مفهوم «خودی و غیرخودی» از مفاهیمی است که همواره با برداشت‌های مختلفی مواجه بوده و برخی گروه‌ها این مرزبندی راهبردی و استراتژیک را برای تسهیل ورود جریانهای ضد انقلاب به عرصه سیاسی کشور مورد هجمه قرار داده‌اند.
با توجه به اینکه مزربندی دقیق بین خودی و غیر خودی در فضای سیاسی کشور به مثابه سدی در برابر ورود فتنه‌گران به عرصه سیاسی عمل می‌کند و رهبر معظم انقلاب نیز همواره بر این نکته که این مرزبندی ناظر به گروه‌های سیاسی و نه مردم است، تاکید کرده‌اند، خبرگزاری فارس بیانات مقام معظم رهبری را درباره این موضوع مورد بازخوانی قرار می‌دهد.
مقام معظم رهبرى در خطبه‌های نماز جمعه سال ۷۸ مفهوم «خودی و غیرخودی» را تبیین کردند که مهم‌ترین محورهای آن در ذیل می‌آید:
من خطوط سیاسی را از یک منظر نگاه می‌کنم. برای من اسم‌ها اهمیت ندارند؛ برای من مغز‌ها و دل‌ها و عمل‌ها اهمیت دارند. هر کسی که به اسلام و ارزش‌ها، به امام، به مصالح ملی و به سرنوشت این کشور بیشتر علاقه نشان دهد، او برای من عزیز‌تر است؛ متعلّق به هر خطی باشد؛ متعلق به هر جماعتی باشد؛ متعلق به هر جریان سیاسی‌ای باشد. سعی کنید خودتان را با این معیار‌ها تطبیق دهید.
ملت این را از شما می‌خواهد. ملت، اسلام را می‌خواهد. ملت، حاکمیت و اقتدار اسلامی خود را می‌خواهد. به دشمن و ایادی او اعتماد نکنید. این بدحالتی است که انسان ببیند در داخل خطوط سیاسی، با خطّ مقابل خودشان خصمانه رفتار کنند؛ اما مرزهای خودشان را به روی دشمن باز بگذارند! من این را نمی‌پسندم؛ این را ملت نمی‌پسندد؛ به جرأت می‌توانم بگویم که این را خدا هم نمی‌پسندد.
همه ملت «خودی» هستند
گفته می‌شود «خودی» و «غیر خودی». حالا خودی و غیر خودی داریم یا نداریم؟ اگر بخواهیم ملت را حساب کنیم، نه؛ آحاد ملت همه خودیند. اما جریانات سیاسی، بله؛ جریان خودی داریم، جریان غیرخودی هم داریم. خودی کیست؟ خودی آن است که دلش برای اسلام می‌تپد؛ دلش برای انقلاب می‌تپد؛ به امام ارادت دارد؛ برای مردم به صورت حقیقی – نه ادّعایی – احترام قائل است.
«غیرخودی» از بیگانگان دستور می‌گیرد
غیر خودی کیست؟ غیر خودی کسی است که دستورش را از بیگانه می‌گیرد؛ دلش برای بیگانه می‌تپد؛ دلش برای برگشتن آمریکا می‌تپد. غیر خودی آن کسی است که از اوایل انقلاب در فکر ایجاد رابطه دوستانه با امریکا بود. به امام اهانت می‌کرد؛ اما برای امریکا اظهار علاقه می‌نمود! کسی به امام اهانت می‌کرد، ناراحت نمی‌شد؛ اما اگر کسی به دشمنان بیرون از مرز یا همدستان آن‌ها اهانت می‌کرد، ناراحت می‌شد!
این‌ها غریبه‌اند. اسمشان چیست، هرچه باشد؛ چه کسی هستند، به ما ربطی ندارد که حالا بخواهم در خطبه‌های نماز جمعه اسم کسی را بیاورم. هر کس این طور باشد، غریبه است و خدا کند این طوری نداشته باشیم. این به عهده دستگاههای مسؤول کشور است که حواسشان جمع باشد. دستگاههای امنیتی – وزارت اطّلاعات و وزارت کشور – نیروی انتظامی، سپاه، بسیج و بقیه، حواسشان باید جمع باشد.
اینکه بعضی از دلسوزان به برخی از مطبوعات گله دارند، از این ناحیه است، والّا هیچ‌کس با مطبوعات آزاد مخالفتی ندارد. فلسفه این انقلاب، آزادی است – آزادی بیان و آزادی فکر – اما طوری نباشد که حرف و خواست و تحلیل و جهتگیری دشمن را بر همه حرفهای دیگر مقدّم کنند؛ آن را اصل و ملاک قرار دهند. کسی که با دشمن دوست شد، دوست دیگر نمی‌تواند به او اعتماد کند.
گروه‌ها و جریانهای سیاسی با هم کنار بیایند و با هم کار کنند. بدبینی، تهمت، اهانت به یکدیگر و قهر از یکدیگر نداشته باشند. حالا می‌گویند که اختلاف مذاق سیاسی داریم! بنده خیلی نمی‌دانم که آن‌ها واقعاً چقدر مبنایی با هم اختلاف سیاسی دارند. به فرض اگر در زمینه‌های اقتصادی و سیاسی با هم اختلافی دارند – اگر اختلافشان، فقط اختلاف عاطفی نیست – خیلی خوب؛ در دایره آن اختلافات با هم رقابت کنند؛ حرفی نیست؛ اما این رقابت‌ها را به خصومت، به دشمنی و به کینه ورزی در مقابل هم نکشانند. ببینید که دشمن اینجا ایستاده است؛ ببینید که دشمن منتظر فرصت است؛ ببینید که روی جنگ جناح‌ها با یکدیگر محاسبه می‌کند.
به نظر می‌رسد در آستانه برگزاری یازدهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری، افراد و گروه‌هایی که به «غیرخودی بودن» خود نسبت به گفتمان انقلاب اسلامی کاملا آگاهی دارند، در تلاش هستند با ساده سازی و زیر سوال بردن مفهوم «خودی و غیرخودی» راهی برای بازگشت خود به عرصه سیاسی بگشایند، امری که موفقیت در آن با توجه به مواضعشان در سال ۸۸ بعید به نظر می‌رسد.
Sorry. No data so far.