شعر: در را به روی ما گنه کاران نبندید

علی اکبر لطیفیان

فعل مرا دیدی ولی چیزی نگفتی
بنده همان بنده، خدا مثل همیشه

از ما توسل از تو لطف و دست گیری
آقا همان آقا، گدا مثل همیشه

ممنون از اینکه دست ما را رو نکردی
مثل همیشه باز هم ستار بودی

چه خوب شد در معصیت مرگم نیامد
ممنون از این که باز با ما یار بودی

با این گناهانی که من انجام دادم
باور نمی‌کردم که دستم را بگیری

تو آن قدر لطف و کرامتْ پیشه‌ای که
روزی هزاران بار توبه می‌پذیری

جا مانده بودم تو مرا این جا رساندی
من خواب بودم تو مرا بیدار کردی

وقتی سحر‌های مناجاتت نبودم
آن شب به جای من، تو استغفار کردی

آن قدر خوبیِ مرا گفتی به مردم
آن قدر که حتی خودم هم باورم شد

آه ای کرامت پیشه دیدی آخر کار
این مهربانی‌های تو دردسرم شد

هر چند از دست خودم دل گیرم اما
احساس دلتنگی در این شب‌ها نکردم

سوگند بر سجادۀ خانوم رقیه
من مهربان تر از خودت پیدا نکردم

در را به روی ما گنه کاران نبندید
ما هم دلی داریم گر چه رو سیاهیم

گفتند این جا بارِ عصیان می‌پذیرند
دیدیم بیش از عالمی غرق گناهیم