سرسبزی و کوچه‌های تنگ و باریک شمال شهر را که پشت سر می‌گذاریم، در گوشه یک کوچه باریک در محله «دروس»، تابلوی کوچکی از بیمارستان روانپزشکی «صدر» دیده می‌شود. کمی جلو‌تر که می‌رویم، مردمانی با لباس‌هایی سراسر سبز کمرنگ رخ می‌نماید؛ مردانی که دلشان پر درد است و دهانشان به گلایه کمتر باز می‌شود.
اینجا بیمارستان روانپزشکی صدر است که به گفته میرابی ـ مدیر مجموعه ـ متعلق به جانبازان اعصاب و روان است و خدمات آن در حد کشوری است.
او می‌گوید: سالانه هزار نفر در این بیمارستان بستری می‌شود، اما نظام مجموعه چرخشی است و بالغ بر ۷ تا ۸ هزار ویزیت در طول سال انجام می‌دهد و نهایتا هر فرد بین ۱۲ تا ۱۳ روز بستری شده و بعد از تشخیص مشکلات و کنترل وضعیت عمومی‌اش یا به چرخه اجتماعی باز می‌گردد و یا در آسایشگاه بستری می‌شود.
میرابی معتقد است: قشر جانبازان اعصاب و روان یکی از عزیز‌ترین و مهجور‌ترین بخش از جامعه جانبازان محسوب می‌شوند که باید به آن‌ها توجه بیشتری شود، در حالیکه نگاه کلان و کشوری به چنین مجموعه‌ای ضعیف است.
مدیر این مجموعه ادامه داد: اگر این مملکت امروز وضعیتی مشابه عراق و افغانستان ندارد، تنها به یمن حضور تک تک آدم‌هایی است که شما در اینجا می‌بینید. به همین علت است که معتقدیم خانه اول ملت اینجاست و اگر چنین جایی نبود خانه دومی به نام مجلس وجود نداشت، در حالی که نگاه دومی به اولی کمرنگ است اما نگاه اولی به دومی بسیار زیبا و قشنگ است.
حبیب ایل‌بیگی -مدیر روابط عمومی حوزه هنری – نیز در حاشیه این دیدار گفت: بسیاری از دوستان هنرمند و نویسنده‌ای که امروز برای دیدار از این مجموعه آمده‌اند قطعا نمونه‌هایی از جانبازان را در خانه‌هایشان و یا محیط اطرافشان دارند و به خوبی با این فضا آشنا هستند، چه بسا که جانبازان و ایثارگران همواره در زندگی هنرمندان حضور داشته‌اند و این دیدار نیز زمینه بهتری فراهم می‌کند تا این حضور پررنگ‌تر شود.
تک تک اتاق‌ها را که با تخت‌هایی پوشیده شده و بر روی هر کدام جانبازی ساکت نشسته، پشت سر می‌گذاریم. هنرمندان با شاخه گلی و بسته کتابی از جانبازان پذیرایی می‌کنند. آن‌ها نیز تنها نگاه به لبخند می‌گشایند و برای این توجه قدردانند. هر کدام از آن‌ها که بهتر سخن می‌گوید بار‌ها و بار‌ها از حاضران تشکر می‌کند.
یکی شعر می‌خواند و از گوشه‌ای دیگری از سالن نوای «مرغ سحر» شنیده می‌شود که جانبازان را دمی آرام می‌کند.
میرابی می‌گوید: اینجا بیمارستان و نه آسایشگاه است و هر کدام از این افراد بعد از آنکه کنترل می‌شوند و وضعیتشان مورد بررسی قرار می‌گیرد باید به چرخه اجتماعی باز گردند و در محیط خانواده و جامعه زندگی را ادامه دهند، اما اگر حالشان بد شد باز هم به اینجا باز می‌گردند. در عین حال هیچ وقت دارو‌هایشان نباید قطع شود.
او همچنین درباره برپایی کارگاه‌های هنری برای جانبازان بستری در این مجموعه گفت: بخشی با عنوان کاردرمانی طراحی شده است که کلاس‌های نقاشی، صنایع دستی و… دارد، اما در کنار آن وظیفه داریم تا این شوق و رغبت را برای این افراد ایجاد کنیم تا به سمت این کارگاه‌ها هدایت شوند زیرا اگر به میل خودشان باشد دوست ندارند از این محیط بسته پا فرا‌تر بگذارند.
میرابی اضافه کرد: ما وظیفه داریم انگیزه را در این افراد ایجاد کنیم و قطعا حضور در چنین کارگاه‌های برای آن‌ها تاثیر دارد، همان طور که برای ما و فرزندانمان نیز حضور در محیط هنری تاثیرگذار است و باعث می‌شود جریان فکریمان را به سمت دیدگاه‌های مثبت سوق دهیم و زمان منفی را از آن‌ها بگیریم.
دیدن‌ها که تمام می‌شود، وقت رفتن است و تک و توک جانبازی که در حیاط ایستاده‌اند بار‌ها و بار‌ها تشکر می‌کنند و ما به مسیر اول خود باز می‌گردیم….
Sorry. No data so far.