منیژه آرمین نویسنده ادبیات داستانی انقلاب ، به نکته مغفول در ادبیات داستانی اشاره کرد و گفت: مهمترین نکته‌ای که لازم است امروز پس از 3 دهه از پیروزی انقلاب اسلامی به آن توجه نشان داد، تحلیل وقایع و اتفاقات رخ داده در انقلاب اسلامی است وگرنه به طور کلی همه ما می‌دانیم در انقلاب چه اتفاق افتاد و منابع مکتوب و شفاهی بسیاری نیز در این زمینه وجود دارد، ولی باید به آن نکته نغز برسیم که کار چندان آسانی هم نیست.
این نویسنده گفت: متاسفانه در زمینه ادبیات انقلاب رمان و داستان اندکی منتشر شده است، به دلیل اینکه انقلاب‌نویسی توام با شروع جنگ تحمیلی و دفاع مقدس 8 ساله بود، اندک نویسندگانی در آن سال‌ها به نوشتن ادبیات انقلاب روی آوردند.
وی ادامه داد: پس از پایان جنگ نیز توجه‌ها و گرایش نویسندگان به سمت ادبیات دفاع مقدس سوق پیدا کرد و اساساً ادبیات انقلاب مغفول ماند، البته در سال‌های اخیر نویسندگانی به ادبیات انقلاب روی آورده‌اند که از نظر من کافی نیست.
آرمین خواستار خارج شدن ادبیات داستانی انقلاب از کلیشه‌هایی که بدان دچار شده است، شد و گفت نباید در یک قالب ساخته شده برای داستان انقلاب کار کرد، بلکه داستان انقلاب هر آن چیزی است که بتواند در انسان‌ها جرقه تعالی، تکامل و آزادگی را به وجود بیاورد.
نویسنده رمان «شباویز» معتقد است که داستان‌نویسان انقلاب بیشتر بر وقایع سال 57 متمرکز می‌شوند،در حالیکه ریشه‌های انقلاب در سال‌های پیش از آن فراموش شده و چندان در ادبیات داستانی انقلاب مشاهده نمی‌شود.
وی در توضیح بیشتر گفت: البته قاعدتاً نمی‌توان از ادبیات انقلاب فضاهایی چون زندان، شکنجه، ساواک و… را حذف کرد، اما می‌توان در پرداخت شخصیت‌ها و سیر داستان گام‌ها تازه و پویایی برداشت.
نویسنده کتاب «شب و قلندر» درباره پژوهش در ادبیات انقلاب گفت: پژوهش اساسی‌ترین نقش را در نوع واقعیت بیان شده از انقلاب دارد، به‌گونه‌ای که اگر نویسندگان بخواهند از ذهن خود در نگارش داستان و رمان استفاده کنند، راه به جایی نخواهند برد.
وی افزود: هرچه قدر تحقیق و پژوهش غنی‌تر باشد حاصل آن کار نیز مستحکم‌تر خواهد بود. نویسنده باید به لایه‌های پنهان در انقلاب دست پیدا کند.
Sorry. No data so far.