علیرضا رضاخواه- اپوزیسیون ونزوئلا توانست در این انتخابات فاصله ۱۰ درصدی خود در انتخابات پیشین را با چاوز به یک درصد برساند و این‌ها همه به معنی مسیر دشوار میراث داران چاویسم برای تداوم انقلاب بولیواری است. یاران چاوز فرصتی شش ساله را در اختیار دارند تا رویای جمهوری وی را سر و سامان ببخشند.
با مرگ هوگو چاوز رئیس جمهور فقید ونزوئلا بسیاری از تحلیل گران سیاسی و گروه‌های مخالف در داخل و خارج از مرزهای این کشور فقدان رهبری کاریزماتیک حزب سوسیالیست را به عنوان فرصتی تاریخی برای کنار گذاشتن اندیشه‌های «چاویسم»، «انقلاب بولیواری» و «سوسیالیسم قرن ۲۱ «و همچنین بر سر کار آوردن دولتی با رویکرد غربی در کاراکاس تلقی می‌کردند.
اما برگزاری انتخابات ریاست جمهوری ونزوئلا در روز یکشنبه بیست و پنجم فروردین و انتخاب نیکولاس مادورو به عنوان رییس جمهوری این کشور، بار دیگر نشان داد که ونزوئلا به میراث چاوز اعتقاد داشته و خواستار حرکت این کشور در این مسیر است.
کمیسیون انتخابات ونزوئلا نیکولاس مادورو، کفیل ریاست جمهوری و نامزد حزب حاکم را با کسب ۵۰٫ ۶۷ درصد آرا برنده اعلام کرده است. مادورو روز جمعه به عنوان رییس جمهوری جدید ونزوئلا سوگند یاد خواهد کرد و تا سال ۲۰۱۹ رئیس جمهور خواهد بود تا دوره شش ساله‌ای را که هوگو چاوز شروع کرد و با مرگ او ناتمام ماند به پایان برساند. مادورو از نزدیک‌ترین افراد به چاوز به شمار می‌رود، در زمان حیات چاوز معاون اول وی بود به همین دلیل چاوز قبل از مرگش از مردم کشورش خواست که برای تضمین ادامه انقلاب «بولیواری» و «ضد امپریالیستی» ونزوئلا بعد از او مادورو را به عنوان رییس جمهور برگزینند.
با این حال تمایل مردم به تداوم میراث چاوز با اما و اگرهایی هم همراه بوده است. منتقدان معتقدند که چنانچه فضای روانی حاصل از مرگ یک اسطوره بر جامعه ونزوئلا حاکم نبود، احتمال پیروزی مادورو بسیار بعید به نظر می‌رسید.
نظرسنجی‌های اولیه از پیشتازی نماینده میراث چاوز با اختلاف بالا حکایت می‌کرد اما اختلاف کم آرا، چیزی حدود یک درصد، نشان از قطبی بودن شدید فضای سیاسی ونزوئلا دارد. اپوزیسیون ونزوئلا توانست در این انتخابات فاصله ۱۰ درصدی خود در انتخابات پیشین را با چاوز به یک درصد برساند و این‌ها همه به معنی مسیر دشوار میراث داران چاویسم برای تداوم انقلاب بولیواری است. یاران چاوز فرصتی شش ساله را در اختیار دارند تا رویای جمهوری وی را سر و سامان ببخشند.
حضور مادورو در قدرت به معنی تداوم مدل توسعه منحصر به فرد ونزوئلا (سوسیالیسم قرن ۲۱) در آمریکای لاتین می‌باشد. نیکولاس مادورو که پیش از فوت هوگو چاوز از سوی او به عنوان رییس جمهور موقت انتخاب شده بود، متعهد شده است سیاست‌های نفتی ونزوئلا را که منجر به کاهش فقر در این کشور از ۵۰ درصد به ۳۰ درصد شده است دنبال کند. تاکید پیروان چاوز بر سوسیالیسم قرن ۲۱ در حالی است که الگوی رقیب آن یعنی مدل اقتصادی برزیل (ترکیبی از سیاست‌های اقتصادی بازار آزاد و سرمایه گذاری اساسی دولت برای کمک به اقشار کم در آمد و فقرا) نیز توانسته در منطقه توفیقاتی به دست آورد. میراث داران چاویسم در این رقابت با ۳ چالش عمده مواجه‌اند، که عبارت است از:
۱ -چالش اقتصاد: از لحاظ اقتصادی ونزوئلا با دو چالش جدی مواجه است یکی تورم ناشی از مداخلات نامتوازن دولت در بازار و دیگری وابستگی زیاد ونزوئلا به درآمد نفتی که سیاست‌های اجتماعی این کشور را در صورت کاهش قیمت نفت تهدید می‌کند.
۲ – چالش امنیت: خشونت از دیگر معضلاتی است که میراث چهارده سال اخیر به شمار می‌رود. ونزوئلا یکی از ناامن‌ترین کشورهای آمریکای لاتین به شمار می‌رود. به گونه‌ای که به اعتقاد برخی از کار‌شناسان مهم‌ترین معضل پیش روی مردم ونزوئلا ناامنی است. آمار خشونت در این کشور حتی از میزان خشونت‌های شهری در مکزیک بیشتر است.
۳ -چالش حزبی: سومین و شاید جدی‌ترین چالشی که میراث چاویسم را از داخل تهدید می‌کند؛ یکی طبقه متوسط و ثروتمندان جدید است که در فرآیند مدل توسعه‌ای ونزوئلا شکل گرفته و تمایلاتی غربگرایانه دارد و دیگری رقابت میان «تروئیکای قدرت» یا سه چهره تاثیر گذار حزبی یعنی «نیکولاس مادورو «رئیس جمهور منتخب، «رافائل رامیرز «وزیر انرژی و «دیوسدادو کابلو «رئیس مجلس ملی ونزوئلا است که می‌تواند جبهه متحد هواداران چاوز را در طولانی مدت دچار انشقاق کند.
به هر حال انقلاب بولیواری که چاوز آن را در قالب روندهای داخلی و ضرورت‌های منطقه ای- بین المللی برساخته بود، حال در دستان همفکران وی است که هم قابلیت تداوم و پایایی را دارد و هم قابلیت دگردیسی و هم تبدیل شدن به یک تجربه تاریخی؛ اتفاقی که به عملکرد ۶ سال آینده مادورو و همراهانش بستگی دارد.
Sorry. No data so far.