جو یمپسون، یکی از این زندانیان است که ۱۶ سال را جدا از دیگران در زندان پلیکان واقع در کالیفرنیا زندگی کرده و تنها موجود زنده‌ای که به معنای واقعی با آن ارتباط داشته یک قورباغه بوده است.
جو، این قورباغه را در حیاط بسیار کوچک زندان که تنها اجازهٔ رفت و آمد به آن را داشته است پیدا کرد و برای مدت‌ها تنها همدم‌اش بوده است تا زمانی که در ژوئیه ۲۰۱۱ در اعتراض به شرایط زندان تصمیم به شروع اعتصاب غذا می‌گیرد و نگهبانان زندان این قورباغه را از وی جدا می‌کنند.
جو یکی از ۲۵ هزار زندانی در آمریکاست که در سلول انفرادی به سر می‌برد که از این تعداد سه هزار تن از آن‌ها در انزوا و با امنیت بالا محبوس هستند که در کالیفرنیا با نام واحدهای امنیتی (SHU) شناخته شده است.
عفو بین‌الملل در گزارش خود در تعریف این واحدهای امنیتی با عنوان «وضعیت شوک برانگیز حبس» یاد کرده است. هیچ ایالتی دیگری در آمریکا به اندازهٔ کالیفرنیا زندانی انفرادی ندارد. گفته می‌شود تاکنون ۷۸ مرد در این ایالت هر کدام بیش از ۲۰ سال در حبس انفرادی بوده‌اند.
کار‌شناسان سازمان ملل پس از بازدید از زندان پلیکان و دیگر واحدهای امنیتی در آمریکا اعلام کردند که این زندانیان در طول شبانه روز ۲۲ ساعت و نیم را در سلول‌های کوچک‌تر از هشت متر مربع فاقد پنجره و بدون دسترسی به نور طبیعی و هوای تازه سر می‌کنند.
در زندان پلیکان علاوه بر جو، ۱۰۰۰ مرد دیگر در سلول انفرادی محبوس‌اند که اجازه دارند تنها یک ساعت و نیم از ۲۴ ساعت شبانه روز را در حیاط برهنه زندان که دارای دیوارهایی به بلندی هفت متر و سقف پوشیده شده با پلاستیک رنگی است، ورزش کنند.
هیچ‌گونه برنامه‌های سرگرم کننده و فعالیت‌های گروهی در این زندان وجود ندارد و برقراری ارتباط با دیگر افراد هم کاملا ممنوع است.
همچنین در ادامه این گزارش آمده است که زندان پلیکان در منطقه دور افتاده‌ای در کالیفرنیا واقع شده و از این رو زندانیان به ندرت ملاقاتی دارند و تنها ارتباط آن‌ها با دنیای بیرون از طریق نامه است و ارتباط تلفی با خویشاوندان نیز بسیار محدود است.
برخی از این زندانیان بیش از یک دهه را بدون هرگونه ارتباط با اعضای خانواده‌شان گذرانده‌اند.
حبس انفرادی برای زندانیان بسیار وحشتناک و سخت است. به گونه‌ای که یکی از این زندانیان در گفت‌و‌گو با کار‌شناسان عفو بین‌الملل گفت: آن‌ها تنها غریبه‌هایی هستند که در طول سالیان متمادی در زندان دیده‌اند.
زندان‌هایی همچون پلیکان در دهه ۱۹۸۰ در پی افزایش جمعیت زندانیان در آمریکا و به منظور سخت‌تر کردن مجازات‌ها ساخته شدند. مقامات آمریکا معتقدند که با قرار دادن زندانیان خطرناک در انزوا می‌توان از دیگر زندانیان محافظت کرد، این در حالی است که اغلب این زندانیان پس از گذراندن دوران حبس دچار بیماری‌های روانی و مشکلات رفتاری در جامعه می‌شوند.
بسیاری از آن‌ها مبتلا به بیماری‌های دیگری چون ضعف در بینایی، آسم، نقص در توانایی‌های فیزیکی، فراموشی و از دست دادن حافظه می‌شوند.
بر اساس گزارش وب سایت عفو بین‌الملل، شرایط روانی سخت موجود در سول‌های انفرادی موجب می‌شود تا بسیاری از زندانیان در واحدهای خود دست به خودکشی بزنند.
گزارشات نشان می‌دهد که ۴۲ درصد از خودکشی‌های زندانیان در زندان‌های کالیفرنیا و در سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۰ اتفاق افتاده که مربوط به زندانیان محبوس در انفرادی بوده است.
یکی از این قربانیان الکس ماچادو است که در فوریه ۲۰۱۰ پس از سپری کردن ۱۱ سال حبس به زندان پلیکان منتقل می‌شود. وی پس از گذشت یک سال و اندی در این زندان در ۲۴ اکتبر ۲۰۱۱ جان خود را می‌گیرد.
خانوادهٔ وی معتقدند که الکس قبل از انتقالش به زندان پلیکان هیچ‌گونه علایم نشان دهندهٔ مشکلات روانی نداشته است.
سازمان عفو بین‌الملل در پایان از مقامات آمریکا خواست تا از حبس انفرادی به عنوان آخرین راه حل استفاده کنند و آن دسته را که سال‌هاست در واحدهای امنیتی سپری کرده‌اند به سلول‌های عمومی منتقل کنند.
Sorry. No data so far.