تریبون مستضعفین- محمدحمزه قدیری‌نژادیان
مردم جامعه‌ی اسلامی همانند یک پیکر و یک بدن اند. وقتی درد و ناراحتی‌ای یکی از اعضای بدن را بگیرد دیگر اعضاء نیز ناآسوده می‌شوند و نمی‌توانند در آرامش باشند. از آنجایی که رابطه‌ی بین افراد جامعه‌ی اسلامی رابطه‌ای برپایه‌ی ایمان تعریف شده‌است، لذا قانون اصلی حاکم بر روابط انسان‌ها در این جامعه نیز بر اساس اصل متعالی برادری می‌باشد. تفاوت مهم جامعه‌ی اسلامی با جوامع بی خدا و غربی همین است و لایه‌های عمیق‌تر این موضوع را در مسائل بنیانی‌تر همچون نگاه به انسان و جامعه می‌توان جست.
شهید مطهری (رحمة الله علیه) در مقاله‌ای با عنوان «روح اجتماعی مؤمن» مثالی زیبا از سیره‌ی امام صادق علیه السلام نقل می کنند: سالی در مدینه خشکسالی پیدا شد؛ امام صادق علیه السلام از ناظر خرج منزل خود پرسید: امسال ما در خانه چه داریم؟ او گفت: جای نگرانی نیست، به قدر آنکه تا آخر سال ما را کفایت کند مَنِ گندم تهیه و ذخیره کرده‌ام. امام فرمود: فعلاً وضع مردم چطور است؟ گفت: سخت است؛ مردم معمولاً نان روزانه خود را روز به روز از دکان نانوایی تهیه می‌کنند و به واسطه کمیابی گندم نان معمولی مردم نیمی گندم و نیمی جو است. امام فرمود: برو هرچه گندم در خانه ما هست به مردم بفروش. او گفت: این کار صلاح نیست، زیرا دیگر برای ما میسر نخواهد شد گندم بخریم. امام فرمود: مانعی ندارد؛ همه‌ی این‌ها را بفروش، بعد ما هم مانند دیگران روزانه از نانوایی‌ها از همان نانی که نیمی گندم و نیمی جو است می‌خریم و مصرف می‌کنیم؛ هرچند برای من مقدور است که تمام سال خودم و کسانم گندم خالص مصرف کنیم ولی من دوست دارم با سایر مسلمانان شریک و همدرد باشم.
اگر جامعه‌ی اسلامی دچار خشکسالی بشود، حتی آن‌هایی که می‌توانند در این اوضاع گلیم خود را از آب بیرون بکشند نیز براساس سیره‌ی امام صادق علیه السلام موظفند به تکلیف انسانی و اسلامی خود عمل کنند و از شرایط ویژه‌ای بهره مند نباشند و همانند دیگران زندگی کنند.
اگر بخواهیم به زمانه‌ی خود بیاییم و این سیره را اجرایی نماییم، تکلیف برای خیلی از رفتارهای متمولانه در شرایط بد اقتصادی و بروز پدیده‌ی گرانی و تورم روشن است. شاخص‌های تورم حکایت از رنج مضاعف مردم متوسط و خصوصاً فقیر و کم درآمد می‌کند. در این شرایط نگران کننده مردم جامعه‌ی اسلامی نمی‌توانند نسبت به یکدیگر بی مسئولیت باشند و برای کمک رسانی و امداد رسانی به محرومین فکری نکنند. اگر در این شرایط خاص کسی به فکر رفاه‌های آنچنانی و سفرها و مهمانی‌های آنچنانی خود، بدون توجه به مردم تحت فشار باشد، مسلماً به وظیفه‌ی انسانی و اسلامی خود عمل نکرده‌است.
همین طور مسئولین در نظام اسلامی وظیفه‌ی بزرگتری نسبت به دیگران دارند چراکه مسئولین نظام اسلامی مسئول فراهم سازی شرایط سعادت دین و دنیای مردم جامعه خود هستند و از آنها در این زمینه بازخواست خواهد شد. باید دردها را بشناسند و علاوه بر اینکه به یاری رسانی به مردم می شتابند باید زندگی خود را همسان با ضعیف ترین مردم قرار دهند.
مسئولینی که این شرایط را درک کنند برای خدمت رسانی به مردم و برداشتن باری از دوششان نباید شب و روز بشناسند و این تکاپو و تلاش را مردم باید حس کنند تا کمی از بار روانی ایجاد شده‌ی ناشی از تورم رها شوند. علاوه بر این، نکته‌ی بسیار مهم دیگر سطح زندگی خود مسئولین است. مردم نباید احساس کنند تورم فقط برای خودشان است و تنها کارمندان و کارگران و تولیدکنندگان جزء با آن درگیر هستند و از آن رنج می‌برند بلکه باید ببینند مسئولین نیز به احترام آنها از حقوق مسلم خود و سطح زندگی‌ای که می‌توانند بصورت مشروع فراهم کنند، دست می‌کشند و به زندگی معمولی و پایین‌تر از آن روی می می آورند. اما این موضوع در میان بعضی مسئولین بصورتی واژگون فهم شده‌است.
این جملات را بخوانید:
«مبلغ يك ميليون تومان هم بابت هزينه‌هاي دفا‌تر براي نمايندگان در نظر گرفته شده و با اين حساب، كل دريافتي كه ماهانه به نمايندگان مجلس پرداخت مي‌شود، 3.5 میلیون تومان است… هيأت رئيسه اعلام كرده است كه نمايندگان مي‌توانند صرفا يا ۱۴۰ ميليون تومان خانه رهن كنند و يا اين‌كه با ماهي سه ميليون تومان آن را كرايه كنند… اين مبلغ با در نظر گرفتن اجاره بها در تهران و ميهماناني كه از شهرستان داريم، پاسخگوي دخل و خرج نيست، در همين خيابان ايران كه نزديكي مجلس هم هست، نمي‌شود با اين مبلغ خانه رهن كرد… وام ۳۰ تا ۳۵ میلیونی است که آن هم باید اقساطی به مجلس بازگردانده شود… در ادوار گذشته، شرایط بسیار مناسب بود و تسهیلات خوبی برای نمایندگان داده می‌شد؛ اما متأسفانه در این دوره و با وجود آن که بیشتر نماینده‌ها هزینه‌های تبلیغاتی سنگینی را متقبل شده و در زمینه تأمین هزینه‌ها به مشکل برخورده‌اند، منابع خاصی برای آنها تخصیص نیافته و این موضوع، مشکلاتی را برای نمایندگان پدید آورده است.»
اشتباه نکنید این‌ها صحبت های یکی از کارخانه داران و سرمایه داران نیست، بلکه اظهارات یکی از نمایندگان تازه ورودِ مجلس نهم بود.(+)
اظهارات عجیب آقای نماینده‌ی تازه ورود به مجلس از ابعاد مختلف قابل بررسی است ولی اگر در میان گرفتاری‌های مردم و کسانی که برای تهیه‌ی اقلام اساسی خود و رفاه طبیعی خانواده‌ی خود دچار مشکلات عدیده هستند و با این حال با هزار و یک امید و دلخوشی سر صندوق‌های رأی رفته‌اند تا نماینده‌ای برگزینند و او را وکیل مشکلات خود کرده‌اند، چنین جملاتی به گوششان برسد، فشارهای اقتصادی ممکن است چه بلایی سر آنها بیاورد؟ باید به مسئولین ناآگاه هشدار بدهیم که اگر بر درد مردم مرهم نیستید،لطفا بر زخمشان نمک نزنید.
اینگونه رفتارها درحالی ازجانب بعضی مسئولین مشاهده می‌شود که رهبر معظم انقلاب بارها چنین خطراتی را به مسئولین نظام متذکر شده اند ایشان می‌فرمایند:
«كدام نقض كرامت انسانى بالاتر از اين كه انسانى، رئيس عائله‌اى، پدر خانواده‌اى، در جامعه‌اى كه در آن همه‌چيز هم هست، نتواند اوّليات زندگى فرزندان خودش را تأمين كند؟! كدام تحقير از اين بالاتر است؟! كدام نقض شخصيّت و شرف و كرامت انسانى از اين بالاتر است؟! صبح تا شب كار كند، آخرش به من يا به شما يا به آن مسؤول ديگر نامه بنويسد كه من دو ماه است به خانه‌ام گوشت نبرده‌ام! يك وقت در جامعه گوشت و ميوه نيست، من و شما هم نمى‌خوريم؛ يك وقت در جامعه امكانات رفاهى نيست، من و شما هم استفاده نمى‌كنيم؛ يك وقت ايام عيد كه مى‌شود، فرزندان من و شما هم لباس نو بر تن نمى‌كنند. در اين حالت كسى احساس سرشكستگى نمى‌كند – البلية اذا عمت طابت – اما وقتى همه چيز هست، وقتى كسانى در جامعه با استفاده از فرصتهاى نامشروع توانسته‌اند براى خودشان آلاف و الوف و زندگيهاى تجمّلى فراهم كنند، وقتى طبقاتى در جامعه هستند كه برايشان پول خرج كردن هيچ اهميتى ندارد، جمع كثيرى از مردم كه در بين آنها رزمندگان و عناصر نظامى و كارمندان دولت و معلمان و روستاييان و مردم مناطق محروم و دور و مناطق جنوب هستند، نتوانند نان و پنير بچه‌هايشان را فراهم كنند، كدام شكستن شخصيّت و شرف انسانى از اين بالاتر است؟! شما مى‌خواهيد جواب چه كسى را بدهيد؟ شما مى‌خواهيد دل چه كسى را خوش كنيد؟ شما مى‌خواهيد چه كسى از شما راضى باشد؟» بیانات در جمع نمایندگان مجلس ششم، ۷۹/۳/۲۹
با این حال امید است که بعضی مسئولین بیشتر به این موضوعات بیاندیشند و بدانند مسئولیت و مقام صرفاً امری است برای خدمت رسانی و نه فرصتی برای بهره برداری مادی و رقابت‌های غلط دنیایی.
Sorry. No data so far.