گزارش تصویری: ورزقان؛ زادگاه ستارخان

روستای زغن آباد. اگر تصویر زنده بود، غربت خرابه ها دل را می گرفت، اما حالا در دنیای تصاویر، می شود نگاه زن را دید؛ غمگین، سراسیمه، مبهوت و شاید بی تفاوت.

روستای زغن آباد، نماز عید فطر.

روستای زنگ آباد. برخی ها طعم بی خانمانی را چشیده اند، برخی طعم درد و رنج، و برخی داغ بی پدری و بی مادری… درمیان چادرهای به ظاهر مثل هم، عالَم های مختلفی است.

روستای باجاباجه. نشسته ایم روبه روی «باجاباجه» یا به تعبیر اهالی «باجاباش». جاده ی باریکِ ورودی روستا، همان مسیر ورود رهبری است در بازدید شان از اینجا.

روستای باجاباجه. زلزله با خود بُرد؛ چه بخت های سفیدی را که در انتظار وا شدن بودند، و چه بخت های برگشته را.
سـاقـی به نـور بـاده بـرافــروز جــام مـا
مطـرب بگو که کـار جهان شد به کـام ما
هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشـق
ثبت اسـت بر جـریـده ی عالــم دوام مـا

روستای باجاباجه. آنچه در آن لحظه حساس وقوع زلزله و فرار از زیر آوار، مهم جلوه نمی کند. شاید داستانزلزله آذربایجان را زین پس باید در همین کتاب تاریخ جستجو کرد.

روستای باجاباجه. در میان خرابه ها، آنچه خودنمایی می کند، تصویری از رهبر است درخانه ای نیمه ویران و خالی. «احمد»، صاحبِ خانه، از علاقه اش به صاحب این عکس می گفت. از نصب این عکس دُرست چهار ماه قبل از وقوع زلزله.

روستای چای کندی. هیئتی باشی و هر سال دهه محرم شام بدهی و حالا موقع زلزله بی تفاوت بنشینی؟! یک هیئت همه ی آنچه که برای کمک رسانی به مردم نیاز بود، راه انداختند و آوردند اینجا، تا غذای گرم دست مردم بدهند.

شهر ورزقان، میدانِ ستارخان. میدانِ اول شهر را، نماد مقاومت و ایستادگی ایران، مزّین کرده است. ستارخان، مردی است از تبار ورزقان. هرچند زلزله اخیر شهر را از اُبهت ش انداخته، اما هنوز باید به قول اهالی اش در کشاکش روزگار سراغ دلیرترین مردان را از اینجا گرفت.

شهر ورزقان. هرچند دیوارهای شهر از ریخت افتاده اند، اما هنوز بام های خانه ها فرصتی است برای پرواز کبوترانش تا آسمان.