محمود احمدی‌نژاد، رئیس جمهور مصمم ایران در شامگاه شنبه‌ای در اواخر سپتامبر برای هشتمین و احتمالا آخرین بار به طور رسمی به نیویورک سفر کرد. رسانه‌ها بار دیگر هر کلمه از اظهارات ضد اسرائیلی وی را مورد توجه قرار دادند و در عین حال از اینکه احمدی‌نژاد را مهره‌ای تاثیرگذار در آینده ایران خطاب کنند، اجتناب کردند. اما آنچه در پوشش رسانه‌های از قلم انداخته شد میراث احمدی‌نژاد و این نکته بود که آیا وی در آینده سیاسی ایران، یعنی زمانی پس از انتخابات ریاست جمهوری ماه ژوئن، نقشی خواهد داشت؟
احمدی‌نژاد با وجود وضعیت اقتصادی داخل کشور که به گمان برخی ناشی از تحریم‌ها و ظن عده‌ای سوء مدیریت دولت وی است، بیش از هر زمان دیگری انگیزه داشت تا از یک هفته توجه رسانه‌ای برخوردار شود. برنامه سفر وی مملو از قرار‌های مصاحبه و نشست‌هایی با گروهای صلح، معترضان به سرمایه داری و اندیشمندان و محققان بود.
نطق احمدی‌نژاد در مجمع عمومی سازمان ملل که سفر وی به نیویورک نیز به همین دلیل انجام شده بود به طور غافلگیرکننده‌ای ملایم بود. چرا که احمدی‌نژاد درک کرده بود که محتوا و لحن سخنرانی وی می‌تواند در تعریف میراث وی دست کم در داخل کشور و جهان اسلام تاثیرگذار باشد.
احمدی‌نژاد بیش از حد انتظار هر کسی توانست بر موضع بین المللی در قبال ایران تاثیرگذار باشد. هرچند وی با مخالفت‌هایی در داخل کشور مواجه است اما همچنان بر استقلال خود تاکید دارد و با تلاشی که در این زمینه انجام می‌دهد به نظر نمی‌رسد که به آرامی از سال آینده از صحنه سیاست ایران محو شود.
زمانی که احمدی‌نژاد جلسه‌ای دو ساعته و خصوصی با ۷ خبرنگار خارجی در هتل محل اقامتش برگزار کرد، کسل به نظر می‌رسید. با وجود اینکه وی در طفره رفتن از پاسخ به پرسش‌ها استاد است اما همچنان در مورد نگرش خود در خصوص نقش آفرینی در جهان سخن می‌گوید.
زمانی که از وی در خصوص میراث‌اش و آینده سیاسی پس از ترک سمت ریاست جمهوری در سال ۲۰۱۳ پرسیدم، او لبخند زد و گفت: البته که صحنه سیاسی برای مدتی طولانی مرا تنها نخواهد گذاشت. وی ادامه داد: دو سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل بود که اهمیت داشت و توجه دیگران را برانگیخت، یکی سخنرانی رئیس جمهور آمریکا و دیگری سخنرانی من در جامه رئیس جمهور ایران.
احمدی‌نژاد با اشاره به توانایی‌اش در جلب توجه مردم گفت، زمانی که برای جمعی سخنرانی می‌کنم، مردم احساس می‌کنند که خودشان در حال سخن گفتن هستند.
رئیس جمهور ایران گفت: مهم نیست که رسانه‌های آمریکا چه می‌گویند اما تا کنون من همه چیز را از هیتلر گرفته تا کشتار جمعی در رسانه‌های شما مطرح کرده‌ام و از شما می‌پرسم که در حال حاضر مشهور‌ترین رهبر در جهان کیست؟ اشاره‌ای که وضوح به خود احمدی‌نژاد بود.
وی در مورد تحریم‌های اعمالی علیه صادرات نفت ایران نیز گفت: از زمانی که تحریم‌ها اعمال شده‌اند تعداد قرارداد‌های نفتی ایران افزایش یافته و ایران ۲۵ تانکر نفتی خریداری کرده تا این قرارداد‌ها را پاسخگو باشد. وی ادامه داد: وضعیت اقتصادی ما به آن اندازه که شما گمان می‌کنید سخت نیست و راه‌هایی برای صادرات بیش از ۸۰۰ هزار بشکه نفت در روز نیز کشف شده است. این در حالی است که ایران پیش از اعمال تحریم‌ها روزانه ۲ میلیون و ۵۰۰ هزار بشکه نفت صادر می‌کرد.
زمانی که خاطره سفرهای احمدی‌نژاد به سازمان ملل در ذهن‌ها کمرنگ شود، مساله پیش روی جامعه ایران این است که رئیس جمهور بعدی چه کسی خواهد بود و آیا او هم شبیه احمدی‌نژاد خواهد بود؟
برخی تحلیلگران بر این باورند که شرایط اقتصادی کنونی ایران نشانه‌ای از ضعف سیاسی دولت احمدی‌نژاد است و ۹ ماه باقی مانده از ریاست جمهوری وی نیز به این ترتیب با نگرانی‌هایی همراه خواهد بود. هرچند که وی در کنفرانس مطبوعاتی اخیر در تهران کوشید کاستی‌ها را به دشمنان نسبت دهد.
یکی از نکته‌هایی که در مورد احمدی‌نژاد قابل توجه است تمایل وی به برقراری رابطه با آمریکا و مصالحه هسته‌ای است. البته این مواضع احمدی‌نژاد از سوی برخی مقامات در تهران مورد انتقاد قرار گرفت.
احمدی‌نژاد که اکنون به تهران بازگشته با وضعیت اقتصادی نابسامان مواجه است. البته وی همچنان به یادداشت برداری از شیوه‌هایی که می‌تواند از طریق آن میراث ریاست جمهوری را حفظ کند ادامه خواهد داد، اما باید گفت احمدی‌نژاد ولادیمیر پوتین نیست. البته این یک اشتباه است که احمدی‌نژاد یا مشاورانش را به طور کامل کنار بگذاریم. آن‌ها تجربه‌ای هشت ساله در دست و پنجه نرم کردن با تنش‌های سیاسی دارند. آن‌ها در برخی موارد پیروز و در برخی موارد مغلوب میدان بوده‌اند و ممکن است در نبرد حاضر بر سر بازار ارز نیز شکست بخورند. اما به نظر نمی‌رسد که هیچ یک از صحنه سیاسی حذف شوند مگر با درگیری دیگر.
Sorry. No data so far.