در ماه‌های گذشته در بحث‌‌های مربوط به «مدیریت فرهنگی» همواره نقطه‌ی تمرکزمان بر سینما و تلویزیون بوده و رقابت نابرابری که میان فعالان جبهه فرهنگی انقلاب و جماعت شبه‌روشنفکر در این عرصه‌ها در جریان است. رقابتی که در آن مدیران فرهنگی کشور هرگاه به نیروهای جوان جبهه انقلاب اعتماد کرده‌اند شاهکارهایی مثل «آخرین روزهای زمستان» خلق شده است، اما با این وجود هنوز نیروهای متعهد و انقلابی از امکاناتی برابر یک‌صدم طرف مقابل هم برخوردار نیستند.
این‌بار اما بحث مربوط به حوزه‌ی مطبوعات است. جایی که وضعیت نیروهای انقلاب به جهت نیروهای فعالِ بیشتر و سرمایه‌گذاری بهتر، بسیار مناسب‌تر از سینما و تلویزیون است، اما بازهم گاهی اوقات با بی‌تدبیری‌هایی مواجه می‌شویم که باعث از بین رفتن مهم‌ترین نشریات جبهه انقلاب می‌شود.
نشریاتی که گاهی از آغاز انتشار‌شان دودهه می‌گذرد و از قدیمی‌ترین نشریات کشور به حساب می‌آیند. در آخرین مورد از این دست اشتباهات و تصمیم‌های غلط مدیریتی هم، سیاست‌های اشتباه مدیران «موسسه شهید آوینی» منجر به تعطیلی ماهنامه «سینمارسانه»، تنها ماهنامه‌ی تخصصی جبهه انقلاب در حوزه‌ی سینما، آن‌هم بعد از نوزده سال انتشار شده است.
ماهنامه «سینمارسانه» در آغاز تشکیل در سال 1373، با نام «سینماویدئو» و بصورت هفته‌نامه منتشر می‌شد. هفته‌نامه‌ای که «ابوالقاسم طالبی» صاحب امتیاز، مدیرمسئول و سردبیرش بود و از همان شماره اول خط‌مشی خود را دفاع سرسختانه از سینمای ارزشی و مذهبی ایران اعلام کرده بود. در زمانی که برخلاف امروز، جبهه انقلاب نه دارای سایت‌های متنوعی در فضای مجازی بود که به حوزه‌ی فرهنگ، علی‌الخصوص سینما و تلویزیون بپردازند، نه هفته‌نامه‌ها و روزنامه‌های مختلفی در جبهه انقلاب وجود داشت که در کنار مسائل سیاسی و اجتماعی نگاهی هم به فرهنگ و هنر بیندازند.
بعدها، در سال 1388 امتیاز «سینماویدئو» به «موسسه شهید آوینی» واگذار شد و «محمدتقی فهیم» منتقد شناخته شده‌ی سینما و تلویزیون، سردبیری آن را برعهده گرفت. «سینماویدئو» در دوره‌ی جدید از حیات خود در مؤسسه‌ی شهید آوینی و با سردبیری فهیم به «سینمارسانه» تغییر نام داد و روند گذشته را در گرافیک و محتوا در پیش‌گرفت و در عین تعدیل برخی از موضع‌گیری‌های فرامتنی، همان سبک و سیاق را در طراحی و بخش‌بندی ادامه داد.
این روند ادامه داشت تا آنکه در بهار 89 تولید محتوا و تحریریه‌ی «سینمارسانه» از طرف مدیرعامل وقت مؤسسه‌ی شهید آوینی به یک تیم جوان پیشنهاد شد. تیم جدید در همان آغاز فعالیت تحولات بسیاری را در دو حوزه‌ی محتوا و گرافیک به‌وجود آوردند، به این ترتیب که ماهنامه را از سیستم «اتاق خبری» و گزارش‌محوری به سمت مدل «سرویس‌محوری» و «پرونده‌گزینی» بردند و سعی‌کردند در رقابت با مجلات متعدد جریان شبه‌روشنفکری، که بعضا حتی با بودجه‌های کلان دولتی و با وابستگی به شهرداری و وزارت ارشاد و…. به روی دکه می‌آمدند، مخاطب فعال خود را تولید نمایند.
«سینمارسانه» در دوره‌ی جدید به خوبی توانست در بین نشریات پرتعداد سینمایی دیده شود و در بین دانشجویان و فعالان سینمایی خوانندگان ویژه‌ی خود را بیابد. این روند ادامه داشت تا آنکه در سال 91 بار دیگر «سینمارسانه» در حوزه‌ی سردبیری دچار تغییراتی شد. در این دوره، عدم حمایت مالی «مؤسسه شهید آوینی» از «سینمارسانه» و «تیم تحریریه» آن، علی‌رغم وجود موج گرانی بی‌سابقه در فضای کتاب و نشریات کشور از ابتدای سال 91 تاکنون، باعث گردید تا «سینمارسانه» اولین سنگر مطبوعاتی جبهه انقلاب باشد که با تمام وجود تاثیرات این گرانی را تجربه کرده باشد.
برخلاف همه‌ی مشکلات موجود اما، «سینمارسانه» در دوره‌ی چهارم خود، با پوست‌اندازی و تغییر لحن– هم در محتوا و هم در گرافیک- و به میدان آوردن بسیاری از بزرگان جبهه‌ی فرهنگی انقلاب، توانست به شأنیت تئوریک قابل قبولی دست پیدا کند و مانند دوره‌های گذشته در فضای نقد و تئوری سینمایی تاثیرگذار باشد. تا آنکه در سه ماه گذشته به دلایل نامعلومی انتشار آن متوقف شد و مدیران «موسسه شهید آوینی» جلوی انتشار تنها نشریه‌ی سینمایی جبهه‌ی انقلاب را بعد از بیست سال گرفتند، تصمیمی که قطعا در بلند مدت به ضرر جبهه‌ی فرهنگی انقلاب تمام خواهد شد.
این مسئله‌ای غیر قابل انکار است که فواید حضور و تداوم انتشار «سینمارسانه»، با تمام نقص‌ها و اشکالات‌ش، قطعا بسیار بیشتر از عدم انتشار آن است. «سینمارسانه» نشریه‌ایست که با زحمات و مشکلات بسیاری تا به امروز سرپا ایستاده و با تمام فراز و نشیب‌ها نوزده سال به روی دکه آمده، به همین دلیل مدیران «موسسه شهید آوینی» طبعا باید دلایل بسیار مهمی برای جلوگیری از انتشار آن داشته باشند. دلیلی که تا این لحظه برای کسی مشخص نیست.
با تمرکز رسانه‌های انقلاب بر نقد مدیریت فرهنگی در سینما و تلویزیون، شاید بسیاری از خوانندگان این تصور را پیدا کنند که در حوزه‌های دیگر مانند کتاب و مطبوعات وضع خیلی بهتر از سینما و تلویزیون است، اما باید به این نکته اشاره کرد که برخلاف تصور موجود، در حوزه‌ی مطبوعات، علی‌الخصوص نشریات تخصصی، جز آن نشریاتی که بصورت خصوصی اداره می‌شوند، بودجه‌های دولتی عموما به تیم‌هایی تعلق می‌گیرد که نسبتی با انقلاب ندارند و خروجی‌های آنان همسو با تفکرات جماعت شبه‌روشنفکر است و متاسفانه در این میان موسساتی هم که وظیفه‌ی اصلی خود را دفاع از فرهنگ و هنر انقلاب تعریف کرده‌اند نیز با بی‌تدبیری و ضعف در سیاستگذاری و مدیریت درست، معدود تریبون‌های تخصصی انقلاب را یا به تعطیلی می‌کشانند، یا تیم تحریریه را با سوءمدیریت و ایجاد موانع متعدد از رمق می‌اندازند و باعث تضعیف خروجی نهایی می‌شوند.
البته از این موضوع نباید گذشت مدیران موسسه شهید آوینی پیش از این با ساخت فیلم‌هایی چون «شکارچی شنبه» نشان داده‌اند که آمادگی و دغدغه‌ی سرمایه‌گذاری روی موضوعات اساسی جمهوری اسلامی در زمینه‌ی فرهنگ و هنر را دارند و به همین دلیل تصمیم‌شان بر منتشر نشدن تنها ماهنامه‌ی سینمایی انقلاب کمی عجیب است و باعث ایجاد سوالات جدی در این زمینه می‌شود. آن‌هم در حالی که نیروهای جوان در یک دو سال گذشته باعث رونق دوباره‌ی این نشریه قدیمی شده‌اند و توانسته‌اند جان تازه‌ای به آن بدهند. با این اوصاف از هیئت مدیره و مدیرعامل «موسسه فرهنگی شهید آوینی» انتظار می‌رود توضیح قانع‌کننده‌ای در مورد دلایل تعطیلی سه‌ماه‌ی «سینمارسانه» داشته باشند.
Sorry. No data so far.