شعر: به گریه گفتمش، آری طبیب مــن! آری …

قادر طهماسبی (فرید)

نهــــاد دست به پیشانـــــی ام که تب داری
گرفــــت نبض مــــرا، باز هـــــم که بیماری !

نگاه کــــرد به حالــــــم نگاه کــــرد به مـــی
به گریه گفتمــــش، آری طبیب مــن ! آری

شکست پستـــه و خمیازه را به آه آمیــخت
که درد عشــــق نداری، اگر چـــــه بیـــداری

سکوت کرد، چه خوب است رفتنـــی باشم
سفر به خیـــــر اگـــــر راه توشــــــــه ای داری

به خنده گفت که از جان من چه می خواهی؟
گریستـــم که تو عاشــق کشــــی، دل آزاری

نقــــاب از رخ فریـــــاد ناگــهـــــــان برداشـــت
که سست عهــد! مرا مثــــل خود نپنــــداری

تو را هــــــزار هوس ســــر دوانده و اکنـــــون
بر آن سری که مرا زین میان به دست آری ؟

هــــــزار بار دلـــــت را به غیـــــر بخشـیـــــدی
در ادّعــــــا ز دو عالــــــم، فقـــــط مــــرا داری

کنــــــون که سکّه ی عمــرت ز اعتبـــــار افتاد
مــرا کــــه گنـــــج پر از گوهـــــرم خریـــــــداری

ز شــــرم، ضجّــــــه زدم آن قَــدَر که جان دادم
جز ایــــن نبــــود ســزای چو من سیــــه کاری

گذشت و رفت که شایـــــد ببخشمــــت روزی
ز روی صـدق ببـیــنـــــــم اگــــــر گرفتــــــــاری …