خوابگاه و مشکلات آن، از مسائلی است که همواره گریبان‌گیر مسئولین دانشگاه‌های کشور است. دانشگاه سمنان نیز، با توجه به جمعیت بالای دانشجویان غیر بومی، انت‌ها و ابتدای هر سال تحصیلی با مسائل عدیده‌ای روبروست.
ماجرای مشکلات خوابگاه دانشگاه سمنان از سال ۸۴ و افزایش ظرفیت دانشگاه‌ها شروع شد. در این سال که در دفترچه آزمون حرفی از میزان تعهد خوابگاهی نشده بود درگیری‌های دانشجویان و مسئولین در خوابگاه‌ها به اوج رسید و این خود سبب شد تا مسئولین مجبور به دادن ۴سال خوابگاه به ورودی‌های سال ۸۵ شدند.
دانشگاه سمنان، از سال ۸۶ به بعد در دفترچه کنکور هر ساله تعهد یکسال خوابگاه را می‌دهد. و این را برای ورودی‌های ۸۶ و ۸۷ عملی کرد اما با تاسیس دو بلوک در خوابگاه آقایان و خانم‌ها که از هدایای سفر رهبری و سفرهای استانی دولت بود دانشگاه تعهد خود را نسبت به دانشجویان افزایش داد و برای خانم‌ها تقریبا تمام ۴ سال و برای آقایان دو ترم اول و دو ترم آخر را در نظر گرفت. دانشجویان ورودی ۸۸ نیز که سال آتی، آخرین سال تحصیلی آنهاست دل به این وعده و وعید‌ها بسته بودند که با سنت شکنی چند دوباره دانشگاه روبرو شدند:
دانشگاه سمنان تا ۳۱ خرداد هیچ خبری درباره وضعیت خوابگاه‌ها در سال آینده نداد و عده‌ای از دانشجویان سال آخر، با تصور پایبندی دانشگاه به وعده‌های خود به خانه‌هایشان رفتند؛ اما در نیمه شب ۳۱ خرداد اطلاعیهٔ واگذاری خوابگاه منتشر شد و متذکر شده بود که صرفا به دانشجویان جدیدالورود و تمام دانشجویان دکترا خوابگاه تعلق می‌گیرد و لاغیر!
این خبر موج جدیدی از نگرانی را بین دانشجویان سال آخر ایجاد کرد. این اقدام دانشگاه در حالی صورت گرفت که برخی از دانشجویان قبل از انتشار اطلاعیه به خانه‌هایشان رفته بودند و عده‌ای نیز تا روز ۳۱ خرداد اقدام به فروش وسایل خانه‌های اجاره‌ای خود (به امید تعلق خوابگاه در سال بعد) کرده بودند.
اما سوال اینجاست کدام محدودیت باعث شده تا دانشگاه سمنان، یک شبه (!)، چنین تصمیمی اتخاذ کند و مشکلات زیر را نادیده بگیرند!؟
افزایش بی‌رویه ظرفیت دانشگاه در چند سال گذشته که بصورت اجباری از سوی وزارت خانه بر دانشگاه تحمیل می‌شود چه در مقطع کار‌شناسی و چه در سطح تحصیلات تکمیلی باعث فشار بر باقی دانشجویان شده است و همچنان که بر کمیت دانشجویان افزوده می‌شود با توجه به محدود بودن امکانات آموزشی از کیفیت کاسته می‌شود، چه آنکه در سال ۸۸ حتی خبر از برقراری کلاس‌های درسی در آلاچیق‌های دانشگاه شنیده می‌شد.
با توجه به تاثیر عمیق دانشگاه در شهرهای کوچک و انتقال فرهنگ تهرانیزهِ کلان شهر‌ها برای شهر، آفت‌های جبران ناپذیری را برای شهر برجای می‌گذارد و از طرف راهی شدن اجباری این تعداد دانشجو (ورودی‌های سه سال تحصیلی!) به خانه‌های شهر به خطر افتادن سلامت اخلاقی دانشجویان به تبع اسکان در خانه‌های شهری که حتی آمار این مشکلات را چند برابر افزایش داده است و همچنین هزینه‌های ناشی از اجاره خانه و… و اتلاف وقت دانشجویان و بلاتکلیفی دانشجویانی که امسال قصد شرکت در آزمون ارشد را دارند همه معظلاتی است که بواسطه همین تصمیم دانشگاه بر دانشجویان و اهالی شهر سمنان وارد می‌شود.
نکته دیگر در این تصمیم مسئولین اینجاست که دانشجویان دکترا و جدیدالورود‌ها، در مجموع چه تعداد هستند که دانشگاه به صورت اتفاقی (!) توانایی اسکان باقی دانشجو‌ها را ندارد؟ آیا دانشگاه سمنان دوباره با افزایش ظرفیت خارج از توان مواجه خواهد بود؟ و چرا این دانشگاه، زود‌تر این خبر را اعلام نکرد تا عدهٔ کثیری از دانشجویانش در بلاتکلیفی به سر نبرند و اوقات فراغت خود را با دغدغهٔ وضعیتِ اسکانِ سال بعدِ خود، سپری نکنند.
Sorry. No data so far.