به گزارش تریبون مستضعفین معصومه حسینی در وبلاگش از اخراج دانش‌آموزان افغانی از یک مدرسه قرآنی به علت افغان بودن خبر داد. پیشتر انتشار تصاویر تاسف برانگیز اعتراض به ثبت نام برخی اتباع افغانی در یکی از مدارس شهرستان میبد موجی از اعتراض را در شبکه های اجتماعی برانگیخته بود.
متن این یادداشت وبلاگ الهه اردیبهشت بدین شرح است:
امروز عصر که داشتم از دانشگاه به سمت منزل برمیگشتم،دیدم جلوی درب مدرسه ی پسرانه ( قرآنی) ای که در نزدیکی‌های منزلمون واقع شده،یه عده خانوم هم وطن به همراه بچه هاشون با چهره هایی مشوش توام با بغض ایستادن و دارن با هم صحبت میکنند. یک آن دیدم خواهرم هم به همراه خواهرزادم در اون جمع هستند..برام جای تعجب داشت که اون موقع روز (حدودا ساعت 3 بود) به جای اینکه بچه ها سر کلاس باشند ،چرا وسط خیابونند؟؟!!!!!!!!!! با یک حالت کنجکاوی و نگرانی،ناخود آگاه به سمتشون کشیده شدم و رفتم طرفشون.همینکه خواهرزادم منو دید بغضش ترکید و با گریه گفت:
«آقای مدیر امروز به من و چندتا از دوستام گفت که از فردا نیاید مدرسه گریه»
دقایقی بعد متوجه شدم که چون این مدرسه در سال تحصیلی جدید یک مدرسه ی ( قرآنی )نمونه و تراز اول انتخاب شده ،حالا از پذیرفتن یک طفل بی گناه تنها به این دلیل که ملیتش افغانستانی امتناع کرده.
طوری شده که خواهرزادم میگفت: من دیگه هیچ وقت قرآن نمیخونم. دیگه قرآن رو دوس ندارم.
به این میگن جهان اسلام؟!
جدا از بقیه مسائل،بیشتر از این احساس تاسف کردم که سال گذشته دانش آموزانی که در مسابقات قرآن استان تهران مقام اول و دوم بهترین قاریان رو در کل منطقه و در همین مدرسه کسب کرده بودند،همین بچه های افغانستانی بودند که امروز پشت در مدرسه دیدمشون.
نمیدانم فردا را به من میدهند یا نه؟
امروز را از من ربودند.
امروز را که قرار بود
برایم خاطرات خوش فردا شود را
از من گرفتند.
به چه جرمی ؟؟؟؟تنها به جرم اینکه همیشه شاگرد ممتاز بودم؟به جرم مرتب و منظم بودنم؟یا به جرم اینکه همیشه دیکته هایم 20 بود؟یا شایدهم به این جرم که درس خواندن بزرگترین دغدغه ی شیرینم بود؟
نه…
فقط و فقط فقط به جرم افغان بودنم…
فقط می تونم بگم .الهم عجل لولیک الفرج ……
چه تاسف بار
متاسفم…..
اقا گفتند : من نگران فرهنگم….
واقعا حقیقت دارد در مدارس و دانشگاه هم در میان نخبگان افغانستانی ها هم دیده می شوند…
..
.
.
.
دلبسته یاران خراسانی خویشم…
من و چندتا از دوستانم از اول ابتدایی تا اخذ دیپلم در کلاسهای مختلف یکی از شهرهایشهرستان دماوند به نام آبسرد همیشه شاگردهای ممتاز و اول و دوم بودیم، البته به غیر از دو ترم که یک ایرانی شاگرد اول و من دوم شدم. ولی به خاطر افغانی بودن هیچ وقت ما رو به المپیادها نمیبردند! در مسابقات ورزشی هم همین طور! البته از حق نگذریم معلمان خود ما هم ناراحت میشدند ولی دستور از بالا بود!چه میشه کرد، روزگاره دیگه! راستیتا یادم نرفته بگم که اکثر مردم این شهر آبسرد بسیار نژاد پرستهستند!