ورزشکاران جانباز و معلول کشورمان پس از برگزاری یک مراسم بدرقه کوچک و خودمانی و در غیاب مسئولان کمیته ملی المپیک و پارالمپیک و حتی رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران راهی آوردگاه بزرگی به نام پارالمپیک لندن شدند تا افتخاری دیگر را برای مسئولان ورزش کشور رقم بزنند.
مردان و زنان بی‌ادعای جانباز و معلول کشورمان بدون اینکه از مسئولان کشور انتظارتی دست نیافتنی داشته باشند جانانه جنگیدند و از هیچ کوششی برای برافراشتن پرچم ایران دریغ نکردند.
در روزی که تیم فوتبال هفت نفره کشورمان برابر اوکراین یک بازی زیبا ارائه کرد و بازیکنان این تیم با وجود اینکه حریفی قدرتمند را در مقابل خود داشتتند با تمام وجود می‌جنگیدند، تیم ملی فوتبال کشورمان در یک بازی تدارکاتی مقابل اردن با ارائه یک عملکرد غیر قابل قبول ما را برای حضور در جام جهانی ناامید کرد.
بازیکنان میلیاردی تیم ملی فوتبال که نگرانی از آینده خود ندارند و پول‌های خود را در بخش‌های مختلف سرمایه گزاری کرده‌اند، هیچ چیزی برای ارائه کردن نداشتند اما بازیکنان معلول تیم هفت نفره که می‌دانند پس از لندن از یاد‌ها می‌روند و خودشان می‌مانند و مشکلاتی که بر سر راه‌شان دارند، چنان مقابل اوکراین بازی کردند که شکست آن‌ها از پیروزی‌های ضعیف تیم ملی نیز شیرین‌تر بود.
وزنه برداران معلول کشورمان هم در این رقابت‌ها سنگ تمام گذاشتند و هم دوش وزنه برداران سالم مانند سجاد انوشیروانی، کیانوش رستمی، نواب نصیر شلال و بهداد سلیمی افتخار آفریدند و به حق باید اعتراف کرد که شیرینی طلای سیامند رحمان و رکورد شکنی این ورزشکار کشورمان کمتر از طلای سلیمی و رضا‌زاده نبود و دل میلیون‌ها ایرانی را شاد کرد.
زهرا رنجبر، اولین بانوی ایرانی بود که توانست مدال طلای پارالمپیک را در تاریخ ایران به دست آورد و این کم افتخاری برای زنان و کشورمان نیست و او ثابت کرد که زن مسلمان ایرانی هیچ مانعی را بر سر راه خود نمی‌بیند و با اهتزاز پرچم ایران در لندن شبی خاطره انگیز را برای هموطنان خود رقم زد.
مهرداد کرمزاده نیز پس از کسب نشان نقره در رقابت‌های پرتاب دیسک کلاس F۴۲ مردان با دست ندادن به کیت می‌دلتون، همسر پرنس ویلیام در مراسم اهدای جوایز در مسابقات پارالمپیک ۲۰۱۲ به سوژه اصلی رسانه‌های بریتانیا تبدیل شد.
کسب ۱۰ مدال طلا، ۷ نقره و ۶ برنز توسط ورزشکاران جانباز و معلول کشورمان نشان می‌دهد که اگر مسئولان اندکی از توجهات خود را به این ورزشکاران معطوف کنند و تمرکز خود را به جای تامین بودجه برای باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس در سایر بخش‌های ورزش کشور قرار دهند، می‌توانیم شاهد درخشش ورزش ایران در جهان باشیم.
موفقیت ورزشکاران در المپیک و پارالمپیک بار دیگر موجی از انتقادات را به سمت فوتبالی‌ها روانه کرد که این موضوع چندان هم به مذاق این گروه از ورزشکاران سازگار نیامد و بازیکنان میلیاردی را وادار کرد که برای ساکت کردن رسانه‌ها سراغ ابزار تحریم بروند.
پیشکسوتان فوتبال نیز در این خصوص لب به اعتراض گشودند و از فوتبال دفاع کردند؛ خداداد عزیزی اولین کسی بود که به انتقادهای صورت گرفته واکنش تندی نشان داد و گفت: دوستان ناراحت نشوند اما مگر کشتی چقدر طرفدار دارد که اندازه فوتبال پول بگیرد؟ اینکه در کشتی و سایر رشته‌ها پول کمی هست، مشکل ورزش ما محسوب می‌شود نه فوتبال.
حسین فرکی است که می‌گوید: این تفکر که اگر رشته‌های دیگر پول نمی‌گیرند، پس در فوتبال هم نباید پولی به مربیان و بازیکنان داده شود، بسیار اشتباه است، امیدوارم شرایط به گونه‌ای پیش برود که در ورزش‌های دیگر هم سرمایه‌گذاری صورت بگیرد تا دچار این مقایسه‌ها نشویم.
فوتبالیست‌هایی که از انتقاد‌ها ناراحت می‌شوند آیا تا کنون نگاهی به کارنامه خود انداخته‌اند؟ چند سال است که مردم ایران در حسرت حضور در المپیک می‌سوزند اما این خواسته محقق نشده است؟
آیا این حق مردم و رسانه‌ها نیست که به جای پرداختن به شکست‌های تیم‌های ایرانی مقابل تیم‌های عربی به افتخار آفرینی ورزشکاران در المپیک و پارالمپیک بپردازند؟
چند سال است که هیچ افتخار شایان ذکر آسیایی در فوتبال کسب نکرده‌ایم و امیدمان تنها صعود به جام جهانی است؟ حال آنکه ورزشکاران معلول و جانباز کشورمان توانستند ۲۴ بار پرچم ایران را در پارالمپیک لندن و ۱۲ بار در المپیک به اهتزاز در آورند کاری که فوتبالیست‌های ایرانی مدت‌ها از انجام آن حتی در ایران هم عاجزند!
Sorry. No data so far.