن و شناختن بود. مایه هاى اصلى این اندیشه، یکى معارف اسلامى بود که دکتر در خانه پدرشان و در شهر مشهد با آنها آشنا شده بود) آشنایى بیش از یک جوان معمولى و در سطحى بالا‌تر (و مطالعاتى که در زمینه ادبیات و جامعه شناسى در رابطه با فرهنگ غربى و اروپایى داشت.
خصوصیت دکتر این بود که هویت و اصالت خود را در این مطالعات گم نکرده و دچار از خود بیگانگى نگشته بود. پیدا بود که در طول سالها مطالعه و تحصیل در زمینه جامعه شناسى و معارف غربى، شیفته و دلباخته مطلق فرهنگ غربى نشده بود، بلکه اصالت فرهنگ غنى اسلام همواره براى او جاذبه نیرومند داشت. همین امتیاز سبب شده بود که دکتر بتواند با حفظ خویشتن خویش و هویت خود، در یک سیر و سلوک فکرى و معرفتى، گامهاى بلندى به جلو بردارد و نتایج جالب و زیبا و ارزندهاى را به دست آورد.
یک استعداد سرشار و قریحه دانا، در چنین حرکت و پویش سازنده اى، خودبهخود درباره مسائل مختلف نظر مى دهد و چه بسا نظراتش در مورد یک مسئله اى در زمانهاى مختلف، گوناگون مى شود. نخستین چیزى که از این بابت در ذهنم مانده مطلبى است که دکتر در کتاب یاد و یادآوران بیان این است که چگونه دکتر شریعتى در یک سال که به حج مشرف مى شود و در مراسم حج مى بیند عده اى از حجاج شیعه در عرفات و مواقف دیگر حج، بیاد امام حسین هستند، زیارت وارث مى خوانند، زیارت عاشورا مى خوانند، در برخورد با این جریان اول بار این مطلب به ذهنش مى آید که آیا اینجا در این کنگره عمومى مسلمانان جهان، بجاست که شیعه، آن آهنگ و آرمان ویژه خودش، یعنى حسینى بودن را مطرح مى کند؟ آیا بهتر نیست که در آنجا، شیعه مثل دیگر مسلمانان همان دعا‌ها و دیگر مناسک عمومى اسلام را بجاى آورند؟ سال بعد وقتى دوباره به حج مشرف مى شود و همین مناظر را مىبیند یکمرتبه متوجه مى شود که عجب! حقیقت این است که مراسم پرشکوه حج، یک ظاهر و جسم است که باطن و روح آن در حسینى اندیشیدن و حسینى زیستن است. بنابراین، توجه به امام حسین، به هر صورت، در مواقف مختلف حج یعنى توجه به روح این مناسک و عبادت بزرگ و در پیوند همه عبادتها ولایت و امامت. ذهنش متوجه این مى شود که اگر حج، این مراسم بزرگ و باشکوه در خدمت خلافت اموى و عباسى و زمامداران طاغوتى قرار گیرد حقى است که باطل از آن بهره بردارى مى کند؛ اما اگر همین مناسک حج در راستاى امامت حسین و حسینیان قرار گیرد، آنوقت حقى است که یک حق پرشکوهتر با آن همراه است. بنابراین، به نظرش مى آید که بسیار به جاست که در همان جا، در همان مواقف، دلها متوجه کربلاى امام حسین باشد و زیارتهاى مربوط به امام حسین خوانده شود – که در آن زیارتها از شهادت و امامت حسینى یاد شود و دل و جان و ضمیر حجگزاران با روح حج، که امامت حسینى باشد، تجدید عهد کند. یعنى سال قبل به نظرش مى رسد که این کار نابجاست، در سال بعد به نظرش مى رسد که نه تنها بجاست بلکه ضرورت حفظ محتواى راستین حج است. در این رابطه است که یک سخنرانى ایراد مى کند که به صورت این کتاب منتشر مى شود؛ یعنى چگونه باید همیشه به یاد حسین و حسینیان بود.
یک اندیشه پویا و جستجوگر همیشه از این گردشها و چرخشهاى صد و هشتاد درجهاى دارد و دکتر شریعتى در رابطه با مسائل بسیارى یک چنین اندیشه اى داشت. خودش درباره مارکس مى گفت که وقتى مىگویید مارکس چه گفت، بگویید مارکس در چه سالى: مارکس در زمانى که مانیفست را مى نوشت (۱۸۴۸)، یا مارکس سال ۱۸۷۰، یا بعد. بنابراین، در ذهن و اندیشه اش توجه داشته که براى انسانهاى جستجوگر در رابطه با مسائل مختلف در طول زمان نظرات مختلف پیدا مى شود. حالا او از مارکس سخن گفته، من مى خواهم بگویم که در تاریخ فقه‌مان، فقهاى برجستهاى داریم که آنها نیز داراى ذهن نقاد، قریحه اى سرشار و اندیشه اى پویا بوده اند.
علامه حلّى و شیخ طوسى دو فقیه معروف هستند و هر دو داراى کتابهاى فراوان. ما مىبینیم که در مورد یک مسئله فقهى، علامه حلى در کتابهاى مختلف، فتاوى گوناگون دارد. یعنى اندیشه اش پویاست. و عجیب این است که او گاهى در یک کتاب فقهى مسئله اى را برحسب نیاز در دو جا مطرح کرده؛ یک بار در آغاز کتاب و یک بار در پایان آن، و تا کتاب را به آخر نرسانده داراى یک برداشت جدید مى شده و درباره همان مسئله در پایان کتاب، در اواخر کتاب، یک فتواى جدید مى دهد. این ویژگى اندیشه هاى پویا و پرتوان است، و دکتر اندیشه اى پویا و پرتوان داشت.
آنچه مى توانم در رابطه با دکتر بگویم دو نکته است: یکى اینکه بر حسب برخوردهایى که داشتیم و تاحدى که شنیده و یا نوشتههایش را خوانده ام، دکتر همواره رو به اصالت اسلامى پیش مى رفت؛ یعنى هر چه جلو مى رفت به اصالت اسلامى نزدیکتر مى شد. دوم اینکه، برعکس آنچه گاهى درباره او گفته مى شد که آدمى است که حرف دیگران را نمىپذیرد، او حرفهاى مستند و منطقى افرادى را که صاحبنظر بودند مى شنید و گوش مى داد و مى پذیرفت، به شرط آنکه آن طرف در آن سطح و در آن حد از قدرت فکرى و قدرت تحلیل باشد که بتواند مشکلى را براى او بگشاید و مطلبى را برایش باز کند.
نظر روحانیت مبارز از دیرباز نسبت به دکتر شریعتى چه بوده است؟
نظر روحانیون در مورد دکتر چند دسته بود: یک دسته کسانى که دکتر را به عنوان یک تحصیلکرده و روشنفکر در خط دفاع از اسلام مى دانستند و او را ارج مى نهادند و کار او را خدمت مى دانستند. دسته دیگر کسانى که به دلیل اشتباهات قابل ملاحظه اى که در برداشتهاى اسلامى دکتر بود، در عین آنکه کار او را ارج مى نهادند، سخت انتقاد مى کردند؛ اما انتقادى منصفانه و سازنده. یک دسته هم کسانى بودند که چون از دور با دکتر برخورد مى کردند نسبت به او آن بینش گروه اول و دوم را نداشتند؛ به طورى که در روحانیون مبارز نیز در رابطه با دکتر برداشتهاى گوناگون وجود داشت.
ویژگىهاى دکتر شریعتى در چه چیزهایى بود؟
دکتر مردى سختکوش، پرتلاش، پرکار و پراحساس بود. او یک انسان براستى هنرمند بود، و این جنبه هنرى، در قلمش و نوشتههایش بخوبى مشهود است. او یک اندیشه پرجهش بود و این جهشها بخوبى در نوشتهها و گفتارش مشهود است. براستى علاقهمند بود به اینکه دور از تأثیر فرهنگ غرب و شرق، در سرزمین ما یک جنبش و انقلاب اصیل در پرتو اسلام و براساس تعالیم اسلام بوجود بیاید و به این کار سخت عشق مى ورزید و علاقه داشت. او به نسل جوان بسیار بها مى داد و با رنج و درد نسل جوان خوب آشنا بود و مى توانست بیانگر آرمانها و آرزو‌ها و رنجها و درد‌ها باشد. به هر حال او یک سرمایه ارزنده بود. البته، همانطور که گفتم، دکتر یک پوینده و جوینده بود که در راه پویش و جویایىاش، در برداشتهاى اسلامى و اجتماعى اش، در مواردى اشتباهات قابل ملاحظهاى داشت و لازم است در رابطه با خواندن آثار دکتر به این نکات توجه شود.
نقش دکتر على شریعتى در انقلاب اسلامى چه بود؟
دکتر در طول چند سال حساس، هیجان مؤثرى در جو اسلامى و انقلاب اسلامى بهوجود آورد، و در جذب نیروهاى جوان درسخوانده و پرشور و پراحساس به سوى اسلام اصیل نقش سازندهاى داشت و دلهاى زیادى را با انقلاب اسلامى همراه کرد. این انقلاب و جامعه باید قدردان این نقش مؤثر باشد.
به عنوان آخرین سؤال، بفرمایید که در آن زمان نظر مجاهدین خلق درباره دکتر شریعتى چه بود؟
آن موقعها جوانهایى که با مجاهدین ارتباط داشتند مکرر مىآمدند و از کار حسینیه ارشاد و افکار دکتر شریعتى انتقاد مىکردند و مىگفتند که این جریانى است که مخالفین انقلاب اسلامى بهوجود آوردهاند تا از گرایش جوانها به انقلاب و قیام مسلحانه – که تز مجاهدین و فدائیان خلق بود – جلوگیرى کنند و بکاهند. بنابراین، از نظر اصولشان و برطبق نظراتشان نسبت به کار دکتر و آن برنامهها نظر مخالف داشتند. آنها دکتر را یک نوع حرکت انحرافى تلقى مىکردند. این آن مقدار بود که جوانهایى از آنها که پیش ما مىآمدند، اظهار مى کردند.
Sorry. No data so far.