تریبون مستضعفین- دکتر محمدعلی رامین گفتگوی مفصلی با شماره اخیر همشهری ماه انجام داده است. در این مصاحبه در جایگاه یک تحلیل‌گر سیاسی ظاهر شده است و نکات مهمی را به خصوص درباره دیپلماسی عمومی ارائه کرده است.
معاون مطبوعاتی وزیر ارشاد گفت: «در حقیقت، گرچه عنوان می‌کنند که NGOها یاوران دولت‌ها در روابط بین‌المللی هستند؛ اما همین NGOها را در راستای منافع کلان مدیریت جهانی خودشان بعضا به تقابل با دولت‌های مستقل از جهان خواران وا می‌دارند. در بررسی تشکل‌های غیردولتی می‌بینیم که اینها در کشورهای غربی منافع ملی خود را دنبال می‌کنند ولی در دیگر کشورها برای آنکه فرهنگ اصیل ملی آنها را مهار کنند و اراده ملی آنها را در راستای منافع جهانی سلطه طلبان قرار دهند از همین NGOها برای اغراض خودشان استفاده می‌کنند. این NGOها را آموزش خاص می‌دهند و روابط خاص را با آنها برقرار می‌کنند و کنفرانس‌ها و نشست‌های محلی، بومی، ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی برایشان برگزار می‌کنند و از طریق این ارتباطات بسیاری از تمنیات و اغراض خود را پیش می‌برند و از این آنها به عنوان ابزاری برای مهار دولت‌های مستقل استفاده می‌کنند.»
رامین گفت: «به طور کلی اگر بحث شما فراتر از مبحث NGOها باشد، می‌توانید به نکات ارزشمندی دست پیدا بکنید: مثلا احزاب سیاسی‌ای که در قدرت نیستند؛ یعنی احزابی که اقلیت هستند، همواره به عنوان ابزار دیپلماسی عمومی تلقی می‌شوند، در عموم کشورهای غربی همین احزاب اقلیت، همواره در راستای تقویت و گسترش منافع ملی خود در کنار دولت‌ها در روابط بین‌الملل نقش آفرینی می‌کنند. و با وجود رقابت با احزاب حاکم بر کشورهای خود، لیکن با جدیت تمام در راستای گسترش منافع ملی با احزاب و دولت‌های مستقر کشورشان همکاری صمیمانه‌ای دارند و باز در همین مورد اگر مقایسه‌ای بکنید بین احزابی که در غرب هستند با احزابی که در کشورهای غیرغربی و از جمله در کشورما، می‌بینید که همانند آنچه در مورد NGOها صدق می‌کند، احزاب سیاسی هم در کشور ما که یک پدیده غربی تلقی می‌شوند، عملکردشان غالبا مستقل از بیگانه نبوده و در راستای خدمت‌رسانی به جامعه خود و گسترش و تقویت منافع ملی و همکاری با حکومت‌های ملی و مستقل خود در برابر بیگانگان نیست، به جز موارد استثنایی‌ای که از این قاعده جدا هستند.»
وی در بخشی از سخنان خود روحانیت را از مشغول شدن به امور سیاسی بر حذر داشته است و آنها را به توجه بیشتر به مساجد به عنوان خاستگاه اصیل روحانیت دعوت کرد: «امروز ما این فرصت را داریم که … به جای اینکه روحانیت ما که خاستگاه اصلی او مسجد است، برود درپشت در‌های بسته حزب، NGO و شبیه ساختارهای غربی فعالیت کند، به مسجد برگردد و با بازسازی جایگاه خود و مسجد از ظرفیت عظیم اجتماعی بهره‌های درست برای مصالح عمومی و منافع اسلامی ببرد.»
عکس‌العمل سکولارها
سخنان رامین در نظر سکولارها خوشایند آمده است. از جمله این افراد فرهاد جعفری است؛ نویسنده‌ای که با نوشتن کتاب کافه پیانو به شهرت رسید. فرهاد جعفری در یادداشتی که در وبلاگ-سایت خود نوشته است از سخنان رامین استقبال کرده است و نوشته است: «تصورش را بکنید که روحانیون فرهیخته و دانشمندانِ فاضلی چون «سید محمدخاتمی»، «شیخ مهدی کروبی»، «عبداله نوری»، «ناطق نوری»، «حسن روحانی» و بسیار روحانیون عالم و فرهیخته‌ی دیگر که اکنون در حوزه و دانشگاه یا نهادها و وزارتخانه‌‌ها مشغول به‌کار (بخوانید تخریب بنیادها) هستند؛ به خاستگاه اصلی خود، یعنی «مساجد» بازگردند و «پیشنماز مساجدِ پایتخت و کشور» شوند. و در اوقاتِ فراغت و در فواصل نمازهای صبح و ظهر و شب؛پاسخگوی شبهاتِ بسیاری باشند که به‌ویژه برای نسل دست‌پروده به‌وجود آمده اما در نتیجه‌ی «فقدانِ روحانیون فرهیخته‌ای چون ایشان در مساجد«به دلیل اشتغال به اموراتِ سیاسی)، از «مسجد» رویگردان شده و … واقعاً چه تحول مذهبی عظیمی به‌وقوع خواهد پیوست؟! و چه نفع بزرگی متوجه دین خواهد شد؟! (مشروط به اینکه آقازاده‌ها را هم برای مکبری، با خودشان ببرند.)»
نویسنده کافه پیانو از حامیان احمدی‌نژاد در انتخابات ریاست جمهوری بود و دلیل حمایتش را در این می‌دانشت که «در چهارسال آینده به تداوم قدرتِ مرد جسور، قاطع و عملگرایی چون او، نیاز مبرم داشته باشد تا بتواند خود را مهیای ورود به یك «تكنوكراسی نسبتاً دموكرات» كند.»
فرهاد جعفری در انتهای مطلب خود جمله یک ژنرال آمریکائی را آورده است که «هرآنچه را که یک چپ آرزو می‌کند؛ سرانجام یک راست برآورده خواهد ساخت» و گفته است که این جمله را باید داد با آب طلا بنویسند!
سلام
آقای رامین با تکذیب تیتر این خبر که القا کنند نوعی تفکر سکولاریسم است به تحریف سخنان خود توسط روزنامه همشهری اعتراض کرد
لطفا این نکته را ذکر کنید
نظر جناب رامین به هیچ وجه سکولاریستی نیست و حرف حق است. بنیان انقلاب ما مساجد است که حالا در بسیاری از مناطق خواص خود را از دست داده است. در واقع مسجد مثل کلیسا نیست و یک قلب سیاسی است و سیاسی ترین کار یک روحانی این است که یک مسجد بسیار قوی داشته باشد. در همین حین، سیستم ولائی بر جای خود باقی است و اینگونه سرتاسر جامعه در اختیار روحانیت خواهد بود نه فقط مناصب و کرسی های سیاسی.
[…] علی رامین پیش از این در گفتگو با «همشهری ماه» روحانیت را از مشغول شدن به امور سیاسی بر حذر داشته است […]