وضعیت استقبال از آثار خوانندگان پاپ کشورمان چندان راضی کننده نیست. فروش آلبوم‌های این ژانر موسیقی اگر ناامید کننده نباشد قطعا امیدوار کننده هم نیست، در چنین شرایطی بسیاری از خواننده‌ها ترجیح می‌دهند وقت خود را روی اجرای کنسرت متمرکز کنند. در خصوص علت فروش پایین آلبوم‌های پاپ دلایل مختلفی مثل: نبود قانون کپی رایت، اعمال سلیقه شخصی و روند طولانی در صدور مجوز، نبود شبکه اختصاصی موسیقی و…. ذکر شده است.
هر چند این عوامل بی‌تاثیر نیست اما دلیل اصلی این مشکل را باید در بی توجهی بسیاری از هنرمندان پاپ به واقعیات جامعه جستجو کرد.
واقعیت این است که بسیاری از نمونه‌های موسیقی پاپ قبل و بعد از انقلاب توجه چندانی به باورها و اعتقادات مردم نداشته است و همین امر باعث شده تا بیشتر مردم و به خصوص قشر مذهبی جامعه، این موسیقی را از سبد کالاهای فرهنگی خود حذف کنند.
کنار گذاشتن این کالا نشان دهنده ضعف مدیران یا هنرمندان این عرصه است که نمی‌خواهند خود را با واقعیت‌های زندگی ایرانیان وفق دهند. به راستی مگر موسیقی پاپ ادعای مردمی بودن ندارد؟ مگر قرار نیست که این سبک، صدای مردم را به شیوه‌ای هنرمندانه بیان کند؟ آیا روحیه شجاعت، شهامت، استکبار ستیزی، مهربانی به مظلومان، تعهد نسبت به خانواده و… که در میان ایرانیان بیش از کشورهای دیگر دنیاست نباید در آثار موسیقی نمود داشته باشد؟ جایگاه مذهب در کجای این موسیقی قرار دارد؟ تا کنون به جز معدود آثاری که در وصف چند تن از ائمه اطهار(ع) ساخته شده، چند آهنگ در مورد سایر امامان معصوم علیهما السلام ساخته شده است؟ بسیاری از مناسبت‌های سال مربوط به میلاد ائمه اطهار(ع) است که متاسفانه در اکثر این مناسبت‌ها هیچ آهنگ متناسب با جشن میلادشان ساخته نشده است. عدم ورود جدی هنرمندان به عرصه آهنگ‌های مناسبتی مذهبی و بالاخص جشن‌های مذهبی باعث شده که مغرضان بگویند: جمهوری اسلامی فقط در اجرای مراسم‌های عزاداری توانایی دارد و شادی کردن بلد نیست !!!” متاسفانه، هنرمندان موسیقی پاپ نه تنها توجه خاصی به مذهب که جزئی جدایی ناپذیر از زندگی ایرانیان است نداشته‌اند بلکه نسبت به موضوعات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی کشور نیز بی‌تفاوت بوده‌اند.
با توجه به اینکه سابقه 8 سال دفاع مقدس در کارنامه مردم این انقلاب است؛ با اینکه مردم مقاوم کشورمان در برابر تحریم‌های ناجوانمردانه که حتی شامل داروهای مورد نیازشان نیز می‌شود خم به ابرو نمی‌آورند، با اینکه دانشمندان کشورمان افتخارات زیادی را در زمینه‌های مختلف به ثبت می‌رسانند اما اثری درباره این‌ها ساخته نمی‌شود و یا چنان ضعیف است که اثر به ضد خودش تبدیل می‌شود.
با این حال به نظر می‌رسد که راه برون رفت از این وضعیت، ایجاد جشنواره‌ای به سبک و سیاق جشنواره فیلم «عمار» است.
شاید تا قبل از جشنواره عمار چندان امیدی به بهبود وضعیت بحرانی سینمای ایران نبود اما آثار ارزشمندی که توسط فیلم سازان متعهد و انقلابی کشورمان در جشنواره عمار به نمایش در آمده آینده روشنی را برای سینمای ورشکسته کشورمان ترسیم کرده است. حال اگر هنرمندان حامی ایدئولوژی انقلاب اسلامی آستین‌های همت را بالا بزنند و وارد عرصه موسیقی شوند معلوم می‌شود که مردم بیشتر طرفدار آهنگ هایی از جنس ابروی کمان یار هستند یا خواهان آثاری با موضوع اسلامی ، اخلاقی و… هستند. به عقیده نگارنده اگر هنرمندان متعهد به صورت جدی به این عرصه وارد شوند نه تنها در داخل کشور بلکه در دنیا تاثیرات عمیقی را خواهند گذاشت. چرا که ایدئولوژی انقلاب اسلامی، بر مبنای اسلام است و اسلام هم دینی فطری است و هر جا سخنی بر مبنای فطرت بیان شود هر کسی با هر آئینی طالب آن خواهد بود.
در پایان ذکر این نکته لازم است که تعداد معدودی از هنرمندان کشورمان، با وضعیت کنونی موسیقی پاپ مخالف هستند و آثار بسیار ارزشمندی را در زمینه برخی از موضوعات اسلامی و انقلابی خوانده‌اند ولی در مقایسه با جریان کلی موسیقی پاپ کشور تعدادشان بسیار اندک است.
امید است با ایجاد جشنواره مردمی موسیقی عمار، قدمی هر چند کوچک در راستای آرمان‌های اسلام و انقلاب برداشته شود و از این طریق مردم با موسیقی پاپ که نسبت به دیگر سبک‌های موسیقی توانایی بیشتری در جذب اقشار مختلف سنی دارد، آشتی کنند.
Sorry. No data so far.