تین سین، رئیس جمهور میانمار می‌گوید که مسلمانان روهینگیا باید از این کشور اخراج و به اردوگاه‌های پناهندگان سازمان ملل منتقل شوند. این ژنرال پیشین میانمار روز پنج شنبه (۲۲ تیر، ۱۲ ژوئیه) گفت که «تنها راه حل» انتقال نزدیک به یک میلیون مسلمان روهینگیا، یکی از اقلیت‌هایی که بیشترین آزار را در جهان می‌بینند، به اردوگاه‌هایی است که از سوی کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل اداره می‌شود.
سازمان ملل می‌گوید که دهه‌ها تبعیض روهینگیا‌ها را بی‌وطن کرده است و میانمار محدودیت‌هایی را درباره تحرک آنان اعمال می‌کند و همچنین حق آن‌ها برای برخورداری از زمین، تحصیل و خدمات عمومی را گرفته است.
در همین راستا، شبکه پرس تی وی مصاحبه‌ای را با غلام تقی بنگاش، استاد موسسه علوم و فن آوری شهید ذوالفقار علی بوتو از اسلام آباد انجام داده است که در ادامه متن برگردان این گفت‌و‌گو را می‌خوانید.
شاید شما بتوانید تاریخچه‌ای از این مسلمانان در اختیار ما قرار دهید. مسلمان روهینگایا چه کسانی هستند؟ و اینکه می‌توانید درباره گذشته آن‌ها و اینکه چرا اکنون به حاشیه رانده شده‌اند اطلاعاتی در اختیار ما بگذارید؟
بله. از دیدگاه تاریخی، آن‌ها متعلق به سه کشور متفاوت هستند. برخی از آن‌ها از چین، برخی از آن‌ها از زمان‌های بسیار گذشته از بنگلادش و برخی دیگر نیز از کشور دیگری مهاجرت کردند که در گذشته‌های دور وجود داشت.
اکنون همان گونه که می‌بینید آن‌ها در حال حذف شدن هستند. پاکسازی این قوم به طور قطع یک تراژدی بین المللی است. این روند در ۳۰ سال گذشته ادامه داشته است اما هیچ کس از آن اطلاعی ندارد. این مسلمانان پیش‌تر هم مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفتند اما اکنون این آزار و اذ یت‌ها بسیار بیشتر شده است.
اکنون مشکل این است که دولت می‌گوید که این مردم به میانمار تعلق ندارند. این مساله چیزی است که قابل پذیرش نیست. این یک تراژدی بین المللی است. این مردم به میانمار و بنگلادش تعلق دارند.
آن‌ها می‌گویند که بنگلادشی هستند؛ این کاملا نادرست است. بخشی از آن‌ها بنگلادشی هستند که در معنای واقعی بنگلادشی نیستند و هنگامی به تاریخ پیش از استقلال میانمار در سال ۱۹۴۸ مراجعه کنیم در می‌یابیم که این افراد در اصل پاکستانی هستند.
این کاملا نادرست است که گفته شود آن‌ها خارجی هستند و باید از کشور اخراج شوند. این یک پاکسازی قومی است و دولت میانمار به یک معنا خوش شانس است که جهان اسلام و اکثریت مسلمان در سراسر جهان از این تراژدی آگاه نیستند.
به عنوان نمونه، ما در پاکستان همیشه به سنت‌های بودایی در کشور احترام گذاشیتم و آن را همانند گنج گرامی داشتیم. درست در اطراف اسلام آباد ما منطقه‌ای داریم که تمدن بودیسم در آنجا وجود دارد و همه بودایی‌ها در پاکستان و هر جای دیگر مورد احترام هستند. بودائیان سراسر جهان به این مکان می‌آیند.
اما این خیلی عجیب است. برای من که می‌دانم به لحاظ تاریخی بودایی‌ها افراد بسیار صلح جو، آرام بودند و بیشتر تاریخ آنان بدون خشونت بوده است یک تناقض است. در واقع این اقدام میانمار شوک بزرگی است. این یک فاجعه است.
دولت و حتی خانم آنگ سان سوچی، برنده جایزه صلح نوبل در برابر مشکلات این گروه اقلیت در میانمار سکوت اختیار کرده‌اند. این امر پذیرفتی نیست. هر چه مسلمانان بیشتری در جهان از این موضوع آگاه شوند، مشکلات بیشتری برای دولت میانمار ایجاد خواهد شد.
پرسش این است که چرا چنین برخوردی با این مسلمانان می‌شود؟ چرا این رفتار مدت‌های زیادی ادامه دارد؟ و به عنوان نمونه چرا سازمان ملل آن‌ها را نپدیرفته است؟ آیا این وظیفه آن‌ها نیست؟ آیا عجیب نیست که سازمان ملل نمی‌خواهد به این آوارگان کمک کند و در جای دیگر به آن‌ها سرپناه بدهد؟
ببینید، مشکل این است که جنوب شرقی آسیا در نقشه اقتصادی امریکا در حال کم رنگ شدن است. در واقع امریکایی‌ها می‌خواهند میانمار و دیگر کشورهای جنوب شرقی آسیا همچون ویتنام، کامبوج و لائوس را ترغیب کنند که رابطه خوبی با جمهوری خلق چین نداشته باشند. این بخشی از مشکل است.
به تازگی وزارت خارجه امریکا تحریم‌های میانمار را لغو کرده است. در حالی که امریکا باید تحریم‌های علیه میانمار را بیشتر کند تا این مشکل حل وفصل شود، در صورتی که چنین کاری انجام نمی‌دهد.
امریکایی‌ها می‌خواهند پیوندهای نظامی بهتری با دولت میانمار داشته باشند که جامعه بین المللی روزنامه نگاران از جمله رسانه شما به خوبی می‌دانند که این دولت پس از برگزاری انتخاباتی ناعادلانه به روی کار آمد.
البته مشکلات داخلی وجود دارد و سایر مشکلاتی که به این وضعیت کمک می‌کنند از جمله اینکه سیستم کهنه است، نظام بانک داری بسیار قدیمی است و همچنین مشکلات جامعه کارگری و انزوای اقتصادی وجود دارد. همه این مسائل به گرفتاری جوامع مختلف در میانمار همچون بودایی‌ها و مسلمانان کمک کرده است. اما این به معنای آن نیست که باید در برابر مخمصه این نوع پاکسازی قومی سکوت کرد.
اما شرایط اکنون در میانمار این گونه است که روزنامه نگاران نه آن طور که انتظار می‌رود، ولی می‌توانند بنویسند، هر چند که مجازات می‌شوند و پرونده‌هایی در دادگاه علیه آن‌ها تشکیل می‌شود. اما با این وجود، وضعیت برای جامعه روزنامه نگاران در میانمار بهتر است.
آنچه که می‌توانم پیش بینی کنم این است که در روزهای آتی مسلمانان بیشتری در سراسر جهان از این مساله آگاه خواهند و شرایط بسیار جدی‌تر می‌شود.
اگر مردم ما در پاکستان از این موضوع مطلع شوند، در میانمار مشکلاتی ایجاد خواهد شد، زیرا این چیزی نیست که ما می‌خواهیم.
Sorry. No data so far.