در مراسم پایانی این دوره از جایزه ادبی شهید حبیب غنیپور، نتایج زیر اعلام شد:
بخش داستان کودک با موضوع آزاد
هیئت داوران در این بخش دو اثر «روزی که مانیا پادشاه شد» نوشته عذرا جوزدانی را به دلیل زبان مناسب، لحن گیرا و فضای خیالانگیز کودکانه و «جلد پنجاهم از مجموعه کتابهای نارنجی» نوشته فروزنده خداجو را به دلیل تازگی درونمایه، فضای خیال انگیز، زبان مناسب و لحن گیرا به عنوان شایسته تقدیر معرفی کرد.
هیئت داوران این بخش همچنین کتاب «یک نام و چند قصه» نوشته جمعی از نویسندگان با دبیری شکوه قاسمنیا را به عنوان کتاب سال انتخاب کرد.
بخش داستان نوجوان با موضوع آزاد
هیئت داوران در این بخش از جشنواره ادبی شهید غنیپور رمان «فصل پنجم سکوت» نوشته محمدرضا بایرامی را به دلیل خلق نگاه متفاوت درباره مبارزات منجر به پیروزی انقلاب اسلامی شایسته تقدیر معرفی کرد و کتاب «گردان قاطرچیها» نوشته داوود امیریان را به دلیل بهرهگیری مناسب و باورپذیر از عنصر طنز در روایت از هشت سال دفاع مقدس را هم به عنوان کتاب سال معرفی کرد.
بخش رمان و داستان بلند با موضوع انقلاب اسلامی
هیئت داوران در این بخش رمان «رُنج» نوشته محمد مهدوی نورآبادی را به دلیل روایت پرکشش و هیجان انگیز داستانی به عنوان اثر شاییسته تقدیر معرفی کرد اما هیچ اثری را شایسته عنوان کتاب سال ندانست.
بخش خاطره با موضوع دفاع مقدس و انقلاب اسلامی
هیئت داوران در این بخش از جشنواره کتاب «نورالدین پسر ایران» نوشته معصومه سپهری را به دلیل تلفیق هنرمندانه یافتهها و تدوین زیبای اثر به عنوان کتاب شایسته تقدیر معرفی کرد و کتاب «پایی که جا ماند» نوشته سید ناصر حسینیپور را به دلیل فضاسازی و شخصیتپردازی مناسب و بیان هنرمندانه ویژگیهای راوی در کتاب به عنوان کتاب سال اعلام کرد.
بخش زندگینامه داستانی با موضوع انقلاب اسلامی و دفاع مقدس
در این بخش هیئت داوران کتاب «خواب خون» نوشته محمد عزیزی را به دلیل جامعیت و فضاسازی مناسب از زندگی شهید فهمیده به عنوان اثر شایسته تقدیر معرفی کرد، ولی هیچ کتابی شایسته عنوان کتاب سال شناخته نشد.
بخش داستان با موضوع آزاد
در این بخش و براساس نظر هیئت داوران مجموعه داستان «فقط عاشق زبان عاشق را میفهمد» نوشته قاسمعلی فراست به دلیل یکدستی محتوایی اثر و قالب و چهارچوب داستانی محکم شایسته تقدیر شناخته شد ولی هیچ اثری به عنوان کتاب سال معرفی نشد.
بخش رمان با موضوع آزاد
هیئت داوران در این بخش هیچ اثری را شایسته تقدیر معرفی نکرد، ولی رمان «دشتهای سوزان» نوشته صادق کرمیار را به دلیل زبان مناسب، لحن گیرا و خلق فضای صمیمی در بیان روایتی پرکشش از عشایر خوزستان به عنوان کتاب سال معرفی کرد.
همچنین این برنامه حاشیههای شیرین و بیادماندنی فراوانی داشت که برخی از آنها از چشم ما پنهان نمانده است.
* این برنامه قرار بود ساعت 15 آغاز شود که با 45 دقیقه تأخیر کلید خورد. البته این تأخیر در مقایسه با تأخیرهایی که در سایر مراسم و برنامهها اتفاق میافتد، امری بسیار عادی و طبیعی است. یک روز قبل از همین برنامه، مراسم حسینیه هنر که قرار بود ساعت 18 و 30 دقیقه شروع شود، با یک ساعت و 20 دقیقه تأخیر آغاز شد.
* داوود امیریان، هنگامی که برای دریافت جایزهاش برای کتاب «گردان قاطرچیها» به جایگاه فراخوانده شد و پشت تریبون رفت، بعد از به زبان آوردن چند کلمه، دستش را روی قلبش گذاشت و گفت: «قلبم داره تاپ تاپ میکنه!» او با بیان اینکه این دومین جایزهای است که از یک جشنواره منسوب به شهدا میگیرد، اعلام کرد که گرفتن جایزه از جشنواره شهید غنیپور برای سومین بار برایش یک افتخار است.
* هنگامی که امیریان از جایگاه پایین آمد، یکی از نویسندگان به او گفت: انشاءالله جایزه دیگری هم از جشنواره شهید داوود امیریان بگیری!
* پدران شهید مسجد جوادالائمه (ع) که در سه مرحله جوایز بخشهای گوناگون جشنواره شهید غنیپور را اهدا کردند، خود نیز مفتخر به دریافت لوح تقدیر و یک جلد کلامالله مجید شدند، اما هنگام دریافت، دستاندرکاران جایزه فراموش کردند به یکی از پدران شهید لوح تقدیر بدهند.
* ناصر نادری، یکی از اعضای شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه (ع) و داور دورههای مختلف جشنواره شهید غنیپور، اجرای برنامه را بر عهده داشت و اعلام کرد که دستاندرکاران جشنواره قصد ندارند از تریبون آن از مسئول یا مدیری قدردانی کنند، چون جشنواره مسجدی و هیئتی است، اما وقتی چشمش به محسن مؤمنی، رئیس حوزه هنری افتاد، به خاطر میزبانی چندساله حوزه هنری از او قدرشناسی کرد.
* حضور بازیگر مجموعه تلویزیونی «خاطرات مرد ناتمام» که همراه با کارگردان این سریال (صادق کرمیار) در سالن حاضر شده بود، به علت نداشتن لباس روحانی نقش خود، شناخته نشد. کرمیار در شب شهید غنیپور، جایزه رمان «دشتهای سوزان» را دریافت کرد.
* حضور سیدناصر حسینیپور، راوی و نویسنده کتاب «پایی که جا ماند» و دریافت جایزه کتاب سال شهید غنیپور برای این کتاب، او را مجبور میکرد که پسرانش را روی جایگاه با خود همراه کند. او که از جانبازان فداکار هشت سال دفاع مقدس است، برای دریافت تندیس یکی از پسرانش و برای گرفتن لوح یادبود و هدیه نقدی جشنواره، یکی دیگر از پسرانش را روی جایگاه برد.
* در تمام جشنوارهها رسم بر این است که تمام برگزیدگان در پایان مراسم باهم یک عکس یادگاری بگیرند، اما در جشنواره شهید غنیپور، تمام شرکتکنندگان در مراسم پایانی و هرکس که در سالن حضور دارد، این امکان را مییابد که روی جایگاه با برندگان و دستاندرکاران عکس یادگاری بگیرد که در مراسم دیشب، بالغ بر 50 نفر عکس یادگاری گرفتند!
* یکی از بانوان برگزیده جشنواره، هنگامی که نزد امیرحسین فردی، مسئول شورای نویسندگان مسجد جوادالائمه (ع) و بنیانگذار جشنواره شهید غنیپور رفت، گفت: من تشکر زنانه بلد نیستم. دیدهام که مردها وقتی میخواهند از کسی تشکر کنند، دستشان را میگذارند روی سینهشان و میگویند: چاکرم! مخلصم! من هم به شما میگویم که چاکرم و مخلصم!
* حضور حسین یاری، بازیگر سینما و تلویزیون، مجتبی رحماندوست و لاله افتخاری، نمایندگان مردم تهران در مجلس شورای اسلامی موجب شده بود تا عکاسان در ردیف نخست صندلیهای تالار سوره متمرکز شوند.
Sorry. No data so far.