امروز تصمیم گرفتیم یک بار از دل کپر زنگ مدارس را به گوش دیگران برسانیم و جشن آغاز سال تحصیلی جدید را در کنار آنها باشیم.
روستای میان‌شهر در چهار کیلومتری مرکز قلعه‌گنج، دانش‌آموزان دست در دست همدیگر به مدرسه می‌آمدند، اما حتی از مدرسه کپری آنها هم خبری نبود، باران‌های موسمی تابستان آنها را خراب کرده بود و وعده‌ها هم بی‌اثر…
مادر یک دانش‌آموزی نزدیک آمد و گفت: چند سال است که خودمان داریم با چوب و برگ خرما مدرسه می‌سازیم، اما دیگر خسته شدیم.
پدری با موتورسیکلت برای مدرسه چوب خرما می‌آورد تا در نخستین روز مدرسه مادران و پدران کمک کنند، مدرسه جدیدی داشته باشند.
مادری دیگر دست فرزندش را گرفته بود و می‌گفت: فرزندم می‌گوید، دیگر به این مدرسه نمی‌روم، اما پدرش هم می‌گوید، پول ندارم در مدرسه شهر تو را ثبت‌نام کنم.
اینجا اگر گرمای هوا سوزان است، اما دردها جوشان است، اینجا درد نوشتن ساده است، اما درمان کردن سخت است.
دیگر رمقی برای نوشتن هم برای من نمانده است، اما مسئولان بدانید و بخوانید که اینجا هنوز بچه‌های ایران اسلامی در مدرسه کپری درس می‌خوانند.
بغضم ترکید و با چشمان اشکبار این تصاویر را هدیه می‌کنم به دانش‌آموزان مدارس کپری، آنهایی که وقتی از آنها می‌پرسی، دوست داری چه کاره شوی، می‌گویند، معلم و دلیل آنها این است که هیچ کس به اندازه معلم برایشان زحمت نکشیده است.
چرا سی سال از انقلاب بگذره و ما هنوز کپر نشین داشته باشیم!؟