به گزارش تریبون مستضعفین از ابتدای شکل‌گیری انقلاب تا بحال مناطق مختلفی در کشور به عنوان مناطق محروم شناسایی و سعی در رفع محرومیت از این مناطق شده است. به عنوان مثال بخش‌هایی از استان‌های سیستان و بلوچستان، خراسان جنوبی، کرمان، برخي استان‌های غربی مانند ایلام و چهارمحال و بختیاری و مناطق مختلف دیگر همه و همه نمونه‌هایی از این مناطق هستند.
اما آنچه که امروز با آن مواجه هستیم این است که علی رغم تلاش‌های بسیاری که انجام شده و نهادهایی که به این منظور تشکیل شده بود همچون جهادسازندگی، دفتر مناطق محروم و … می‌بینیم که بسیاری از این مناطق همچنان با فقر و محرومیت دست و پنجه نرم می‌کنند. این مسئله زمانی حادتر به نظر می‌رسد که بدانیم کشور ما با داشتن قریب به نیم قرن سابقه برنامه‌ریزی و اجرای برنامه‌های کوتاه‌مدت و میان‌مدت عمرانی برای نیل به توسعه پایدار و همه جانبه یکی از کشورهای پرسابقه منطقه در زمینه برنامه‌ریزی توسعه است.
دلایل این مشکل می‌تواند از ابعاد مختلف مورد بررسی تحلیلی قرار گیرد اما بدیهی است که نگرش‌های گذشته درباره چگونگی توسعه مناطق مختلف کشور نتوانسته است منجر به توسعه‌ای پایدار و متوازان در سراسر کشور شود. از این رو ضرورت دارد تا الگوی توسعه مناطق مختلف کشور بازنگری شده و الگویی نوین ارائه گردد. گزارش پیش رو سعی دارد در این مجال کوتاه ضمن مروری بر مهمترین آسیب‌هایی که تلاش‌های فوق الذکر، با بهره گيري از ساير تجربیات موفق داخلي و خارجي نکاتی در جهت اصلاح روند فعلی توسعه منطقه‌اي در كشور، بيان كند.
[download id=”494″]
Sorry. No data so far.